Útvarpstíðindi - 01.11.1953, Qupperneq 13

„En gætuð 'þér ekki lært þetta, Fore-
man?“ spurði annar safnaðarfulltrúinn
„Nei, herra, ég er hræddur úm ekki.
Ég er farinn að eldast og fyrst ég gat
ekki munað stafina þegar ég var ung-
ur, held ég að það séu ekki mikil lík-
indi til þess núna.“
„Við viljum ekki vera ósanngjarnir
við yður, Foreman,“ sagði presturinn.
„En ég og safnaðarfulltrúarnir höfum
tekið ákvörðun. Við gefum yður þriggja
mánaða frest, og ef þér kunnið ekki að
lesa og skrifa þá, neyðumst við til að
láta yður fara.“
Albert Edward hafði aldrei geðjast að
hinum nýja presti. Hann hafði sagt þeg-
ar í upphafi, að það hefði ekki verið rétt
að láta hann hafa þetta embætti. Og nú
rétti hann úr sér. Hann þekkti vel gildi
sitt og ætlaði ekki að láta beita sig of-
beldi.
„Mér þykir það leitt, herra minn, en
ég tel það tilgangslaust. Ég er orðinn of
gamall til að læra. Ég hef komizt af
þessi ár án þess að kunna það og án þess
að ætla að hrósa sjálfum mér, tel ég mér
óhætt að segja, að ég hafi gert skyldu
mína í þessu starfi, sem forsjóninni
þóknaðist að veita mér, og þótt ég gæti
lært það núna, er ég ekki viss um að mig
langaði til þess.“
„í því tilfelli, Foreman, er ég hrædd-
ur um að þér verðið að fara.“
„Já, ég skil það vel og ég skal með á-
nægju taka við lausnarskjali mínu, strax
og þér hafið fundið eftirmann minn.“
En þegar Albert Edward hafði með
sinni venjulegu kurteisi lokað kirkju-
dyrunum á eftir prestinum og safnaðar-
fulltrúunum gat hann ekki lengur hald-
ið uppi þeim virðuleik, sem hann hafði
móttekið þetta áfall með og varir hans
titruðu. Hann gekk hægt inn í skrúð-
húsið og hengdi upp þjónskufl sinn.
Hann gekk frá öllu, fór í frakka sinn,
tók hattinn í hönd sér og gekk niður
h’iðarstúkuna. Hann læsti kirkjudvrun-
um um leið og hann fór út. Hann gekk
hægt yfir torgið og var þungt hugsi, en
fór ekki veginn heim, þangað sem bolli
af sterku tei beið hans, heldur gekk ró-
lega í aðra átt. Honum féll ekki að sam-
þykkja þetta ástand eftir að hafa verið
sinn eigin húsbóndi í svo mörg ár. Hann
hafði sparað saman álitlega fjárupp-
hæð, en ekki nógu mikla til að lifa á, án
þess að gera neitt og lífsnauðsynjar urðu
dýrari með hverju árinu. Hann hafði
aldrei búizt við að sæta slíkri meðferð.
Kirkjuþjónar í St. Péturskirkjunni,
gegndu ei'ns og páfinn í Róm, starfi sínu
til æviloka. Hann hafði oft hugsað um
þá hjartnæmu ræðu, sem presturinn
myndi helga löngum og tryggum starfs-
ferli og sérstæðum einkennum síðasta
kirkjuþjóns, Alberts Edwards Fore-
mans, við aftansöng fyrsta sunnudag
eftir lát hans.
Hann andvarpaði. Albert Edward
reykti ekki og var alger bindindismað-
ur á áfengi innan vissra takmarka, þ. e.
a. s. honum þótti gott að fá bjórglas með
mat, og vindling, þegar hann var þreytt-
ur. Honum fannst nú að hann hefði gott
af einum vindling og svipaðist um eftir
verzlun, þar sem hann gæti keypt öskju
af „Gold Flakes“. Hann sá hana ekki
strax og hélt áfram göngunni. Þetta var
löng gata með alls konar verzlunum, en
þar var engin, sem seldi vindlinga.
„Það var skrítið,“ tautaði Albert Ed-
ward.
Til að fullvissa sig, gekk hann til baka
eftir götunni. Nei, það var engum blöð-
ÚTV ARPSTÍÐINDI
13