Útvarpstíðindi - 01.11.1953, Qupperneq 30

gjöf. og eins og fyrri daginn hafði sjór-
inn lag á að komast inn undir sjóhatt-
inn og niður um hálsmálið á stakknum
til að láta mann verða ofurlítið blautan,
þrátt fyrir það, þó maður hefði reyndar
ekki gert neitt verra af sér en að raula
svolítið um hann Gvend, sem kveikti
á luktunum og aldrei svo mikið sem
látið sér til hugar koma að syngja um
hann Ólaf, sem reið með björgum fram.
Ennþá fylgdi samt fuglinn okkur, flaug
með skipinu og hafði nú vindinn á móti
eins og við, jafn þögull sem fyrr, jafn
þolinmóður, jafn sannfærður um að eitt-
hvað merkilegt mundi gerast áður en
lyki.
Þeir frændur settu upp flatningsborð-
ið bakborðsmegin, en við Guðmundur
stjórnborðsmegin og hann risti á kviðinn,
en ég sleit innan úr, lét lifrina detta í
stamp en fleygði afganginum fyrir borð.
Og það var þetta, sem fuglinn hafði beð-
ið eftir svo þolinmóður síðan snemma
um morguninn. Enda rauf hann nú
þögnina í fyrsta sinn, og steypti sér garg-
andi niður þar sem slógið féll í sjóinn.
Og við sögðum í huganum: Verði þér að
góðu. Því að þetta var okkar fugl.
Ég fann öngul í maga eins þorsksins
og sýndi hann Guðmundi. En Guðmund-
ur sagði að þetta væri nú heldur ómerki-
legur fundur í þorskmaga; þar fyndust
oft miklu stærri og merkilegri hlutir, til
dæmis heilir flatningshnífar, enda væri
það siður þessa ágæta fisks að gleypa
helzt allt sem glitraði. Eitt sinn er Guð-
mundur var á trolli í Jökuldjúpinu kom
þar upp þorskur með forláta skrúfblý-
ant í maganum, og hef ég verið að hugsa
um hvort ekki mætti túlka það dæmi
sem sönnun um haldleysi þeirrar gömlu
kenningar að bókvitið verði ekki látið
í askana?
Þegar báturinn beygði fyrir baujuna
hjá Engey um kl. 4, vorum við enn í að-
gerð. Og fuglinn frá hafinu, okkar fugl,
hann var einnig enn í aðgerð á sína vísu.
En svo var líka annar fugl, sem hafði
orðið var við ferð okkar, og hann kom nú
á móti bátnum svo hundruðum skipti,
eins og skæðadrífa, og steypti sér af
mikilli frekju í slógið, sem við fleygðum
fyrir borð. Þetta var hafnarslektið. Þetta
var fuglinn, sem venjulega lifir á úr-
gangi þeim er fæst án teljandi fyrirhafn-
ar í kyrrum sjónum við bryggjurnar eða
þar í nánd sem klóökin opnast úr bæn-
um. Þetta var fuglinn, sem nennir ekki
að afla sér nýmetis nema þá sjaldan það
kemur til hans inn fyrir Engey. Það var
þessi fugl, sem hafði nú skyndilega tekið
völdin í sjónum kringum bátinn okkar.
Og bráðlega mátti sjá hvar einn og
einn hæglátur máfur tók sig út úr hópn-
um og flaug aftur þegjandi til hafs. Það
var fuglinn, sem hafði beðið þolinmóður
hjá okkur frá því snemma um morgun-
inn. — Það var okkar fugl.
Þessi saga mun hafa skeð einhverntíma fyrr
á öldum í Florenz.
Enskur hershöfðingi var á gangi á einu torgi
borgarinnar, er tveir munkar af reglu heilags
Franz, urðu á vegi hans. Munkarnir heilsuðu
hershöfðingjanum kurteislega og sögðu:
„Friður sé með yður!“
Hinn sneri sér að þeim og sagði byrstur:
„Drottinn svifti yður öllum ölmusugjöfum!"
Munkarnir urðu forviða og spurðu hvernig
þeir hefðu móðgað hann.
Hershöfðinginn sneri sér á hæl og hreytti út
úr sér:
„Þið óskið mér þess, að ég sé sviftur mínu
daglega brauði og ég óska yður hins sama!“
30
ÚTVARPSTÍÐINDI