Morgunn - 01.06.1993, Síða 53

MORGUNN
annað en að hringja og boða komu sína. Og svo auðvitað
að koma sér á staðinn.
Thalheim, þar sem hún býr, er lítið þorp í Þýskalandi.
Þar er hvorki hægt að fá keypta gistingu né mat. Þeir sem
fara til Móður Meeru verða að gista í þorpunum í kring.
Hún hefur opið hús fjögur kvöld í viku og það kostar ekk-
ert að fara til hennar. Nú er ekki leyft að koma til hennar
oftar en tvö kvöld í röð nema þeir sem búa utan Evrópu.
Hist er á bílaplani í þorpinu. Aðstoðarmaður hennar
sækir hópinn þangað. Hann útskýrir hvernig heimsóknin
gengur fyrir sig, síðan er gengið fylktu liði um götur
þorpsins upp að húsi Móður Meeru. Einn og einn
þorpsbúi lítur upp frá störfum sínum eða út um glugga en
þeir virðast fyrir löngu hættir að kippa sér upp við þessa
skrúðgöngu fólks af ýmsum þjóðernum um þorpið sitt.
Þeir sem eru að koma í fyrsta sinn ganga á undan, þeir
njóta nefnilega þeirra forréttinda að fá að sitja næstir
henni. Það eru fráteknir bekkir fyrir þá og nokkur gólf-
pláss fyrir þá sem treysta sér til að sitja grafkyrrir á púða á
gólfinu í tvær til tvær og hálfa klukkustund.
Fólkið, 150 manns, kemur sér fyrir í salnum og situr í
þögn og bíður hennar. Líkt og allt annað sem snýr að
Móður Meeru er salurinn látlaus og einfaldur, ekkert
skrum. Upp við vegg í miðjum salnum er lítill hvítur
hægindastóll og ofinn indverskur renningur á gólfinu fyrir
framan hann.
Þegar kirkjuklukkurnar hringja á slaginu sjö gengur
hún inn í salinn, smávaxin og fögur, og sest í hæginda-
stólinn. Þar situr hún í þögn og horfir niður á hendurnar í
kjöltu sér. Einn aðstoðamanna hennar stendur upp og
krýpur fyrir framan hana til að meðtaka blessun hennar.
Fyrst heldur hún um höfuð hans og horfir síðan í augu
hans. Þetta tekur ekki nema um það bil eina mínútu.
Stakur stóll stendur rétt við stólinn hennar. En hann er
51