Sameiningin - 01.04.1960, Qupperneq 14

12
Sameiningin
þeir til að safna saman rusltimbri, tómum kössum og öðru
brenni, sem aðrir höfðu ekki séð neitt gagn í. Þetta tóku
þeir og hlóðu því upp í gríðar stóra og háa bálkesti utan
við bæinn eða á öðrum svæðum innan bæjarmarkanna, þar
sem engin var eldhættan. Sumir bálkestirnir slöguðu upp
í stærð á húsi, aðrir voru minni. Skömmu fyrir miðnætti
á gamlárskvöld báru þeir svo eld að þessum köstum, þannig
að innan skamms stóðu þeir í björtu báli, og loguðu sem
glaðast, þegar gamla árið kvaddi og hið nýja gekk í garð.
Á slaginu tólf var svo einnig skotið á loft þúsundum flug-
elda, svo að himinninn varð einna líkastur logandi eldhafi.
Síðan ég kom hingað vestur hefi ég komizt að raun
um, að menn eyða áramótunum á mjög svipaðan hátt hér
og hinu megin hafsins, með því að gera sér upp gleði mikla
og halda stórar danssamkomur. Yngsta kynslóðin virðist þó
ekki taka alveg eins virkan þátt í gleðinni og heima.
Ykkur kann nú að virðast þessi inngangur minn nokkuð
einkennilegur og um leið fjarri texta mínum. En ef til vill
hefir hann eitthvert markmið. Mér finnst nefnilega, svo oft,
eins og allt þetta, sem ég hefi verið að ræða um, bendi
til einhvers ákveðins þáttar í eðli mannsins. Og hver skyldi
sá þáttur vera?
Frá alda öðli hefir maðurinn verið var við þetta ein-
kennilega fyrirbrigði, sem við köllum tíma, og hann hefir
lært að haga lífi sínu í samræmi við þá þekkingu. Hann
hefir lært að skipta tímanum niður í einingar sér til hægðar-
auka, eins og aldir, ár, mánuði, vikur, daga, stundir og svo
framvegis. En jafnframt þessu, þá hefir hann alla tíð ótt-
azt tímann. Tímamót sem þessi, þegar eitt ár kveður og
annað tekur við, þau vekja honum skelfingu. Þau minna
hann á eðli hans og náttúru. Hver er framtíð hans? Hið
eina, sem hann veit með vissu, er að hann hefir færzt einu
óri nær skapadægri sínu, þeim tíma og þeirri stundu, þegar
hann verður að kveðja þessa jarðnesku tilvist, sem hann
þekkir svo vel og er honum svo kunn.
„Ævidagar vorir eru sjötíu ár, og þegar bezt lætur átta-