Útvarpstíðindi - 01.11.1953, Page 4

Um þrítugt var hún œsku fegurð firrt
sem frosið inniblóm,
án ilms og lits, og einkis vænti meir
og augun sljó og tóm.
Hún gekk til móts við sœvardauðans
seið,
er sefar harm og reiði.
Um vorið fluttu brœður hennar burt
og bærinn stóð í eyði.
Um eyðifjörðinn kynjasaga komst
á kreik hin næstu ár.
Þar fljóta sást er birtu bregða tók,
á bylgjum konuhár.
Og sjómenn fundu oft um óttu þar
til uggs á fiskimiði- —
Sem likföl vofa læddist kringum þá
í leit að týndum friði.
í allra hugum eitur þetta brann,
sem eitri menguð veig.
Og fleiri og fleiri sáu þessa sýn,
er sól við fjallið hneig.
En brimhljóð fannst þar öðrum annarlegt
og ekkasogum blandið.
Og bátar hættu sókn á þessi svið,
og sagan barst um landið.
Og geigur óf sitt gegnumsœja lín,
um gamlan eyðibæ.
En einstig fjallsins ferðamaður kleif
eitt fagurt kvöld í maí.
Af svefni rís, sem sumarskrúðið grænt,
vort sorgarblóm á vorin:
Hér stóð einn bær, hér stjarna fögur
skein.
Hér steigst þú fyrstu sporin.
Sá hugsar margt, sem þunga byrði ber
og býr við litinn kost.
Hann veit hve næmur góugróður er
ef gerir nœturfrost:
4
Kom œskuheit, þú œvi minnar sorg,
þú undur drauma minna.
Kom hingað, vofa bleik, í feigs manns
faðm
til fornra vinakynna.
Er dauðinn ekki bezti vinur vor,
sé vel að öllu gáð?
Hann berst á dimmum vængjum allra
veg
og veitir lausn í náð.
— Þeir fundu látinn bónda úr nœstu
byggð,
við brotinn stofuglugga,
í fyrstu göngum fjórir leitarmenn,
í fjallsins hljóða skugga.
Að jólum
Gláms er ennþá glyrna köld,
gamlir stofnar riða,
yfir hina heiðnu öld
hrynur óttans skriða-
Nú er jóla kyrrðar-kvöld
komið til að friða.
Ég vil opnum heilsa hug
hverri gleðisending,
láta andann fara á flug
falinn blindri hending.
Trú á örlög almáttug
er mín þrautalending.
Það hefir illa að mér sótt,
undirdjúpin toga.
Verður gott að vaka í nótt,
vita kertin loga,
Meðan sólin sætt og rótt
sefur handan voga.
ÚTVARPSTÍÐINDI