Morgunn - 01.06.1979, Síða 11

SÝNIR í KATAKOMBUNUM
9
liggja þar og sofa. Altari heilagrar Sesilíu er prýtt fjölda
kertaljósa og blóma. Unaðslegur friður hvildi yfir þessu um-
hverfi.
Ég er sjáandi (skyggn). Og er lengra var gengið, mætti
mér einkennileg ógn. Ég varð undirlagður vökuleiðslu. Ég
staldraði við, steini lostinn af undrun. Mér opnuðust sýnir
frá löngu liðinni öld. Ég sá hinn fyrsta kristna söfnuð Róma-
borgar halda guðsþjónustu. Mér virtist yfir að lita niður-
grafið svæði, ekki ósvipað hringleikahúsi, en gerði mér þó
ekki fulla grein fyrir því hvernig það var í laginu. En ég sá
niður fyrir mig, og npp frá þessu svæði voru þrep, hvert eftir
öðru, öll þétt setin fólki. Út frá aðalsvæðinu voru margir út-
gangar, sumir háir og breiðir, aðrir minni háttar, og gang-
þrep frá botni hér og þar upp í gegnum setþrepin.
Ég virti fyrir mér fólkið. Ég sá aftan á það, á lilið og svo
beint framan í það. Allt kom mér það furðulega fyrir sjónir.
Það virtist vera af öllum stigum og stéttum. Klæðnaður þess
var harla sundurleitur. Sumir virtust klæddir borgaralegum
klæðum þeirra tima, aðrir sem hirðingjar i tötrum. Sumt klætt,
annað jafnvel hálfnakið. Konur voru síðklæddar og dökk-
klæddar. Þær báru höfuðklúta, sem skyggðu að nokkru fyrir
andlitið. Karlmenn voru allir berhöfðaðir.
Þegar ég hafði horft á þetta um stund, barst mér að eyrum
ómur af söng, lágum söng, eins og fjarlægum, líkustum sund-
urteknu. stefi.
En ég fann innra með sjálfum mér, að þessi fábrotni ómur
söngsins var til þess fallinn að skapa viðeigandi og samræmd-
an hugblæ.
Gengt mér við sviðið var upphækkaður pallur. Þar sat gam-
all hvítskeggjaður öldungur og talaði til fólksins. Ég heyrði
eim af orðum hans, en ekki orðaskil. Hann var klæddur kyrtli
ur grófu efni og studdist við staf meðan hann flutti mál sitt.
I il hliðar við hann sat maður, mikill vexti, á að giska um
sextugt, með hæruskotið alskegg og óvenju fagurt yfirbragð.
Frá björtum augum hans stöfuðu geislar mildi og kærleika.
Rirtan þarna niðri í gluggalausum göngunum neðanjarðar