Sjómaðurinn - 01.11.1941, Blaðsíða 26

20
S JÓMAÐURINN
farinu með ljóskeri, er hafði staðið iijá honum,
ijóslaust.
„Hafið þér ekki orðið varir við þessi bölvuð
skriðdýr, sendiboða hins neðsta?“ Hann slökkti á
ljóskerinu og gekk nokkrum sinnum fram og aft-
ur. Eg slóð grafkyr, þögull og steinhissa. Hvaða
skip var þetta eiginlega, sem eg hafði lenl á? Voru
allir um horð brjálaðir, eða liafði eg sjálfur misst
vitið?
„Viljið þér whiskysopa?“ spurði hann. „Það
hjálpar manni til þess að tapa ekki vitinu á þessu
fordæmda skipi.“
Eg ætlaði einmitt að fara að svara að eg drykki
ekki whisky, en þá kvað við angistaróp niðri á þil-
farinu. Við störðum báðir niður fyrir okkur og sá-
um óljóst, hvar lítill Kínverji kom á harðahlaup-
um eftir þilfarinu. Hann öskraði, eins og liann
liefði m.isst vitið, og harði frá sér til beggja handa.
Skyndlega hljóp hann út að borðstokknum og
kastaði sér í hafið. Við heyrðum skvampið, þegar
liann féll í sjóinn. Og svo varð steinhljótt.
Eg liorfði spyrjandi á skipstjórann, en liann ypti
þögull öxlum. „Þarna fór sá fyrsti,“ sagði hann.
„Nú verður veizla hjá hákörlunum. Ifafið þér ekki
tekið eftir því, að við höfum alltaf hákarla í kjöl-
farinu? Jú, þau vita það, greyin, að þau fá innan
skamms nógan mat héðan.“
„Hvað er það eiginlega, sem er að gerast hér á
skipinu?“ spurði eg mjög ákveðinn. „Hvers vegna
vill enginn sigla með skipinu? Eru hér draugar,
eða hvað er að?“
„Sögðuð þér draugar?“ Hann saup gúlsopa úr
whiskyflöskunni. „Nei, herra Holm. Hér er djöf-
ullinn að verki. Það var hann, sem tældi Kínverj-
ann út fyrir borðstokkinn. Eg hef sagt yður að sá
illi eini er herra á þessu skipi, en ekki eg. Litið vel
í kring um yður, þegar ])ér farð i „koju“ og rann-
sakið klefann vel áður en þér leggið yður. Hafið
þér nokkra skammbyssu?“
Meira gat eg ekki fengið út úr honum. Hann var
án efa geðveikur og af því að eg kunni illa við fé-
lagsskap hans, fór eg undir þiljur og ætlaði enn
að gera tilraun til að sofna. Þegar eg var kominn
i klefann, fannst mér hann alls ekki neitt grunsam-
legur eða hættulegur. Eg fór upp í og sofnaði von
bráðar. En það voru ekki liðnar meira en 15 mín-
útur, þegar eg vaknaði skyndilega við það, að eitl-
hvað kom við annan fót minn. Eg glaðvaknaði og
fann að eitthvað kalt rann yfir fótinn. Eg vissi
strax hvað það var. Það var slanga, en hverskonar
slanga það var, gat eg ekki gerl mér grein fyrir.
Nú þóttisl eg skilja hvað það væri, sem skipstjór-
inn ætti við með þvaðri sínu um djöfulinn sjálfan.
Þarna var hann vilanlega kominn. Eg lá alveg'
grafkyr, en með augun opin, og alll í einu risu
hárin á höfði mér. Á gólfinu, í miðjum ljóshletli
♦unglskinsins, sem kom inn um gluggann, sá eg
5 eða 6 stórar slöngur, eiturslöngur. Það var því
lika eiturslanga, sem lá á fætinum á mér.
Mér fannst eins og blóðið frysi í æðum mér, og
í nokkrar minútur lá eg hreyfingarlaus. Eg safn-
aði hugrekki og kröftum til að komast burtu, og
skyndilega næstum flaug eg upp úr rúminu og út
um dyrnar. Eg vissi að nú lagði eg allt í veð, en
mér tókst heljarstökkið og komst út á þilfarið, án
þess að eiturslöngurnar hefðu fengið tækifæri til
að höggva mig með hinum eitruðu tönnum sín-
um. Það var nístandi kalt úti, en eg flýtti mér í
næturserknum einsömlum upp á brú lil skipstjór-
ans. Ilann stóð þar enn.
„Þarna komið þér aftur, herra Hohn,“ sagði
hann, „gelið þér ekki sofið?“
„Hvað á þetta eiginlega að þýða?“ sagði cg titr■
andi röddu og nötraði af reiði. „Klefinn minn er
fullur af eiturslöngum.“
Hann lýsti með ljóskerinu allt i kringum sig á
brúnni og sagði:
„Svo að yður tókst að sleppa lifandi!“ Það var
undrun í röddinni.
„Nú heimta eg skýr svör. Er það ætlun yðar,
að myrða mig?“
„Eg hef sagt yður, að fordæming fvlgir þessu
skipi, og eg gel ekki ráðið við það. Eg þori aldrei
að leggja mig til svefns á næturna, og á daginn
drekk eg mig fullan. Á eg að segja yður þessa
hræðilegu sögu? .... Það er tæpl ár síðan það
varð. Eg hafði ágæta skipshöfn. Eg var í Tunis.
Um kvöldið kom eg inn til bæjarins. Eg drakk
mig fullan og eg náði i unga Hindúakonu. Hún
hafði stór augu; þau voru svört og seiðandi, eins
og nóttin. Eg hafði hana með mér um borð. Mað-
urinn hennar, ungur Arabi, kom rétt á eftir og
ætlaði að sækja hana. Eg var, eins og eg sagði
yður, fullur, og við lentum i slagsmálum. Eg grcip
í stól, sveiflaði honum og ætlaði að slá Arabann ó-
vígan, en hitti hann ekki. En í stað þess hitti eg
konuna hans, svo að hún hneig dauð á gólfið. Pilt-
inum komum við i land, en líki konunnar hentum
við fyrir horð. Undir morgun sáum. við ArahapiH-
inn á hafnarbakkanum. Hann gekk þar frarn og
aftur og hafði vakandi auga á skipinu. Þetta end-
urtók sig í marga daga og alllaf hélt hann vörð.
Síðasta daginn, þegar við vorum að lesla, tókst
honum að sniygla dálitilli ösku um borð. Við urð-