Morgunn - 01.06.1993, Qupperneq 26

MORGUNN
sem einhverja samsömun eiga sér við dulhyggju-
hugmyndir, orðnir áhangendur einhverrar tiltekinnar
hugmyndafræði sem veiti viðhlítandi skýringar og túlk-
anir á öllu sem þurfa þykir. Þetta er ekki tilfellið. Dul-
hyggjumaður þarf ekki að vera endurholdgunarsinni eða
forlagatrúarmaður líkt og sumir telja, engu fremur en það
að vera heimspekingur jafngildi því að vera t.d. stóisti eða
existentíalisti.
En hvað felur endurskoðun af þessu tagi þá í sér? Ég
ætla að reyna að skýra það með nokkrum dæmum.
Líkast til telja flestir þeir sem samleið eiga með
dulhyggjuhugmyndum að annar veruleiki sé til og að til sé
almætti eða Guð. Dæmigerð hugðarefni dulhyggjumanns
gætu þá hljómað í líkingu við eftirfarandi spurningar:
Hvað er það sem almættið hefur til þessa verið að reyna
að koma mannkyninu í skilning um með því að senda því
útvalda sendifulltrúa? Hvar skilur á milli boðskapar Guðs
og mannasetninganna? Margt dulhyggjufólk trúir á Krist
og boðskap hans um bræðralag og kærleika. Það vill gera
sér far um að skilja af eigin raun hvað þessi boðskapur
inniheldur en hafnar því vafalítið, að nokkurt veraldlegt
kennivald geti sagt okkur að sá einn geti talist kristinn
maður sem trúir á endurlausnarmátt Krists, þar sem hann
hafi látið lífið fyrir syndir okkar. Hér erum við komin að
rótum einnar af meginhugmyndum þeirra sem þræða vilja
óhefðbundnar slóðir í rannsóknum sínum á lífinu og
tilverunni, nefnilega ábyrgð. Þrátt fyrir að flest dul-
hyggjufólk telji sig kristið í einhverjum skilningi og trúi á
hornsteina þeirrar kenningar, þá held ég að margir hnjóti
um kenningar eins og þessa sem kveður á um að fyrir
Krist hljótum við fyrirgefningu synda okkar og séum
hólpin. Slík kenning sé ekki annað en mannasetning, því
ef svo væri ekki þá væru allir þeir sem ekki fella sig við
þessa kennisetningu ekki kristnir, hvort sem þeim líkar
24