Stundin - 01.09.1940, Blaðsíða 32
32
STUNDIN
Georg VI. Bretakonungur.
vélar, var endanlega undirskrif-
aður af báðum aðilum 1. sept-
Bretar hafa látið af hendi
við Bandaríkin hafnir sinar í
Bermuda og Nýfundnaandi, en
hafnirnar í Bahama, Jamaica,
St. Lucia, Timidad, Antiqua og
Brezku Guiana hafa þeir leigt
Bandaríkjunum til 99 ára gegn
50 notuðum tundurspillum.
Stjórn Bandaríkjanna tók
ein ákvörðun um þetta mál, en
ekki sambandsþingið.
Nýfundnaland (sem er 42.000
fermílur að stærð og hefur 300-
000 íbúa) er elzta nýlenda Eng-
lendinga. Það var John Cabot,
sem nam þar fyrstur land árið
1497, aðeins fimm árum eftir
að Columbus fann Ameriku.
Bandaríkjamenn segja, að ef
óvinaþjóð næði Newfoundandi
á sitt vald, mundi hægurinn hjá
að gera þaðan árás á mestu
iðnaðarhverfi Bandaríkjanna
með siglingu upp Hudson-fló-
ann. Eru því hafnir þessar
Bandaríkjunum ómetanlegt ör-
yggi-
vera spákona. Það var lítill vandi að vera spákona, þegar svo
vel var í pottinn búið.
Hún vonaði, að Kaananítar hefðu sigrað Israelsmenn. Sjálf
var hún Júði, en hún hafði óbeit á löndum sínum, kámugu
hörundi þeirra og lostafullu augnaráði. En Kaananítar voru
menn, fjallabúar með glampa i augum, sem þekktu konur.
Barak var reyndar öðru vísi en hinir, því að móðir hans var
frá Sýrlandi, þótt faðir hans, Abíóam, væri Israelsmaður, og
henni var sagt, að hann væri föngulegur maður og hyggði til
valda. Hafði hann ekki gripið til vopna gegn Sísera? Eftir á
að hyggja, hann hlaut að vera ístöðulítill, úr því að hann hafði
tekið saman við Debóru. Meira að segja Heber var nákunnug-
ur Debóru. Ef til vill kæmi einhver glæsilegur höfuðsmaður
til Zaanaím og tæki hana á brott með sér. Hún var fædd
drottning. Bara að einhver kæmi nú, -— meðan Heber var
burtu, — var hún ekki fögur ásýndum? Hún skyldi grípa
tækifærið, ef það byðist.
Jæja, til hvers var að brjóta heilann um þetta.
Hún stóð upp og fór að þrífa til í tjaldinu.
Þeir komu, þegar halla tók degi, sveit Israelsmanna undir
forustu ungs höfuðsmanns. Jael bauð honum hressingu. Hann
sagði henni frá því, að ísraelsmenn hefðu unnið frægan sigur
daginn áður.
„Fylkingum laust saman í Taanak, við Kíson lækinn”, sagði
hann. „Þeir höfðu margfaldan liðsafla á við okkur. En stór-
viðri skall á og þeir áttu móti veðri að sækja, og vöxtur hljóp
í Kíson lækinn, svo að stríðsvagnar þeirra festust. Við brytj-
uðum þá niður. Jahve seldi þá í hendur okkar”.
„Debóra leikur við hvern sinn fingur, skal ég segja þér”,
bætti hann við. „Hún hefur ort kvæði um orustuna, — fyrir-
taks kvæði. Gáfuð kona, Debóra, en ekki vildi ég vera i spor-
um mannsins hennar. Lapídót á ekki sjö dagana sæla um þess-
ar mundir. Eg gæti trúað, að honum væri ekki sérlega hlýtt
til Baraks eða þessa unga konungssonar frá Issakar”.
Hún spurði hann um Barak. „Hann er fríður sýnum”, sagði
hann, „og hermaður mikill. Fólk hans í Kedes elskar hann.
En hann er líka ístöðulítill heimskingi. Engin framtakssemi, —
Debóra hefur hann hérna”, og hann klappaði á vasa sinn.
„Hann verður nú samt konungur í Israel, ef við náum Sísera,
og ef hann getur losað sig við Debóru”.
„En ef þið náið nú ekki Sísera?” spurði hún.
„Við sigrum þá aldrei öðru sinni”, sagði hann, ,,nema Jahve
hjálpi okkur aftur. Liði okkar verður tvístrað aftur. En hver
veit, Debóra er ráðagóð og yrkir æsandi sigurljóð. Jæja, ég
þarf annars að flýta mér. Við þurfum að ná Sísera sem allra
fyrst, og svo er mig farið að langa heim. Eg er nýgiftur.
Nýgiftur ?
Jael lét hann fara.
Jael stóð í tjalddyrunum og horfði á sólarlagið. Storminn
hafði lægt í Zaanaím og farið var að kólna í veðri. Allt í einu
sá hún hann i þokunni, sem grúfði yfir fenjunum. Hún horfði
á hann staulast áfram, örmagna og ataðan leðju. Þetta var
bersýnilega maður, sem ekki rataði stiginn milli fenjanna. Nú
kannaðist hún við hann. Sísera! Hún hljóp til móts við hann
og leiddi hann heim að tjaldinu.
Frh. á næstu síðu.