Morgunn - 01.06.1979, Blaðsíða 24

22
MORGUNN
yfir eyðimerkur heimanna og skildi spor mín eftir á strönd-
um stjarna og pláneta.
Það er fjarlægasta stefnan, sem Hggur næst sjálfum þér,
og það menningar-uppeldi er langflóknast, sem leiðir til algers
einfaldleika samræmisins.
Ferðamaðurinn verður að drepa á allar ókunnar dyr til
þess að komast að eigin arin-stöðvum, og sérhver verður að
reika um alla ytri heimana, svo hann nái að síðustu í helgi-
dóminn innsta.
Augu mín hvörfluðu og skyggndust um hátt og lágt áður
en ég lokaði þeim og sagði: „Hér ert þú!““
„Getur ekki þessi heimsskoðun, þessi trú Tagores, greitt
neitt úr því vandræðaneti, sem allar þjóðir og öll mál eru
flækt í nú á dögum?“ spyr merkur rithöfundur í einu af
betri ársritum Breta, nú nýskeð. — Bardagarnir milli þjóðanna,
grimmd mannanna, þræturnar og ójöfnuðurinn, sýna oss
menn og konur á ýmsum stigum sálarþroskans og fullkomn-
unarinnar. Ennþá hafa fáir öðlast það samræmi, sem hlotnast
með því að týna sínum óæðra manni í heildina og finna þann-
ig sinn æðra mann. Allir sorgarleikir, sem veraldarsagan sýn-
ir, hafa orsakast af stærilæti og ofurdrambi persónuleikans,
sem sparkar heildinni úr vegi til að brjótast eigin leiðir. For-
tíðarbrautin er stráð reköldum þjóða, stofnana og trúarbragða,
sem skildu eigi orku þá, sem lætur lífshjartað slá, en reyndu
að fjötra hana innan þröngra takmarka eigin nota. Það er
til klettur, sem allir herskipaflotar heimsins rekast á og mol-
ast í spón. Það eru til leyndardómsfullir sandar í sambandi
við eilif lög himinsins, þar sem allar öldur sjálfselskunnar
rekast á og verða að froðu. Sennakeribarnir, Neróarnir og
Napóleonarnir mættu sínum dómi að síðustu, sökum þess að
alheimslögin standa á móti kúgurum. „Hversu voldugur sem
einn konungur kann að vera, getur hann eigi hafið uppreisn
móti styrkleikanum eilífa, sem er sameining, og samt verið
voldugur.11 Sú orusta yrði honum kapphlaup Þjálfa við Huga,
eða glima Þórs við Elli. „„Vertíðarlok" þessa „sjálfs“ í oss,