Morgunn - 01.06.1993, Síða 68

MORGUNN
skammir og fúkyrði. Allir höfðu sálfræðingamir talið að
orsök útbrotanna væri að leita í þessum atburði, en engu
að síður héldu þau áfram að birtast þrátt fyrir alla sál-
fræðimeðferðir.
Eitt sinn þegar Michael sat í biðstofu eins sálfræðinga
sinna, velti hann útbrotunum fyrir sér á meðan hann beið.
Andartak fannst honum sem hann upplifði sjálfan sig -
ekki sem Michael Gallander, heldur sem aðskilda veru,
sem virtist deila verund hans með honum. Þessi vera var
að ýta einhverjum sem hélt dauðahaldi utan um handleggi
hennar, einmitt þar sem útbrotin birtust. En hann minntist
ekkert á þessa óþægilegu mynd í tímanum sem hann var
að fara í, af ótta við að sálfræðingurinn teldi hann geð-
veikan.
Þegar Michael flutti til Toronto var hann orðinn þrjátíu
og átta ára og skiljanlega langþreyttur á sífelldri sál-
greiningu. Þótt hún hefði verið gagnleg fyrstu árin hafði
hún greinilega ekki í tré við eitrið sem bjó innra með hon-
um. En þar eð hann leið af þeirri þráhyggju að hægt væri
að ráða bót á þjáningum hans, einhvern veginn einhvers
staðar, vildi hann komast til botns í því sem þar væri á
ferðinni hvað sem það kostaði. Því leitaði hann að nýjum
valkosti, einhverju sem risti verulega djúpt, einhverju sem
gæfi nýja skynjun og skilning. Hann kafaði í stjörnuspeki,
dulfræði og hinn foma vísdóm Austurlanda. Eftir nokkum
tíma leiddi leit hans hann á vit Sálarrannsóknafélagsins í
Toronto. Þá hittist svo á að dr. Joel Whitton var að flytja
þar fyrirlestur um fmmspekilegar vísbendingar um endur-
holdgun. Michael hreifst mjög af því sem hann heyrði og
gaf sig á tal við dr. Whitton að loknum fyrirlestrinum.
Hann sagði honum frá hvernig fimmtán ár af sálfræðilegri
meðferð hefðu ekki getað unnið bug á vandamálunum og
spurði hvort hugsanlegt væri að skýra þau með reynslu frá
fyrri lífum. Nú var hann alveg viss um að verða talinn
bilaður!
66