Morgunn - 01.06.1993, Síða 79

MORGUNN
„Það er sorti og ég vil ekki líta í kringum mig. Það
var svo margt sem ég hefði getað gert en gerði ekki.
Eg hefði getað gert svo mikið gott en... ég gerði það
ekki”.
Þessi iðrun í millilífinu er líkust því að upplifa eins
konar víti. Eftir því sem flestir segja rennur sá tími upp og
það mjög fljótlega, þegar sektarkenndin tekur völdin í allri
sinni miskunnarlausu birtu. Allar réttlætingar og afsak-
anir, sem við höfum notað til að útskýra annmarka okkar
og bresti, eru horfnar út í veður og vind. Þetta er helvíti en
samt engan veginn eilíf útskúfun.
Þegar litið er yfir líf gerir samhygðarfull hvatning
dómaranna okkur kleift að líta, meira að segja stærstu
misgjörðir okkar, með nokkurri mildi.
Hversu illa sem síðasta líf hefur verið notað þá veit
sálkjarninn að það gefst alltaf annað tækifæri til að bæta
fyrir það. Því var það að Michael fann, þama sem hann
hálf-blundaði í milliástandinu, veiklaða þætti í þróun sinni
og lagði á ráðin um líf á fyrri hluta fimmtándu aldar, sem
presturinn Magnus, með búsetu „í Póllandi rétt hjá
Muscovy”. Þetta líf var ráðgert með það fyrir augum að
ná betri sjálfsstjórn. Síðar skoðaði Michael líf Magnusar í
dásvefni og sá að í samræmi við kröfur kirkjunnar hafði
prestinum tekist að yfirvinna mikla áreitnihneigð og bæla
kynhvötina.
Þeir tímar komu stundum að Michael fannst þessar
endurupplifanir frá fyrri lífum stjóma lífi sínu nú. Hann
fékk martraðir og dagarnir fóru í að velta fyrir sér þeim
uppgötvunum sem hann gerði og því ljósi sem þær vörp-
uðu á líf hans nú. En í maí 1981 hættu þessar martraðir og
þar með hætti hann einnig að fá í þeim skýringar. Sama
máli gegndi um fyrri líf. Einu gilti hversu mikið þeir dr.
Whitton reyndu, þeir komust hvorki lönd né strönd;
77