Morgunn - 01.06.1993, Síða 78

MORGUNN
Michael var þögull drykklanga stund. Eftir hreyf-
ingum andlitsvöðva hans og augna að dæma, var hann nú
bergnuminn af sýnum í öðrum heimi, hinu dularfulla
tilverustigi á milli jarðneskra lífa. Þegar hann mælti loks
orð frá vörum, minnti hann með orðum sínum á hið foma
máltæki að vegurinn til vítis sé varðaður góðum áformum.
Astæðan var sú að um líf sitt sem Hildebrandt hafði hann
svo sannarlega önnur og jákvæðari áform en raunin varð
á. Rödd Michaels bar nú með sér blæ mikillar bjartsýni...
„Eg er sameinaður alheiminum. Sameinaður stjörn-
unum og ég hlakka mikið til að fœðast. Eg ætla að
reyna að skapa land án landamœra. Eg œtla að vera
góður konungur og hafa vitra ráðgjafa. Eg mun
hvetja tilþekkingarleitar, ferðalaga og vöruskipta.”
Þegar Michael heyrði sjálfan sig gefa þessa yfirlýsingu
gerði hann sér ljóst að Hildebrandt var enginn Adolf
Hitler eftir allt. Þótt Hildebrandt æli innra með sér miklar
hugsjónir var honum engu að síður ómögulegt að lifa í
samræmi við þær og umbreyttist í kvalda, eirðarlausa
mannveru, fremur en að um grimmd og illsku væri að
ræða í grunneðli hans. Nú var Michael sagt að fara inn í
millilífið sem fylgdi á eftir lífi hans sem Hildebrandt...
„Hvað sérðu?” spurði Dr. Whitton.
Michael var þögull í fyrstu en svo byrjaði hann að
snökta ákaflega. Hann muldraði eitthvað um misgjörðir
sínar sem Hildebrandt og minntist á atvikið þegar hann
rak ungbarnið og móður þess í gegn með spjóti sínu. Það
varð til þess að grátur hans ágerðist enn frekar og varð
afar brjóstumkennanlegur í ákefð sinni. Sjálfsásakanir
hans voru handan þeirra marka sem nokkur huggun nær.
„Hvað sérðu?” spurði Dr. Whitton enn einu sinni.
Hægt og eins og með sársauka svaraði Michael.
76