Stundin - 01.09.1940, Blaðsíða 9

STUNDIN
9
bagga með honum. Hann getur lítið ferðast um land sitt sök-
um peningaleysis, auk heldur til annarra landa. Læknar hafa
fyrirskipað honum að borða gott fæði, en hann hefur ekki pen-
inga til þess að kaupa þetta góða fæði, þótt heilsan sé í veði.
Skáldið B hefur gefið út ljóðabækur, sem vakið hafa athygli.
Erfiðisvinnu getur það ekki stundað vegna meðfæddrar lík-
amsbilunar. Það hefur dregið þannig fram lífið, að borða eina
máltíð á dag, nema þegar höpp og hending hafa liðsinnt því.
Skáldið B hefur gengiði í tötrum, aldrei eignast sængurföt,
heldur legið við þunna og skjóllausa ábreiðu í óupphituðum
þakherbergjum. Þó hefur það orkt nokkur ljóð, sem telja má
með hinu fegursta og tærasta i islenzkum nútíðarskáldskap.
Heilsu hans er nú tekið að hraka. —
Rithöfundurinn D hefur sýnt mikinn dugnað við starf sitt
og hæfileikar hans hafa ekki verið dregnir í efa. Hann er spar-
samur og reglusamur, en siðastliðið ár voru tekjur hans sam-
svarandi mánaðarlaunum andlausrar hengilmænu á skrifstofu.
Hann hefur sótt um allskonar störf, en engin fengið. Vinir
hans hafa forðað honum frá hungri. Hann hefur enn ekki haft
efni á að kaupa gamla ritvél til að nota við hreinritun verka
sinna. Eg vissi til þess, að hann fékk skó og skyrtu að láni
hjá kunningja sínum, svo að hann gæti verið ,við jarðarför Ein-
ars Benediktssonar.
***
Þannig eru aðstæður þeirra manna, sem eiga að vera blys-
berar þjóðarinnar í myrkri komandi tíma. Lif þeirra er óslitin
barátta fyrir brýnustu nauðsynjum, uggvæn og hörð barátta,
sem megnar ekki að veita þeim hinar brýnustu nauðsynjar.
Æskuþróttur þeirra gengur smámsaman til þurrðar, fegursta
aldursskeið ævinnar líður í köldum skugga, starfsvilji þeirra
og iífsgleði, — hinar dýrmætustu stoðir mannsins, — heyja
daglegt stríð við orma svartsýninnar og vonleysisins. Eiga
skáld að vera hálfgildings vesalingar, sem cru í vandræðum út
af pappírsleysi og blekskorti, hvað þá fæði og klæðum? Eiga
skáld að vera auðnulitlir betlarar, sem flækjast á milli Heró-
desar og Pílatusar og hafa ekki hugmynd um sinn næsta næt-
urstaíi? Eða eiga þau að lifa eins og mönnum sæmir og halda
á lofti fánum andlegrar menningar, eins og skáldum sæmir?
■— Þessum spurningum læt ég ósvarað, en mér hrýs hugur við
basli og böli sumra félaga minna og stallbræðra, sem búa yfir
óvenjulegum hæfileikum. „Enginn verður óbarinn biskup”,
segir máltækið, en samt finnst mér að þjóðfélagið ætti að taka
til nákvæmrar yfirvegunar, hvort ekki er mögulegt að hlúa
betur að hinum ungu skáldum á einhvern hátt. Mér finnst að
þjóðfélagið ætti m. a. að hlutast til um, að ,þau geti kynnst
landinu og þjóðinni, að þau geti aflað sér viðtækari menntun-
ar — og að þau geti unnið að starfi sínu í dag, án þess að bera
kvíðboga fyrir hungri á morgun. Hungur er jafnhörmulegt
fyrir ung skáld og annað ungt fólk. En sjái forráðamenn þjóð-
félagsins engin úrræði í þessu efni, þá ættu þeir að láta viður-
kennda lækna rannsaka, hvort innýfli skálda eru. þannig gerð,
að þau geti lifað af lofti, blávatni og guðsblessim. Ef til vill
er það líka glæpur, að vera skáld á Islandi? Sé svo, þá mælist
Framh. á næstu síðui
Ei |Ingersoll, admíráll, sem
verið hefur yfirmaður beiti-
skipsdeildar Bandaríkjaflotans.
Honum hefur nú verið fengið
enn ábii’gðarmeira starf sem
aðstoðaryfirforingi flotans.
Herská kona.
lin ameríska flugkona, Lorens
loloway, vill láta flugkonum-
r leggja frá sér prjónana og
taka upp flug fyrir alvöru, ef
Bandaríkin lenda í stríði. Hún
er nú að stofna flugdeild
kvenna í Bandaríkjunum.