Lindin - 01.01.1929, Síða 26

24
L I N D I N
En eigi kirkjan að verða um síðir sigurkirkja, þarf
hún að verða meiri stríðskirkja. Hún þarf að verða
djörf í andstöðunni við alt það, sem horfir til verri
vegar. Og eindregnari í fylgi og stuðningi við hin góðu
öfl, hina heilbrigðu andlegu strauma og þau málefni,
sem til heilla horfa fyrii' þjóðina.
Það má ekki verða gjá á milli kirkju og þjóðar.
Kirkjan verður að leitast við að ná réttum tökum á
þeim viðfangsefnum, sem breyttir tímar færa henni.
Það þarf alhliða mentun og helzt óbrigðula smekk-
vísi til þess að geta tekið hvaða málefni sem er til með-
ferðar á þann hátt sem við á. En íslenzk kirkja hefur
átt til kennimenn, sem þá list kunnu.
Kirkjan þarf að leitast við að nálægjast sem bezt
þjóðina og er þá vonandi að þjóðin muni nálægjast
kirkjuna. Hún gæti haft að kjörorði orð Páls postula:
»Þótt eg sé öllum óháður, hef eg gert sjálfan mig að
þjóni allra, til þess að eg áynni þess fleiri (I. Kor.
9. 19.).
Það er ekki einhlýtt að prédika hart og strangt, eða
að bera á borð mikla og strembna lærdóma, hvort þeir
eru gamlir eða nýir. Og mun það alt samán áorka furðu
litlu. Kirkjan þarf að láta berast frá sér hlýja strauma
og hjálpa mönnum til að heyra klukknahljóm frá æðri
veröld, eins og einn ágætasti kennimaður íslenzku
kirkjunnar hefur komist að orði.
i hinu fagra kvæði, sem Matthías Jocliumsson orti
um móður sína segir hann þetta:
»Þú bentir mér á, hvar árdeg'issól
í austrinu kom með líf og skjól,
þá signdir þú mig og segir:
Það er Guð, sem horfir svo hlýtt og bjart,
það er hann, sem andar á myrkrið svart
og heilaga ásjónu hneigir.
Eg fann það var satt; ég fann þann yl,
sem fjörutíu ára tímabil