Morgunn - 01.06.1979, Síða 13

SÝNIR í KATAKOMBUNUM
11
að umhverfið var lýst upp með daufum ljósblysum. En þarna
var einnig annarleg birta, en bún var andlegs eðlis. Ofan frá
var sem stráð ljósfölbláum geislum sem lýstu upp umhverfið,
hið innra. En fjórar gular ljóssúlur stóðu eins og ferhyrn-
ingur niður í gegnum þetta svæði. i gegnum þetta litahaf
barst ómur af tónum, undurþýður klukknahljómur, eins og
stillt væru saman mörg lítil hljóðfæri. Eu einhvers staðar í
fjarska enn voldugri hljómlist, og eftir þvi sem fólkið lagði
sig fram í tilbeiðslu og þakkargjörð, lýstust litirnir og Ijós-
súlurnar og ljóstak þeirra varð meira að birtu og rúmtaki.
Þegar ég virti þessa andlegu birlu betur fyrir mér, birtust i
henni hér og þar hvítklæddar verur, auðsjáanlega til þess að
taka þátt i því sem þarna fór fram. Ég sá að þær drupu höfði
meðan ræðumaður talaði. Ég sá þær lika krjúpa eins og i bæn,
og ég sá þær, eina og hverja fyrir sig sem einstaklinga, en þó
um leið samtengdar ljóshafinu, þar sem einn vilji virtist ráða.
Meðan ég horfði á þetta reyndi ég eðlilega að taka eftir
einu og öðru af því sem verið var að sýna okkur og segja
okkur frá. Það fór þó að mestu inn um annað eyrað og út um
hitt. Enda man ég ekki eftir miklu af þvi sem við vorum
frædd um, þvi ég var undir þessum leiðsluáhrifum, og bók-
staflega talað upptekinn við það sem mér þannig var sýnt
úr fortíðinni.
Þegar við snerum við til titgöngudyranna gengum við aftur
fram hjá altari heilagrar Sesilíu. Þar mun ég aftur hafa komið
fyllilega til sjálfs min.
Ég dáðist að sögu hennar og því sem okkur var sagt um
hana, og við gengum í áttina út. Ég fyrir mitt leyti skildi
við þennan stað annars vegar með söknuði og einhverjum
þeim tilfinningum sem ég kann ekki að greina. En hins vegar
þakklátur fyrir að hafa fengið að koma þarna og sjá og finna
andblæ liðins tíma.
Og svo að vera kominn upp i sólskinið og finna hið raun-
verulega líf.
Við gengum þarna um kring og skoðuðum staðinn og um-
hverfið. Þar voru minjagripasölur, þar sem alls konar smá-