Útvarpstíðindi - 01.11.1953, Blaðsíða 12

Presturinn gekk á undan Albert Ed-
ward inn í skrúðhúsið. Albert var undr-
andi er hann sá tvo sóknarfulltrúa þar
inni, því að hann hafði ekki séð þá koma
inn. Þeir kinkuðu vingjarnlega kolli til
hans.
„Gott kvöld, herrar mínir,“ sagði
hann.
Þeir voru eldri menn, báðir tveir, og
höfðu verið safnaðarfulltrúar nærri því
eins lengi og Albert Edward hafði verið
kirkjuþjónn. Þeir sátu nú við borðið
og presturinn tók sér sæti í tómum stól
á milli þeirra. Albert Edward leit af
þeim niður á borðið og grundaði dálítið
órólegur hvað væri á seyði.
„Hann hefur vélað þá til að gera eitt-
hvað, sem þeim geðjast ekki að,“ sagði
hann við sjálfan sig. „Ætli ég eigi ekki
kollgátuna."
Presturinn hóf glaðlega mál sitt.
„Foreman; við þurfum að ræða hálf-
leiðinlegt mál við yður. Þér hafið starf-
að hér í mörg ár og ég held að herra
biskupinn og söfnuðurinn séu mér sam-
þykkir í því að þér hafið uppfyllt skyld-
ur starfs yðar á fullnægjandi hátt í einu
og öllu.“
Safnaðarfulltrúarnir tveir kinkuðu
kolli.
„Ég fékk vitneskju um mjög óvenju- ■
legt ástand um daginn og fannst skylda
mín að skýra safnaðarfulltrúunum frá
því. Mér til mikillar undrunar sá ég að
þér eruð hvorki læs né skrifandi."
Andlit kirkjuþjónsins bar ekki vott
um að hann væri í neinum vanda stadd-
ur.
„Fyrirrennari yðar vissi það, herra,“
svaraði hann. „Hann sagði að það gerði
ekkert til, heimurinn væri alltof mennt-
aður, að sínu áliti.
„Ég hef aldrei heyrt annað eins,“ öskr-
aði presturinn. „Ætlið þér að segja okk-
ur, að þér hafið verið þjónn í þessari
kirkju í sextán ár, án þess að hafa lært
að lesa og skrifa?“
„Ég gerðist þjónn tólf ára gamall.
Matsveinninn á fyrsta staðnum reyndi
einu sinni að kenna mér það, en ég virt-
ist ekki hafa tök á því og síðan virtist ég
aldrei hafa tíma. Ég hef aldrei fundið
neitt til þess. Ég held að mikill fjöldi
ungra manna eyði of miklum tíma til
lestrar, þegar þeir gætu gert eitthvað
gagnlegt.“
„En langar yður ekki til að fylgjast
með fréttunum?“ spurði annar safnað-
arfulltrúinn. „Þurfið þér aldrei að skrifa
bréf?“
„Nei, ég virðist komast af án þess. Og
nú þegar allar þessar myndir eru í blöð-
unum veit ég alveg hvað er að gerast.
Konan mín er menntuð og þurfi ég að
skrifa bréf gerir hún það fyrir mig.“
Safnaðarfulltrúarnir litu vandræðaleg-
ir á kirkjuþjóninn og síðan niður á borð-
ið.
„Jæja, Foreman, ég hef rætt málið við
þessa menn og okkur kom saman um að
ástandið væri ómögulegt. Við slíka
kirkju sem þessa getum við ekki haft
þjón, sem hvorki er læs né skrifandi.11
Hið þunna og föla andlit Alberts Ed-
wards roðnaði og hann tvísté órólega,
en svaraði ekki.
„Þér skiljið mig, Foreman, ég hef
ekkert yfir yður að kvarta. Þér vinnið
verk yðar fullkomlega vel og ég hef á-
gætt álit á lunderni yðar og hæfileikum,
en við höfum ekki leyfi til að hætta á
það misferli, sem gæti orsakast af yðar
sorglegu fáfræði."
12
ÚTVARPSTÍÐINDI