Sjómaðurinn - 01.11.1941, Blaðsíða 23

S JÓMAÐURINN
17
Michaels hafði hreyst úr stjórnlausum óróa í djúpt
þunglyndi. íig var þegar farinn að gleðjast yfir
þvi, live vel mér hafði gengið.
Við fylgdum Micahel til skips. Um leið og hann
opnaði veskið sitt, hann ætlaði að horga burðar-
karlinum, datt myndin af Helenu út úr því. Það
var að eins tilviljun, að ég, en ekki Charles, heygði
mig niður til að taka hana upp. Tveim tímum
seinna lét Micliael úr höfn.
Við Charles borðuðum saman á hczta matsölu-
luisi hæjarins. Eftir máltíðina skyldu leiðir okkar.
Eg fór heim til mín.
Að eins klukkustund seinna heyrðist ægileg
sprenging. Hróp og köll heyrðust úr öllum áttum.
„Brasil, Brasil, Brasil hefir sprungið i loft upþ!“
Eg greyp í handlegginn á einum sem æpti.
„Hvað liefir komið fyrir?“
„Það varð ketilsprenging i skipinu. Það er sagl
að skipið hafi sokkið á tæpum fimm mínútum.“
Mér datl strax í hug': Hvar er Charles? Eins og
óður maður hljóp ég niður að höfn.
„Allir hafa farist, hæði skipshöfnin og farþeg-
arnir,“ heyrðist lirópað úr öllum áttum.
Ég flýtli mér lieim til Charles. Hann var ekki
heima. Svo hljóp ég heim til mín. Þar liitli ég
Charles loksins. Hann var hræðilega fölur og æst-
ur. —
„Komdu með mér, Anton, ég verð að fara út að
Brasil.“
Við hlupum niður að liöfn og fórum um borð i
bát.
„Bara að konan mín væri nú heima,“ stundi
Charles.
Ég stóð þarna og samvizkan nagaði mig. Á
þessu augnabliki þarfnaðist hann sannarlega
þeirrar konu, sem hann elskaði framar öllu öðru.
Og það var mér að kenna, að hún var ekki hjá
honum.
Á slysstaðnum voru hundruð smærri og stærri
bála. Charles fór i kafarabúninginn sinn.
„Ég fer niður og næ í Michael, sagði hann. Hann
bað mig að skrúfa hjálminn fastan.
Að síðustu sagði liann: „Þegar ég kem upp,
verðið þið að draga mig hægt, því að ég hýst við
að koma með þunga byrði.“ Svo hvarf hann í
djúpið.
Sjóliðsforingi, sem stóð í símasambandi við kaf-
arann sagði mér örskömmu seinna, að nú hefði
Charles fundið hróður sinn.
„Hann fer mjög hægt,“ sagði sjóliðsforinginn,
>,hann dregur hann inn undir bátinn.“
Eftir nokkur augnablik var kallað i símann:
„Hallo, Lebret. Nú eruð þér við hátinn! Megum
ið nú draga yður upp? Já, hægt, vitanlega.“
Menn toguðu i kaðalinn og skyndilega komu
tvö andlit upp á yfirborðið. Kinn við kinn
Michael — og Helena.
Og þannig hafði Charles fundið þau.
Þau lágu i vatnsskorpunni, ])étt saman, i faðm-
lögum. Þau liöfðu hersýnilega verið háttuð í klefa
sínum, þegar slysið vildi til. Ég rak upp angistar-
ói), þegar ég skyldi til fulls, hvað við liafði horið
og mér varð ljóst, að nú vissi Charles um hin
hræðilegu svik bróður síns og hina óttalegu ó-
tryggð eiginkouu hans. Það var engum blöðum
um þetta að flétta. Þau höfðu hæði ætlað að strjúka
til Ameríku og byra þar nýtt líf.
Með titrandi röddu bað ég mennina að draga
Charles upp. En annað hvort hafði slys orðið, eða
Charles hafði sjálfur skorið sundur kaðalinn.
Ilann kom ekki upp. Menn biðu árangurslaust
eftir Charles Lehret. Hann hafði kosið að koma
ekki framar upp til lífsins — og sorgarinnar.
Vélsmiðjan
Héðinn h.f.
REYKJAVÍK.
Simn.: Héðinn. Símar: 1365 (tvær línur).
REN NISMIÐJ A.
KETILSMIÐJA.
ELDSMIÐJA.
MÁLMSTEYPA. —
Framkvæmir FLJÓTT og VEL viðgerðir á
skipum, vélum og eimkötlum.
IITVEGUM meðal annars:
Hita- og kælilagnir, stálgrindahús
og olíugeyma.