Búfræðingurinn - 01.01.1940, Side 122

Betri dráttarhestar.
Eftir Gunnau Steindóiisson, Syðri-Vik í Vopnafirði.
Langt er siðan Islendingar sáu nauðsyn þess, að kvn-
bæta búpening sinn, og hefir miltið áunnizt í ]ivi efni á
siðustu árum. Sauðfjárkvnbótabú liafa verið sett á stofn,
kúa- og hrossaræktarfélög hafa einnig verið stofnuð, og
ráðunautar liafa ferðazt um land alll til leiðbeininga.
En hver er afstaða margra liænda til hrossakynhóta?
Ilún er sú, að mér virðist, að miða þær eingöngu við
bætta reiðhesta, en hugsa minna um að fá kvnhætta drátl-
arhesta, sem er mikið meiri þörf fyrir.
Áður en akfærir vegir voru lagðir hér og menn ferð-
uðust allt á hestum, livort sem það var langt eða
skammt, var það mjög eðlilegt og sjálfsagt, að ménn
vildu eiga sem hezta reiðhesta. Allir þekkja muninn,
sem er á því, að fcrðast á góðum liesti eða ilium, en þá
var aftur á móti tæplega um dráttarhesta að ræða. En
nú á síðustu áratugum liefir þetta mjög breytzt, að ekki
megi scgja algjörlega snúizt við. Eftir ]>vi sieni vegir og
samgöngur hatna og önnur farartæki ryðja sér til rúms,
gerist æ minni þörf fyrir reiðhesta, og eflir því sem jarð-
yrkja og notkun hestverkfæra fer í vöxt, gerist æ meiri
þörf fvrir góða dráttarhesta. Eklci lier ])ó að skilja orð
min svo, að reiðhestar eigi að leggjast niður með öllu.
Enn er það svo, að í mörgum sveitum landsins er mest
ferðast á hestbaki, og reiðmennska er iþrótt, sem Islend-
ingar mega ekki leggja niður með öllu, en góðum drátl-
arhestum á að fjölga.
Það er tlil i landinu fjöldi liesta, sem hvorki eru reið-
hestar né dráttarhestar. Þess má finna mörg dæmi, að