Morgunn - 01.06.1979, Blaðsíða 22

20
MORGUNN
upprisu og framsókn mannsandans, sem hefur hafið sig upp
úr duftinu til ljóssins og skynjar það sem við ber, fyllist
fögnuði yfir fegurðinni sem hann sér, spáir og spyr, og teigar
hinar dásamlegustu lindir lífsins i meðvitund sína, og inni-
lykur alheiminn í sál sinni.
En „hvaða gagn er manninum að eignast allan heiminn, ef
hann líður tjón á sálu sinni?“ stendur skrifað. Til hvers er
að hafa þroskast til eigin meðvitundar og fullkomnunar, ef
sú meðvitund og einstaklingseind er burt frá honum tekin í
dauða?
„Á því er engin hætta,“ segir Tagore. „Hver sem lifir lifi
sínu i sannleika, lifir lífi alls heimsins, því i djúpi persónu-
leikans býr alheimssálin.“
„Sönn þekking,“ mundi hann segja, „er að sjá eitt óbreyt-
anlegt líf i öllu sem lifir og eitt óaðskiljanlegt í þvi aðskilda,“
eins og stendur i einu af hinum helgu ritum þjóðar hans.
Þessi grundvallartrú á sameind alls, leiðir eðlilega til þeirr-
ar trúar, að allir hlutir umhverfis oss, „dauðir“ eins og vér
köllum jörð og loft og sjó, og lifandi, eins og grös og fugla
og fólk - séu aðeins mismunandi myndir hins eina óumbreyt-
anlega. Þessi sameining raskast aldrei. Dauðinn er ei þess
megnugur að rífa gloppur í lífstjaldið, né breyta lögmáli lífs-
ins. Vér komum í ljós og hverfum yfirborðinu eins og aldan
í sjónum, en lífið, sem er stöðugt og óumbreytanlegt, þekkir
enga hrörnun né smækkun, þvi dauðirm er aðeins hafnsögu-
maður lífsbátsins yfir um sæinn, eins og Tagore kemst að
orði í endi þessa stutta Ijóðs:
Skýið sagði við mig: „Ég hverf.“
Nóttin sagði: „Ég sekk i aftureldinguna.“
Þjáningin sagði: „I djúpri þögn verð ég eftir sem fótspor
hans.“
„Ég dey inn i fullkomnunina,“ sagði líf mitt við mig.
Jörðin sagði: „Ljós mitt kyssir hugsanir þinar sérhvert
augnablik.“