Útvarpstíðindi - 01.11.1953, Síða 29

ýsu, skarkola og smálúðu, því- það er
venjan, að þeim mun minna sem kemur
af þorski, þeim mun meira kemur af
öðrum fisktegundum. Sömuleiðis var
einn og einn ufsi af stærstu gerð, stíf-
ur viðkomu og blár um kjaftabeinin
eins og honum væri ákaflega kalt. Er
slíkur stórufsi tíðum nefndur reiðhestur
á sjómannaháli, og við sögðum ho, ho,
þegar hann birtist á rúllunni.
En mér hafði sem sagt orðið á að raula
slagarann um hann Lukta-Gvend, og nú
fór að hvessa af norðaustri eða austri.
Og skömmu síðar var komin svolítil
bára og skvetti stundum á okkur, þegar
báturinn sneri þvert við henni. En fugl-
inn sat þarna enn á sjónum og gaf okk-
ur auga. Beið. Og enn herti veðrið, og
það fóru að fylgja því snörp él með
stóru hagli, og þetfa dundi á okkur og
sjónum og fuglinum. En fuglinn stytti
bara lítið eitt í hálsinum og hélt áfram
að bíða; jafn rólegur, jafn þögull, jafn
þolinmóður. Þetta var okkar fugl.
Eftir aðra trossuna fórum við aftur í
og fengum okkur að borða úr nestistösk-
unum og helltum upp á könnuna. —
Klukkan var þá langt gengin ellefu, og
höfðum við verið í meðallagi fljótir að
draga þennan morgun. Venjulega vor-
um við klukkutíma og upp í hálfan ann-
an með trossuna, en í hverri trossu eru
að jafnaði 10—14 net, og hvert net 30
faðma langt, dýptin um einn og hálfur
faðmur. Fór hraðinn að sjálfsögðu mest
eftir því, hve mikið var í, en einnig gat
veður haft þar nokkur áhrif á. Þarna
norðan til í Bugtinni þarf hinsvegar
ekki að hafa neinar sérstakar áhyggjur
af straumum; en um það gegnir öðru
máli þegar lagt er suður í Garðsjó. Þar
er oftast fossandi straumur, og venju-
lega alveg undir hælinn lagt, hvort
menn fá nokkuð af netjum sínum klárt
úr þeim sjó. Til dæmis gerðist það einn
daginn. að bátur, sem var með bilað spil,
bað okkur að draga fyrir sig trossu, sem
hann hafði lagt alveg úti á móts við
Garðskagatána, og gerðum við það. En
þegar til kom, hafði straumurinn leikið
trossu þessa svo grátt, að sex eða sjö
net voru orðin að einum hnút, og urð-
um við að setja margar stroffur á hnút-
inn og nota bómuna og stóra spilið til
að hífa hann um borð. Það var meiri
flækjan. En sá hluti trossunnar, sem
haldizt hafði klár var fullur af fiski,
enda eru þarna hin ágætustu mið, og
sækja bátarnir mikið í Garðsjóinn þeg-
ar afli tregðast norður frá, einkum í
smástrauminn. En jafnvel í smástraum-
inn geta menn átt von á að fá þar tross-
ur sínar eins illa leiknar og þetta dæmi
sýnir.
Það stóðst á endum, að þegar við vor-
um búnir að kyngja snarlinu, stanzaði
skipið hjá þriðju og seinustu trossunni.
Það var sæmileg veiði í þessa trossu,
og þegar hún var öll inni, mun hafa
verið komið eitthvað á 5. tonn í bátinn.
Lögðum við hana þarna á sama stað, og
einnig trossu þá, sem við höfðum dregið
næsta á undan, og að svo búnu tók Páll
skipstjóri stefnuna inn Flóann til
Reykjavíkur. En við hinir skutumst enn
inn í eldhús og fengum okkur heitan
kaffisopa og röbbuðum saman í róleg-
heitum, þangað til Guðmundur stýri-
maður sagði að ekki dygði annað en
fara að slíta innan úr þessum kvikind-
um, ef við ætluðum að vera búnir þegar
komið yrði í land.
Nú höfðum við vindinn á móti og var
hann enn að hvessa og komin talsverð á-
ÚTVARPSTÍÐINDI
29