Stundin - 01.09.1940, Blaðsíða 21

STUNDIN
21
skemmtiferð út með firði. Fólk átti að hafa með sér nesti,
tvær fimmfaldar harmonikur voru með í förinni, svo að ekki
skyldi skorta söng og hljóðfæraslátt. Þrír vélbátar voru ráðn-
ir til fararinnar og þátttakendur hlökkuðu mikið til. En það
var einn maður í þorpinu, sem lagðist þungt á móti þessari
ráðagerð unga fólksins. Það var ættarhöfðinginn Daði í Barði.
Hann hafði annars alltaf verið frjálslyndur af gömlum manni
að vera og vildi fúslega leyfa unglingunum að lyfta sér upp.
En í þetta skipti var hann allur öfugur og snúinn og taldi öll
tormerki á förinni. Og í þetta skipti fékk hann heldur engu
áorkað. Börn hans og barnabörn voru vön að taka mikið tillit
til þess, sem faðir þeirra og afi lagði til málanna, en í þetta
sinn fannst þeim hann enga skynsamlega ástæðu geta flutt
fram máli sínu til stuðnings, svo að þau tóku ekkert mark á
honum. ,,Er sá gamli að verða elliær, eða hvað?” sögðu þau
hljóðlega hvert við annað og kímdu góðlátlega.
Þau Aðalheiður og Birgir, börn kaupmannanna voru nú bæði
heima, aldrei þessu vant. Þau höfðu bæði lofað að taka þátt
í förinni — sitt í hvoru lagi, auðvitað.
Þrátt fyrir illspár Daða gamla síðustu daga vikunnar, var
veðrið fagurt og heiðríkt á sunnudagsmorguninn, þegar unga
fólkið bjóst til burtferðar. Fjöllin spegluðu sín gráu trýni í
stafalygnum firðinum og sólin hamaðist við að skína. Á
hryggjunni var líf og fjör. Ungu mennirnir næstum því köst-
uðu ungu stúlkunum niður í bátana, þar sem fyrir voru aðrir
ungir menn, sem gripu þær. En ungu meyjarnar hvíuðu óspart,
svo að bergmálaði í hinum virðulegu sjávarhömrum hinum
megin fjarðarins. Nestisbögglamir flugu eins og skæðadrífa
og Ásgeir harmoníkuspilari settist í spánýjum sevjotsbuxum
ofan á böggul með tíu eggjum í.
Daði gamli i Barði hafði dregizt niður á bryggjuna og var
nú fýlan uppmáluð. „Þetta er ljóta fávitaflanið”, tautaði hann
°g spýtti beint ofan á tærnar á Gunnari úrsmið, sem var í
nýju lakkskónum sínum til hátiðabrigða.
„Ekki er þó veðurútlitið svo bölvað núna, Daði”, sagði ein-
hver í hópnum.
„Tja, hver veit það”, umlaði í Daða, og hann leit til vonar
og vara upp til f jallanna, ef ske kynni, að einhversstaðar gægð-
ist fram óveðursský. En það var ekki því að heilsa.
Aðalheiður og Birgir voru nú komin. Þau köstuðu kveðju
hvort á annað, mjög þurrlega. Hinu unga fólkinu þótti það
mikið mein, að þau skyldu ekki fást til að láta fáleika sína
niður falla á slikum skemmtidegi. Þau stigu hvort niður í sinn
bát. Daði gamli fylgdist með hverri þeirra hreyfingu af mestu
árvekni.
Loks var allt reiðubúið til að láta úr höfn, þremur stund-
arfjórðungum eftir áætlun, en auðvitað mátti enginn verða
strandaglópur á slíkum tyllidegi. Söngpípur ferðarinnar hófu
upp raust sína og sungu: „Kátir voru karlar”. Áður en síð-
asti báturinn lagði frá, brá Daði gamli formanninum, Sigur-
geiri syni sínum, á eintal og hvíslaði:
„Þú sérð um það, Geiri minn, að hún Aðalheiður og hann
Birgir verði ekki í sama bát í dag”.
Sigurgeir hló. „Og ekki held ég að útlit sér fyrir það, faðir
sæll. Ekki sýnist mér svo ástúðlegt með þeim!”
Amerískir aðstoðarflugmenn
eru þrautæfðir frá morgni til
kvölds viku eftir viku, hvort
sem þeir fá nokkurn tíma not
fyrir þekkingu sína og þjálfun.
Þessi aðstoðarflugmaður er að
æfa sig á hraðskotabyssu.
Myndin sýnir 1200 feta langan
lista með nöfnum manna, sem
skora á Bandarikjastjórn að
hjálpa Bretum um vopn.