Morgunn - 01.06.1979, Síða 76

74
MORGUNN
Miklu eðlilegra og fegurra myndi það vera, ef hægt væri
að enda jarðarförina í bænahúsinu þar sem hin annars hátíð-
lega og fagra kveðjuathöfn gæti losnað við þá truflun og
skemmd sem yrði af fyrrnefndri venju utan dyra við sjálfa
gröfina. (Kaflinn á undan þessum lýsti einmitt kveðjuathöfn-
inni í sjálfum kirkjugarðinum sem óheppilegri. Innsk. S. H.)
Eitt sinn var ég við jarðarför. Þar endaði athöfnin einmitt
í bænahúsi á þann veg að kistan var látin síga rólega niður i
hólf á gólfinu, en um leið söng kór fall^ga sálma en hann
var þó falinn sjónum bak við vegg. Þessi táknræna athöfn
var einstaklega áhrifarík og í fullkomnu samræmi við hina
alvarlegu og virðulegu athöfn. Þannig endaði jarðarförin og
hver fór sína leið.
Sú staðreynd að með kistuna var síðan farið í líkbrennslu-
ofninn þar sem vitisdauði og kvalir urðu milljónum og aftur
milljónum smávera hins andaða að fjörtjóni og sú blinda og
þekkingarleysi sem birtist í slikri athöfn getum við auðvitað
ekki samþykkt né tekið til fyrirmyndar, þegar tillit er tekið
til alls þess sem við nú vitum um þessa atburðarás og feril.
En ekkert er þvi til fyrirstöðu að bænahús geti verið útbúin
á þann hátt sem hér hefur verið lýst, með lyftu, þar sem
kistan sveipuð hinu gulli prýdda klæði gæti staðið og svo í
lok athafnarinnar myndi siga hljóðlega niður i þar til gert
herbergi og hin opinbera athöfn myndi enda þannig.
Jarðarfararnefndin sæi svo um það sem eftir væri, en það
kæmi ekki sjálfri jarðarförinni við.
Ekki erum við þvinguð til að sjá þegar likið er sett í eldinn
þegar um likbrennslu er að ræða, þannig ætti ekki að vera
ætlast til að maður væri viðstaddur sjálfa greftrunina með
þeim óþægindum og óheppilegu aðstæðum sem henni eru
samfara.
1 samhandi við þá naírgætni til lifsins i smáheiminum sem
nú vex stöðugt meðal andlega hugsandi manna, er það al-
gjörlega eðlilegt og sjálfsagt að ekki sé notað ljós frá dýra-
rikinu svo sem Vax eða tólgarljós, því slíkt er i sjálfu sér lík-
brennsla hinna dýrisku smávera eða lífseininga sem er efnið