Sjómaðurinn - 01.11.1941, Blaðsíða 10

4
SJÓMAÐURINN
FYRSTA SINN, er ég sigldi yfir miðjarðar-
línuna var ég háseti á dönsku olíuflutn-
ingaskipi, sem hét „Emma Mærsk“. Ég hafði
heyrt talað um hina æfagömlu venju, að skíra þá,
er í fyrsta sinn fara suður yfir „línuna“ og æði
misjafnar voru lýsingarnar á athöfn þessari. Við
vorum 28 alls þarna um horð, sem ekki höfðum
verið „skirðir“ áður, og gerðu hinir skipverjarnir
sér nú allt far um að skjóta okkur skclk í bringu,
með allskonar trollasögum um skírnaraðfarirnar,
og síðustu dagana liáðu þeir iireinasta taugastríð
á hendur okkur með ýmiskonar pukurstarfsemi
fyrir lolcuðum dyrum.
Kvöldið áður en siglt var yfir miðjarðarlínu var
veðrið skinandi fagurt, að vísu var ekkert tungls
ijós, en himininn var alþakinn tindrandi stjörn-
um er endurspegluðust í spegilsléttum haffletin-
um. Hin fjögur töfrandi augu Suðurhvelsins, sem
annars eru svo mild og fögur, livesslu sig öðru
hvoru á okkur, eins og þau vildu segja eitthvað
á þessa leið: „Já, ykkur er starsýnt á okkur, ungu
menn, en er það ekki í krafti þess, hvað við höld-
um saman, að við berum langt af öllum hinum
stjörnunum, og er það ekki þess vegna að við
heilum hug og hjörtu ykkar sjómannanna? Litið
á hinar stjörnurnar: Centaurus, systurnar Specia,,
Siríus, Antares o. fl. o. fl. Eru þær máske ekki
nógu fallegar Iiver fyrir sig, og eiga þær ekki full-
an tilverurtélt eins og við? Jú, og aftur jú! en að-
eins vegna þess, að þær standa ekki nógu þétt
saman, verða þær ósjálfrátt, í meðvitund ykkar
sjómannanna, aðeins rammi utan um okkur, okk-
ur til enn meiri prýði.“
Ég var nýkominn á vakt, er ég heyrði hrópað
einhversstaðar ulan úr myrkrinu: „Emma Mærsk,
ohoy!“ og um leið var svarað úr brúnni: „Emma
Mærsk liér, halló!“ Ég kallaði til félaga minna,
að nú væri eitthvað nýtt á seyði, og við þutum
Neptun konungur og embættismenn bans.
Læknirinn framkvæmir skoðun og inngjöf.
allir fram miðskips nógu snemma til þess að sjá,
hvar aftur eftir þilfarinu kemur hár og þrekinn,
mjög æruverðugur, gamall sjóúlkur, með alskegg,
í olíukápu, vaðstígvélum og með sjóhatl á höfði.
Skjalamöppu hafði hann undir hendinni og lang-
ur sjókíkir hékk um háls honum. Sjóhleytan
draup af klæðum hans og skeggi og kaldan hrá-
slagagust lagði af honum er hann þrammaði fram-
lijá okkur á leið sinni upp í brú ti! skipstjóra.
Tók hann skipstjóra lali, kvaðst vera sendimað-
ur Neptúnusar konungs, og tilkynnti þar með
nærveru hans hátignar er siglt yrði yfir „línuna“.
Ennfremur kvaðst hann eiga að yfirfara pappira
skipsins og allrar skipshafnar. Vorum við hinir
óskírðu síðan leiddir fyrir öldunginn og hélt hann
yfir okkur þrumuræðu og áminnti okkur um að
hegða okkur vel undir hinni væntanlegu athöfn,
enda myndi það heppilegast, því konungar hafsins
léti elcki að sér hæða. Að lokum snéri hann sér
aftur að skipstjóra, áminnti hann um að lialda
vel við skipi sínu og vera skipverjum lil fyrir-
myndar í öllum góðum háttum og siðum, kvaddi
síðan og skundaði fram undir bakkann og hvarf
þar inn i myrkrið. Strax i híti næsta morgun var
hafizt handa með lokaundirhúninginn; var nú
slegið upp palli, stórum og sterkbyggðum, og
þétt við hann úthúin vatnsþró úr seglum, á annan
meter djúp. Síðan var komið fyrir borðum, hekkj-
um og stólum á pallinum, og lögð áherzla á að hafa
allt sem traustast, því að hér skyldi orustan háð, ill-
ir andar útreknir, líkamir syndugra manna hreins-
aðir, og sálir endurnærðar. Um hádegi var verk-
inu lokið, okkur sagt að fá okkur að borða og
punta okkur svolítið, en fara samt ekki í „land-
gangsdress". Við gutum hornauga á þróna, barma-