Sameiningin - 01.06.1906, Blaðsíða 29

125
mig um að gera það. Eg veit, a5 það er best fyrir ykkur, börn-
in góð.
-------o-------
Um svöriu frá börnumim.
Seinast lofaðist eg til þess að gera grein fyrir svörunum.
'Tólf börn hafa sent mér svör. Og þakka eg þeim öllum fyrir.
Raunar hafði eg búist við svörum frá fleiri bornum. En eg
’býst hálft í hvoru við, að til fyrirstöðu hafi verið, að þau hafi
verið hrædd við að senda mér svar — ef ti.1 vill hrædd við
prestinn. »
Það kemur fyrir, að börn eru hrædd við presta, af því þau
liafa verið hrædd á þeini. Presturinn hefur af sumum veriö
liafður fyrir grýlu á börnin, þegar þau hafa verið vond. Og þá
lialda þau, að presturinn sé einhver svartur, Ijótur karl með
poka, cg komi út úr einhverju inyrkra-skoti og dyngi vondu
börnunum o'ní pokann sinn. Barn spurði mig einu sinni aö
því, hvar pokinn minn væri. Og furðaði sig augsýnilega á
því, að það sá hvergi pokann. — Eða presturinn er hafður fyrir
vönd á börnin. Og þá ltugsa þau sér, að hann sé böðull með
vöndinn á lofti og láti hann dynja á þeirn, ef þau æmta eða
'skræmta.
Ekki er það laust við, að þetta sé hálf-.leiðinlegt fyrir prest-
inn. Og ekki er það sem allra best fyrir börnin. Raunar eng-
inn ábati heldur fyrir foreldrana. — Prestunum öllum þykir
vænt um ykkur, börn. Og þá langar til þess að gera ykkur alt
hið besta. Svo þið þurfið alls ekki að vera hrædd við þá.
En eg býst við, að það hafi ekki að eins verið þetta, sem hafi
aftrað ykkur, heldur lika framtaksleysið. Ykkur lietur langaö
til þess að svara. Og þið hafið ætlað að gera það; en framtaks-
semina hefur vantað. Það hefur orðið að steini í veginum fyrir
ykkur, sem þið hafið lá.tið leggja. Óhræsis framtaksleysið er
slæmur „steinn“.
Svo óttast eg eitt enn. Eg óttast, að sumum hafi fundist
það vera of rnikil áreynsla fyrir sig að svara. Elafi með öðrum
orðum alls ekki nent því. Hafi ekki viljað hafa fyrir því.
Haldið líklega, að það borgcifii sig ckki. ,,Fjársjóðurinn“ undir
„steininum“ mundi ekki vera þess virði, að lagt væri nokkuð á
s'g til þess að ná í hann. Nú, „fjársjóöurinn“ var vitanlega
ekki verðlaunin, sem heitin voru, heldur gctgnifi, gróðinn sá, sem
hvert tarn gat haft af því aö eiga við spurningarnar og leggja
jþað á sig að svara þeim. Þann gróða hafa öll þau börn farið
á mis við, sem ekki hafa nent að eiga við spurningarnar.
Eg tel sjálfsagt samt, að miklu fleiri hafi glímt við þær en