Búfræðingurinn - 01.01.1940, Qupperneq 112

Hvað eigum við að ræsa djúpt?
Eftir Gubmund Jósafatsson, Austurhlíð í A.-Húnavatnss.
Það kann að ganga fávizku næst að leggja slíka spurn-
ingu fyrir sjálfan sig og aðra, svo sjálfsagt sem það er
talið, hve djúp ræsi skuli vera. I því efni nægir að visa
til fyrirmæla þeirra, er trúnaðarmönnum Búnaðarfélags
Islands eru fengin i hendur. Þar er að vísu svo fyrir mæit,
að „minnsta dýpt“ skuli vera 110 cm. Þar með er þvi
heidur ekki slegið föstu, að ræsi megi e\Ic,ki vera dýpri
en þetta, en þegar tekið er tillit til þess, live óvandvirkir
margir bændur eru við fjölmörg þau störf, er að ræktun
lúta, mun óliætt að álykta, að allmargir telji það nægi-
legt, er þeir liafa náð lágmarkínu. Atliyglisvert er það,
að leiðtogar þessara mála hafa slakað til i þessum kröf-
um á síðustu árum. 1 „Handbók fyrir trúnaðarmenn Bún-
aðarfélags Islands“, sem út elr gefin í Reykjavík 1924,
scgir Steinarr Stefánsson á bls. 26: „Dýpt ræsanna sé
minnst 1,2 m.“ Nú er lágmarkið, eins og áður er sagt, 110
cm. Fljólt á litið mætti álykta, að þessi tilslökun væri
gerð eftir að fram hefði farið itarleg rannsókn á ])essu,
en því mun ekki til að dreifa. Guðmundur Jónsson kenn-
ari á Hvanneyri telur „leitt að þurfa að horfast í augu
við þá slaðreynd, að eklci skuli hafa verið gerð ein einasta
tilraun hér á landi viðkomandi framræslu,1'1) og mun
mega liafa þessa staðhæfingu lians fyrir satt. Tilslökunin
er því tvimælalaust ekki gerð fyrir það, að málið hafi
verið rannsakað. T’il liennar liggja aðrar orsakir, en þeim
verður sleppt hér.
Þegar þessi mál eru athuguð, lilasir við, að lágmark
1) Búfrœðiiigurinn IV. ár, bls. 14. Undii-strikað af höf.