Morgunn - 01.06.1979, Blaðsíða 9

SÝNIlt í KATAKOMBUNUM
7
á þessum stað, verða ógleymanleg og munu endast ævina út
þeim, sem þarna voru staddir.
Síðan var ferðaáætluninni lialdið áfram, borg úr borg, í átt-
ina til Rómar. Ég býst við að við öll, sem þarna vorum saman
komin, höfum haft það á tilfinningunni, að eitthvað mikið
væri í aðsigi, eitthvað stórkostlegt í vændum. Að minnsta
kosti var þessu þannig farið með mig, að eftir því sem við
nálguðumst meir Rómaborg, eftir því jókst tilhlökkun mín.
Og mig brestur orð til þess að lýsa áhrifunum, þegar farar-
stjóri flokksins reis úr sæti sínu og segir: „Við erum komin
til Rómaborgar". Það var eins og manni jrrði léttara. Eitthvað
stórt hafði gerst innra með manni, eitthvað, sem aldrei myndi
koma fyrir mann aftur á lífsleiðinni. En það hafði skeð og
það gleymist aldrei.
Það var kvöld, þegar við komum til Rómaborgar. Eitt þess-
ara yndislegu kvölda á Ítalíu. I Rómaborg voru eðlilega skoð-
aðir merkir staðir, svo sem íþróttavöllurinn, Coloseum, gaml-
ar uppgrafnar borgarrústir, Vatikanið og kirkja Péturs postula
og þess háttar.
En svo var eitt mannvirkið enn, sem var svo stórkostlegt,
að það mun verða mér ógleymanlegt meðan ég lifi. En það
voru Katakomburnar.
Katakomburnar, sem eru höggnar í mjúkt móberg undir
Rómaborg, voru athvarf hins fyrsta kristna safnaðar í borg-
inni meðan kristin trú var bönnuð og ofsótt. Þar þjónuðu
kristnir menn guði sínum, og í eins konar skápum, höggnum
inn i veggi ganganna komu þeir fyrir líkum ástvina sinna.
Mönnum kemur ekki saman um hvað Katakombumar eru
stórar, en sumir halda því fram, að þær séu um 40 km á lengd,
þótt enginn viti það með vissu.
Mig minnir að það hafi verið seinni part dags. Við vorum
búin að vera hér og þar um borgina að skoða eitt og annað.
Þá tek ég eftir þvi, að við erum stödd á vegi, sem mjög er
frábrugðinn þeim götum sem við höfðum ekið um þann dag-
inn og þvi umhverfi. Þessi vegur virtist mér vera i úthverfi