Morgunn - 01.06.1993, Qupperneq 57

MORGUNN
til kominn að halda áfram. Eterlíkaminn leysist þá smám
saman upp. En vegna þess að fólk hefur orðið vart við
eterlíkama trúir það á ævarandi tilvist þeirra í kringum sig
vegna þess að það er hrætt. Otti getur skapað fólki
ótrúlegustu hugarfóstur. Eterlíkaminn getur þannig valdið
fólki ótta en hann skaðar engan líkamlega. Að öllu jöfnu
þá hverfur þetta tilvistarform eftir tiltölulega skamman
tíma.
Sálarkjaminn hins vegar, æðra sjálfið eða sálin, ruglast
alls ekki í ríminu við líkamsdauðann. Hún skilur það sem
er að gerast og dvelur ekki áfram við jarðarsviðið en
heldur þess í stað til þess vitundar- og þroskastigs sem
hún tilheyrir og tekur til við að meta líf sitt sem nýlokið
er. Sálarkjaminn ásækir aldrei sálir í efnislíkamanum því
eins og við höfum oft skýrt þá er það sálarkjaminn sem er
stjórnandinn að baki öllum þeim lífum sem valin eru á
leiðinni til þroskans. Auðveldast er að líkja þessu ferli við
teinahjól á gjörð, þar sem sálarkjaminn er hjólmiðjan en
einstök líf sem hann velur sér eru teinamir. Sálarkjaminn
sendir öllum afsprengjum sínum orku sína samtímis, þ.e.
öllum persónuleikunum á hvaða öld sem þeir hafa lifað
eða munu lifa. Sálarkjarninn ert þú í þinni víðfeðmustu
mynd og skilningi og hefur æðri markmið en þau að
ásækja sálir í efnislíkama. I raun er sálarkjarninn gríðar-
lega víðfeðmur og þekkingarríkur og jafnvel guðum líkur.
Á þessu tvennu verður að gera skýran greinarmun.
Fyrra tilfellið er í raun ekkert annað en hálfskelfdur
draugur, sem í skelfingu sinni reynir að ná sambandi við
annað eftirlifandi fólk sem sannarlega getur fundið fyrir
áhrifunum frá þessari hálfveru en hún getur ekki gert
neinum mein.
Enn einn greinarmun þarf að gera. Það veldur stundum
ruglingi í þessu sambandi þegar rætt er um samband per-
sónuleika, sem horfinn er af jarðarsviðinu, við eftir-
55