Útvarpstíðindi - 01.11.1953, Side 36

9.
Eina nóttina dreymdi Nasreddin, að
einhver gæfi honum níu gullpeninga.
Honum þótti hann rétta út höndina
og segja: „Herra, hafðu þá að minnsta
kosti tíu!“ Við þetta vaknaði hann og
fann, að höndin var tóm.
Hann lokaði augunum í skyndi og
sagði: „Gefðu mér þá aftur! Ég ætla að
gera mig ánægðan með þessa níu.“
10-
Einhverntíma seint að nóttu hitti næt-
urvörðurinn Nasreddin hlaupandi úti á
götu.
„Að hverju ertu að leita úti á götu
svona seint um nótt?“ spurði nætur-
vörðurinn.
„Svefninn hefur flúið mig og ég er að
leita hans,“ var svar Nasreddins.
11. ♦
Nasreddin var boðið til veizlu. Hann
klæddist gömlum og snjáðum fötum, og
enginn vildi líta við honum.
Hann laumaðist heim til sín svo að
lítið bar á; klæddist sínu fegursta skarti
og fór aftur til veizlunnar.
Nú skipti alveg um tón í viðmóti við
hann. Hann var settur í heiðurssæti við
borðið og bornir fyrir hann dýrmætustu
réttirnir.
Nasreddin rétti hin íburðarmiklu
jakkalöf sín að kræsingafötunum og
tautaði þurrlega: „Gerið þið svo vel,
skrautlegu klæði!“
Fólkið spurði forviða, hvað hann
meinti. Nasreddin svaraði: „Hinum
skrautlegu klæðum er öll þessi virðing
helguð; það er því þeirra að njóta henn-
ar!“
Gamall og góð-
ur útvarps-
gestur
Jón Eyþórsson
veðurí'ræðingur.
Sú var tíðin, að fáir eða engir þeirra
manna, er fluttu erindi í útvarpið áttu
jafnmiklum vinsældum að fagna og Jón
Eyþórsson veðurfræðingur. Hann hefur,
því miður, um alllangt skeið verið
sjaldgæfur gestur á þeim vettvangi, en
nú lítur út fyrir að Jón ætli að fara að
rifja upp fornan kunningsskap við út-
varpshlustendur, því hinn 27. nóv. ann-
aðist hann þáttinn Náttúrlegir hlutir, og
á kvöldvöku Húnvetningafélagsins í
Reykjavík, hinn 3. des. s. 1. flutti hann
ræðu. Er það útvarpshlustendum fagn-
aðarefni að Jón Eyþórsson skuli aftur
vera kominn að hljóðnemanum, og von-
andi að hann verði þar tíður gestur á
þessum vetri.
12.
Nágranni Nasreddins bað hann einu
sinni að lána sér asna. Nasreddin kvaðst
engan asna eiga.
í sömu svifum fór asninn að hrína
inni á básnum sínum- Þá reiddist ná-
granninn og sagði: „Nasreddin! Þú seg-
ist engan asna eiga, en á sömu stundinni
er hann að hrína á básnum sínum.“
Nasreddin hristi höfuðið: „Þú ert
kjáni! Þú leggur trúnað á hrinur í
heimskum asna, en mér, gráskeggjuðum
öldungnum, trúirðu ekki!“
36
ÚTVARPSTÍÐINDI