Faxi

Árgangur

Faxi - 01.12.1960, Blaðsíða 41

Faxi - 01.12.1960, Blaðsíða 41
F A X I 185 Rabbað við forstöðukonu Aðalvers Núna á dögunum var ég stadddur í ASalveri, einum af skemmtistöðum Kefla- víkur. Datt mér þá í hug, að fræðast um starfsemi hússins hjá forstöðukonu þess, frú Vilborgu Guðnadóttur, sem tók þessu kvabbi mínu vel og ljúfmannlega, eins og hennar var von og vísa. Eg vil geta þess hér, til fróðleiks fyrir ókunnuga, að Vilborg er dóttir sæmdar- hjóna, er hér bjuggu um langt skeið, þeirra Sigurbjargar Jónsdóttur og Guðna Jóns- sonar. Gift er hún 'Þórði Kristinssyni ætt- uðum frá Eyrarbakka. — Hefur þú veitt Aðalveri forstöðu frá byrjun, Vilborg? — Já, það á víst að kallast því nafni. — Hvenær tók Aðalver til starfa fyrst? — Starfsemin hófst hér fyrir rúmum tveimur árum, eða í október 1958. — I hverju er starfsemi hússins fólgin? — Þar eru haldnar veizlur, fundir og dansleikir. — Er alltaf nóg fyrir svona hús að gera ? — Þegar við hófum hér starf fyrir tveim árum, byggðum við fyrst og fremst á viss- um, föstum liðum, t. d. fundahöldum margra starfandi félaga, þá var einnig efnt til dansleikja. En þrátt fyrir þetta náði starfsemin fyrst framan af alls ekki saman yfir vikuna, það voru stundum eyður í. — Hefur þetta breytzt? — Já, það hefur gjörbreytzt. Til dæmis núna, frá því húsið tók til starfa 1. sept- ember, eftir sumarfrí og hreingerningar, hefur hér verið mjög mikið að gera. Hús- inu var t. d. ráðstafað fyrirfram allan nóv- embermánuð fyrir veizlur og fundahöld, enda var aldrei í mánuðinum hægt að halda hér almenna dansleiki af fyrrgreind- um ástæðum. — Og er þetta svona enn? — Nei, fyrir desember hefur húsið ekk- ert verið pantað, enda er þessi mánuður að öllum jafnaði illa fallinn til slíkra hluta. — Og til hvers notið þið þá húsið í þess- um mánuði? — Ja, fyrsti dansleikurinn verður hald- inn hér núna á laugardaginn, og ef til vill verða fleiri slíkir. Það fer allt eftir að- sókninni. — Segðu mér, Vilborg, fyrir hvað marga gesti er hægt að dekka í salnum í matarveizlum ? — Allt að 90—100 manns. Vilborg Guðnadóttir — En hvað rúmast hér margir á venju- legum dansleikjum? — Salurinn er gefinn upp fyrir 120 manns, en yfirleitt seljum við ekki svo mörgum inn. Fólk skemmtir sér betur, ef það er hóflega margt. Það er okkar reynsla. Annars ríkir, að ég held, almenn ánægja með húsið og vilja oft fleiri koma hér en húsrúm leyfir. — Hvað vinna hér margar konur? — Við erum tvær fastráðnar, en svo ræð ég aðstoðarstúlkur, eftir því, hve rnikið er að gera hverju sinni. — I hverju er nú starf ykkar aðallega fólgið ? — Matartilbúningurinn er mjög tíma- frekur, en hann miðast við gestafjöldann, sem væntanlegur er það og það kvöldið. Þá þarf að hafa salinn í lagi og til þess að svo sé, þarf allt að vera hreint, því ekki dekkum við í óhreinum sal. Þegar borðin hafa verið dekkuð, er matur borinn fram, en það gera sérstakar stúlkur, sem ein- ungis sinna því. Hve margar þessar frammistöðustúlkur eru hverju sinni, fer eftir fjölda gesta. — Hvað eruð þið þá margar að starfi, sé salurinn fullsetinn af matarveizlugest- um? — Þá mundum við þurfa að vera alls átta, tvær í eldhúsi og sex í sal. — Hvernig er umgengni gestanna? — Mér finnst hún alveg prýðileg, mið- að við það, sem sagt er um aðra samkomu- staði. Til dæmis finnst mér það alveg ein- stakt, hvernig gestirnir umgangast snyrti- herbergin hérna. Síðan húsið var opnað í sumar, hefur ekkert þurft fyrir þau að gera, og getur hver og einn sem vill séð, hvernig þau líta út. Eg tel mig því í alla staði hafa ástæðu til þess að vera ánægð með umgengni gesta okkar og finnst hún vera til fyrirmyndar. — Hvað er svo að lokum þitt æðsta boð- orð, Vilborg, viðvíkjandi þessu starfi þínu í Aðalveri? — Eg álít, að skyldurækni og samvizku- semi sé það eina sem gildir í svona starf- semi, enda er það fyrst og fremst okkar áhugamál, að veita gestum okkar sem bezta þjónustu. H. Th. B. Til menntamálaráðherra Danmerkur Jeg haaber og venter jeg önsker og tenker — En Dröm. Du skenker — haandskrifter — min ven — í gen. — -----Snak saa lidt med doctor Jon Duason om Grönland — og hvor I skal hen. — Marínó.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

Faxi

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Faxi
https://timarit.is/publication/678

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.