Sameiningin - 01.06.1906, Blaðsíða 31

127
Helstíi o« besta ástæöan.
(Þýtt.)
Lítil stúlka var aö leika sér að brúSunni sinni. En mamma
liennar var að skrifa. Eftir nokkra stund kallar móSirin á
hana upp í fangiS á sér. Tátan litla segir þá: „Eg er svo
glöð, mamma. Mig langaSi til aS elska þig mikið.“
„Jæja, ástin min!“—Og hún vafSi hana aS sér.—„Mér
jþykir vænt um aS litla stúlkan mín elskar mig. En leiddist þér
meSan eg var aS skrifa? Mér sýndist þiS, brúSan þín og þú,
ima ykkur svo vel saman.“
„Já, viS gerSum þaS. En eg þreyttist á aS elska hana.“
„Því þá þaS?“ — 7E, af því hún elskar mig ekki aftur.“—
„Nú, þess vegna elskar þú mig?“ — „Já, þaS er eina ástæSan,
mamma mín. En þaS er helsta og besta ástœSan."
„Hver er hún, góSa mín?“
„GeturSu ekki getiS upp á, mamma?“ Og bláu augun
nrSu svo tindrandi björt og blíS.—„ÞaS er vegna þess aS þú
elskaSir mig, þegar eg var of lítil til þess aS elska þig aftur.
Þess vegna elska eg þig svo mikiS, mamma.“ Og hún þaut
upp um hálsinn á mömmu sinni.
Þetta svar litlu stúlkunnar minnir á inndælu orSin hjá
postulanum Jóhannesi: „Elskum hann, því hann hefir elskað
ass að fyrra bragði.“ (i. Jóh. 4, 19.)
---------o---------
Fyrsta lexían lians.
Enski spekingurinn mikli John Ruskin, sem dó fyrir rúm-
um sex árum, segir á þessa leiS frá fyrstu lexíunni, sem hann
fékk í hlýSni:—„ÞaS var kvöld eitt. Eg sat á kjöltu fóstru
minnar. Á stónni stóS sjóSandi te-kanna. Eg vildi ná í hana
■og sóttist eftir því meS miklum ákafa. MóSir mín skipaSi mér
aS halda fingrunum á mér burtu frá könnunni. En eg heimt-
aSi aS mega halda þeim aS henni. Fóstra mín hafSi tekiS mig
burtu frá stónni. En móSir mín sagSi: „LofaSu honum aS
taka á könnunni." — Eg gerSi þaS líka. Og var þaS fyrsta
lexían, sem eg fékk í útskýringunni á orSinu frclsi. ÞaS var
líka í fyrsta sinni aS eg fékk aS bragSa á frelsinu, og í siSasta
sinni í langan tíma aS eg baS um aS fá aS bragSa á því.“
O