Morgunn - 01.06.1993, Síða 77

MORGUNN
Við slógum til hvors annars og öskruðum. Öskrin
voru á einhverri tungu sem ég skildi ekki og þegar
ég reyndi að skilja merkingu orðanna, var eins og
enska hefði verið „lögð ofan á” sum þeirra. Hilde-
brandt öskraði á mig, „Gyðingahóran þín! Aldrei
skal óskilgetinn Gyðingur erfa neitt eftir mig”.
Loks vorum við bœði stödd úti við brjóstvirkið og
Hildebrandt sló mig fast í magann. Eg fór í kút og
blóð lagaði úr munni mér. Svo greip hann utan um
hálsinn á mér og byrjaði að kyrkja mig. Hann hélt
áfram og ég varð máttlaus. Hann sveigði mig aftur
yfir grindverkið og eitthvað brast í bakinu á mér.
Hann sleppti takinu og ýtti um leið við mér. Líkami
minn féll yfir grindverkið og niður í virkisgröfina
þar sem ég lá, með andlitið upp og hárið út um allt
fullt af úrgangi og sora. Síðar báru nokkrar konur
líkama minn inn í kastalagarðinn og lögðu mig á
einhvers konar líkbörur. Andlit mitt sást en líkaminn
car að öðru leyti hulinn hvítu klœði.
Nú þegar Michael hafði séð hinar hræðilegu afleið-
ingar þess að Hildebrandt gat ekki stillt skap sitt, rénaði
ótti hans við að fyllast stjórnlausri reiði. Svo fór einnig
um svefnstyggð hans hvað áhrærði lág hljóð. Michael
hafði tekið eftir að hávaði úr kastalagarðinum truflaði
ekki hinn sofandi Hildebrandt, sem hvað eftir annað
glaðvaknaði þó snögglega við minnstu hljóð, vegna ótta
síns við launmorðingja. Michael var Hildebrandt - og
samt þurfti hann ekki að vera hann. Hann þurfti ekki að
halda til haga hegðunarmynstrum riddarans. Dr. Whitton
hafði fullan hug á að draga tjöldin enn frekar frá fyrri
lífum Michaels og ákvað að beita annarri aðferð...
„Farðu aftur” hvatti hann sjúkling sinn, „aftur til
tímans rétt áður en þú fæddist sem riddarinn”.
75