Faxi - 01.12.1960, Blaðsíða 53

F A X I
197
GUNNAR DAL:
SÆR
Milt og rótt
sefur sær
í silfurljósi nætur,
brotna log
kóralhvít
i kristalöldum lætur.
Sævarhjartað hraðar slær.
Hlusta, jörð, þér hrjósti nær
á æðaslátt
og andardrátt.
Þig kyssir vatnavör.
Um heimsríkið sokkna mitt helmyrkur streymir
í hjarta míns djiípi, sem lykilinn geymir
að grafreitum aldanna, gimsteinum djúpsins,
gimsteinum djúpsins, sem ekkert fær numið
annað en dauðinn. — Og alda mtn gleymir
öllu, sem hrynur og skolast í djúpið:
Marmarahöllunum, sögum og söngvum,
siðunum, trúnni og spekinni fornu,
drauminum týnda og dögunum horfnu.
— En djúpið er minnugt á sólir, sem slokkna,
himin, sem myrkvast, og heimsríkið sokkna.
Ég er útsær af draumum, sem upp til þín stígur,
útsær af vængjuðum draumi, sem flýgur
yfir þig, jörð mín, á óttunnar himni
og yrkir þér Ijóð sín i regni og vindum.
Sæbrjóstið lifnar þá, lyftist og hnígur,
en lágróma jörðin í eyra mér hvíslar:
— Hvert ætlar þú náttský á óttunnar himni,
sem eilífar stjörnurnar hverfa mér lætur?
— Og úrsvalur vindurinn yfir mér grætur
útsæ af tárum. — í regni og straumum
aftur ég hrapa i útsæ af draumum.
Sjöstjarnan
sæinn á
silfurregni grætur
og demantglit
á dauðamyrk
djúpin falla lætur.
Sævarhjarta, sofðu rótt.
I sjöstjörnunnar Ijósu nótt
í dauðaþögn
didarmögn
djúpsins lyfta þér.
Um kóralhaf
og sólarsæ
söngvagyðjan stígur.
Gullfingruð
geislahönd
um gýgju hennar flýgur.
Sævarhjartað hraðar slær.
Hlusta, jörð, þér brjósti nær
á æðaslátt
og andardrátt.
Þig kyssir vatnavör.
Ég er útsær af myrkri á sökkvandi söndum,
særoki hrapandi á rjúkandi ströndum.
Ast min þar brotnar i brimhvítu löðri
við brjóst þín og ólgandi sogast í djúpið,
og myrkur þess fyllist af minningum sárum.
Ó, máni og stjörnur, hví elska ég landið,
auglit þitt, jörð, sem um eilífð mér verður
ókunnur heimur og fjarlægur draumur?
Ó, jörð, ég er villtur og stórhöggur straumur,
straumur af svipum og hafdjúpsins öndum,
sem landnámsins bíða á sökkvandi söndum.