Morgunn - 01.06.1993, Síða 80

MORGUNN
virtust útilokaðir frá frekari vitneskju. Þar eð Michael vék
sér undan öllum þrýstingi í þessa átt, í dásvefninum, taldi
dr. Whitton víst að þarna væri að minnsta kosti eitt líf enn
sem skipti verulegu máli fyrir bata hans. Loks kom að því
að þetta óþægilega líf fannst en allt og sumt sem hafðist út
úr Michael var nafnið Victor, sem eitt og sér hafði
auðvitað enga merkingu. Þetta ófremdarástand hafði
staðið yfir í nokkra mánuði þegar Michael barst í hendur
boð um heimsókn á heimili Maisie Newman í Cape Ann í
Massachusettsfylki. Maisie, sem var starfsfélagi hans,
hafði hvað eftir annað boðið Michael og Sharron afnot af
húsi sínu ef þau vildu búa þar í fríi og skoða strendur Nýja
Englands. Þau höfðu aldrei þekkst boð hennar en að þessu
sinni var hún sérstaklega ákveðin og Michael var svo
uppgefinn á könnun fyrri lífa að hann gat vel þegið að
komast í burtu um tíma.
Þegar þau höfðu komið sér fyrir í húsinu, sem stóð
niðri við ströndina, leigðu Gallanderhjónin sér bíl og
ákváðu að fara í stutta ökuferð til gamallar borgar sem
heitir Salem. Þau gengu góða stund um höfnina í þessari
borg sem var illræmd fyrir nornaofsóknir sínar á sautjándu
öld. Þar rákust þau á gamalt bókasafn og eitthvað dró þau
þangað inn. Michael greip þar af hendingu gamla bók um
sögu galdra í héraðinu. Allt í einu var hann yfirkominn af
sérlega óþægilegri tilfinningu sem umbreyttist fljótlega í
að verða beinlínis líkamleg. „Það var eins og eitthvað
hristi mig”, sagði hann síðar. „Ég stóð þarna skjálfandi og
sveittur. Eitthvað, sem mér var þó ekki Ijóst, var að gerast
í huga mér... eitthvað sem ég skildi ekki”. Michael hafði
sér vitanlega engin persónuleg tengsl við bókina né efni
hennar. Hann vissi bara að hin nánast takmarkalausa
tilhneiging hans til að fyllast viðbjóði á sjálfum sér, hafði
vaknað. Og vissulega hlaut það að vera vísbending.
Michael fór frá Salem og reyndi að hrista af sér þessar
78