Sjómaðurinn - 01.11.1941, Blaðsíða 33

S JÓM AÐURINN
27
liann auga á óvenjulega í'allegan og stóran skel-
fisk úti á klöpp, þar sem var h. u. b. meter dýpi,
hann óð úl og kafaði lil að losa fiskinn, en lion-
um Jjrás, iieldur, þegar hann allt í einu fann eill-
iivað volgt lifandi kvika milli lianda sér, hann hop-
aði ósjálfrátt til haka, en i sama bili skaut upp sæ-
ijónsunga réll fyrir framan liann, sem athugaði
hann með stórum, gljáandi, forvitnislegum aug-
um, þó án þess að sæisl á honum minnsta hræðsla.
Skyndilega rak unginn upp gól. Við það merki
lcomu lil viðbótar þrir syndandi sæljónsungar, i
fylgd með urrandi urtu, sem auðsjáanlega álti að
þýða, að nú væri iiælta á ferðum. Við að sjá mann-
inn sefaðist reiði liennar samstundis, og náttúru-
fræðingurinn sór, að hann liefði getað lesið út úr
svip urtunnar: „Nú, það var ekki liákarl“. Hún
snéri strax lil livíiustaðar síns, en kóparnir fjórir
söfnuðust í hóp utan um hið merkilega nýja dýr
og frýndu í það með athygli, og þeim nægði ekki
að góna, þvi að endingu hertu þeir upp liugann,
köfuðu i sjóinn, syntu eins og örskot að klöppinni
og ráku trýnið milli handa lians lil að vita hvað
lumn liefðist að. Þelta gekk þar lil liann liafði los-
að skelfiskinn. Þegar hann óð lil haka voru kóp-
arnir alltaf á liælunum á honum, gapandi af for-
vitni eftir að sjá livað skeði; annars skiptu sæ-
ljónin sér alls ekki af manninum en umgengust
hann eins og jafningja sinn.
Sama og um sæljónin má segja um öll önnur
dýr á eyjunum. Þátttakandi úr sama leiðangri seg-
ir frá: Að hann hafi eilt sinn verið að skríða á
fjórum fólum í flæðarmálinu, og séð allt í einu er
hann leil við, stóran krabba sem fylgdi honum
eftir; auðsjáanlega hefir krabbinn haldið að luinn
væri sæljón, því sæljón éta aldrei krabba. Smátt
og smátt bættust fleiri og fleíri í hópinn, þar lii
komin var lieil fylking al' alla veg litum kröbhum.
heguan og skjaldbökur lofa manninum líka að
koma mjög nærri sér, jafnvel að snerta á sér
Merkilegasl er þó að fuglarnir eru ekkert hræddir
við manninn. Ef maður er á gangi við strendurnar
eru máfarnir stöðugt svifandi yfir höfði manns,
og það má gæta mikillar varkárni að stíga ekki of-
an á háðfuglana sem eru i lumdraða lali við fætur
manns. Meira að segja ránfuglarnir kippa sér ekki
upp við þó maðurinn komi nærri þeim.
Það er ekki að undra þótl þeir menn sem fyrstir
komu þarna gæfu eyjunum nafnið Eden, því dýr-
iu liöguðu sér alveg eins og. forðum i Paradis.
Ylirlit yfir sögu eyjanna.
Niðurlag þessarar greinar eru nokkur orð um
sögu eyjanna, og sú frásögn tekur litið rúm i ver-
aldarsögunni.
Áður eu Pizano herjaði á Peru og áður en Col-
umbus fór fyrslu ferð sína yfir Atlanlshafið rikli
Inka¥) konungur — í Suður-Ameríku sem hól
Tupac Yupanqui. Þegar hann hafði lagt allt landið
undir sig, var hafið óþekkta efst í liuga hans. Ilann
reyndi það sem enginn liafði haft hugrekki lil áð-
ur, eu það var að fara svo langt lil á hafið að land-
ið hvarf sjónum manns, og það á þeim skipakosli
sem i þá daga var völ á; selskinnsbálar þannig lil-
húnir, að skinn var þanið yfir grannar trégrindur.
Að ári liðnu kom hann sigri hrósandi lil baka, til
Guzco, frá þeim vestrænu eyjum sem hann hafði
siglt til. Þá hafði hann meðferðis fanga og her-
numið góss: Hann sagði svo frá, að á leið sinni
hefði hann farið fram hjá nokkrum evjum, ein
þeirra var nefnd Nina — Cumbi (hin logandi eyja.)
Þessar eyjar hafa eflaust verið Galapagoseyjarnar
og Tupac Yupanqui hefir verið einn af þeim fáu
sem séð hafa eldgos á eyjunum.
Frásögnin um þessa sjóferð, gekk mann fram al
manni meðal innfæddra, og á þann hátt barst hún
til eyrna Spánverja sem höfðu sigrað landið. Þeg-
ar -Pizano rændi Peru, er sagt að prestar sólarinn-
ar hafi flúið til þessara áður fundnu eyja, með ó-
grvnni gulls og gersema. Ofl reyndu Spánverjar
að finna eyjarnar og fjársjóðina en árangurslaust.
Þær fundust þó árið 1535 og það af sérstakri til -
vi'ljun. Það var Tomas de Barlange, þriðji Pan-
amabiskup, sem átli að fara til Peru, eftir skipun
karls keisara fimmta, og gefa honum skýrslu um
ástaudið þar. Hanu bjó stóran flota, sigldi frá Pan-
ama og fvlgdi ströndinni til að komast til gull-
landsins. Eftir 8 daga siglingu gerði stillilogn, svo
að flotinn lá í viku án þess að geta að gert. Síðan
barst hann hjálparlaust með straumnum lit á haf-
ið úþekkta. Þeir urðu matarlausir og síðan vatns-
lausir og voru orðnir úrkula vonar um björgun
þegar þeir sáu land. Það voru Galapagoseyjarnar
sem þeir voru komnir til. Þeir fögnuðu landinu
og vonuðu að það frelsaði þá frá lnmgri og Jjorsta.
Þetla ui'ðu þeim þung vonbrigði. í skýrslu sinni
sýnir biskupinn í sterkum litum, hvernig þeim
leið, meðan þeir leituðu árangurslaust að vatni.
Á fyrstu eyjunni fundu þeir hvorki læk, tjörn eða
vatnsholu, og þegar þeir komust til annarar stærri
eyju, eftir kvalafullt líf, var það aðeins til að verða
aftur fyrir vonbrigðum. Þar grófu þeir brunn, en
*) tnka = sá liliili Perú, sem ekki er byggður at'
villimönnuni.