Morgunn - 01.06.1993, Side 83

MORGUNN
Michael upplifði drykkjuæði Roberts var hann fljótur að
greina í því endurómun ómeðvitaðra sjálfsvígstilhneiginga
eigin lífs. Hann átti vanda til að „verða utan við sig” eins
og hann nefndi það og hafði oft sinnis „vaknað” á miðri
götu við það að bílarnir flautuðu á hann í ákafa eða
áhyggjufullir vegfarendur toguðu í ermi hans.
Engu að síður voru að koma í ljós ýmis einkenni þess
að jákvæðar breytingar ættu sér stað. Þótt sektarkenndin
og óttinn væru enn til staðar var Michael nú sýnu áræðn-
ari, ákveðnari og afslappaðri, bæði gagnvart öðrum og
sjálfum sér. Kannski fólst mesta hvatningin í að dr.
Whitton sýndi öll merki sporhunds sem rennur ákafur og
öruggur eftir slóðinni. Eftir meira en þriggja ára vinnu við
að grafa upp fyrri líf Michaels, fann hann að nú var hann
um það bil að komast að því lífi sem yrði til þess að leysa
gátuna hvað varðaði átta hundruð ára sögu innibyrgðra
tilfinninga. Hann minntist þess hvernig Michael hafði í
upphafi samvinnu þeirra nefnt árið 1915 en horfið aftur
frá því. í von um að geta leitt hann inn í það líf stýrði
hann nú Michael inn í millilífið á undan síðasta lífi. Dr.
Whitton álítur nú að þessi tími hafi skipt mestu máli allra
þeirra stunda sem þeir unnu saman. Hann lét sjúkling sinn
hverfa inn í meðvitund barónsins og beið þess þolinmóður
að andlit hans tæki á sig þau merki undrunar og aðdáunar
sem alltaf sýndu sig á andlitum þeirra sem fóru inn á þetta
svið. Dr. Whitton lét margar mínútur líða áður en hann
spurði fyrstu spumingarinnar.
„Hver verðurðu þegar þú fæðist?”... Það var löng
þögn.
„Kona”.
„Og hvert verður markmið þessa lífs?...“ Önnur löng
þögn.
„Að undirbúa ennfrekari lœrdóm sálarinnar. Að jafna
karma”.
81