Lindin - 01.01.1929, Side 64

62
L I N D I N
Roosevelt fyrverandi Bandaríkjaforseta. í þessum orð-
um er fólgin mikil og skáídleg speki. Þetta er að mínu
áliti einmitt listin að lifa: að missa hvorki sjónar á
hinum æðri eða lægri þörfum sínum og annara. Þannig
þarf hver maður að eiga sjer einhvern æðri heim eða
athvarf fyrir utan túngarð hversdagsstritsins, þar sem
hann getur vaxið eðlilegum vexti, og erfiðið nær ekki
að fjötra hann-við moldina eða loka hann inni í svo
þröngum starfshring, að andinn þrýstist saman og
verði eins og kræklótt hrísla undir snjófargi eða svepp-
ur, sem vex í þröngri veggjarholu.
Jeg hefi valið þetta umtalsefni hjer, af því að mjer
fanst það eiga erindi til æskulýðsins og ungmennafje-
laganna. Ungmennafjelögin og mörg önnur æskulýðs-
fjelög, sem risið hafa upp nú á seinni árum, eru orðin
til af brýnni nauðsyn eða þörf æskulýðsins á meiri við-
fangsefnum og stærri verkahring, en heimilisstörfin
hafa að bjóða. Æskulýðurinn er í eðli sínu stórhuga
og hneigður til æfintýra og afreka. Þar eru allir kraft-
ar að vaxa og þurfa að hafa einhver hæfileg viðfangs-
efni að reyna sig á. Og ungir, vaxandi kraftar verða
að hafa einhvern víðtækari starfshring en heimilis-
störf og hversdagslegt strit. Slíka þörf má ekki bæla
niður. Þá getur verið tvenns konar hætta á ferðum:
Annaðhvort sú, að þessi vaknandi starfsþrá og stór-
hugur sofni út af og vakni aldrei aftur, eða hann snú-
ist í einhverja óheillavænlega átt.
Að vísu geta hálfþroskaðir unglingar ekki tekið
beinan þátt í hinum svokölluðu almennu þjóðmálum
eða hjeraðsmálum, en til eru margvísleg mannúðar-
og framfaramál, sem eru vel fallin viðfangsefni handa
ungmennum að þroska sig á og halda eldinum lifandi,
eins og reynslan hefir sýnt bæði hjer og annars staðar.
Mjer dettur í hug lítið atvik, sem fyrir mig kom