Stundin - 01.10.1940, Blaðsíða 5

STUNDIN
5
J. W. Jakobs:
Páfagaukurinn
ekki sjá þaö fyrr. Þaö er of
seint aö læra í ellinni. — og
þó. Seint er betra en aldrei.
Eiginlega er ég alltaf aö (
læra. Eg er t. d. aö láta
reisa verzlunarhús, steypt
úr vikur- og sementsblöndu
í hlutföllunum einn á móti
níu. Ekki veit ég til, aö
þetta hafi veriö reynt áöur,
■— og heppnist þessi steypa,
þá er vel, því hún er ódýr,
en mistakist tilraunin, er ég
reynslunni ríkari.
— Eruö þér fæddur hér í
G-rindavík, Einar bóndi?
— Já, ég er fæddur í
Garðhúsum, og faöir minn
hét líka Einar og var kennd
ur við Garðhús. Hann var
Guömundsson. Sonur minn
Einar, er þriöji í rööinni,
sem kenndur er við þenn-
an bæ, og ég vildi óska þess
að nafniö héldist í lang-
feögatali viö þennan staö,
Því aö mér þykir vænt um
þessa jörð, — og raunar sjó-
inn líka, þrátt fyrir allt.
Átján ára fór ég fyrst á sjó-
inn og var háseti og síöan
formaður í átta ár. En þá
fór ég aö verzla, búa og gera
út, og síðan hef ég haldið
í landi, utan einu sinni,
aö ég fór með Rafni Sig-
Framli. á nœstu síðu.
Fyrsti og þriðji vélstjóri á s.s. Curlew sátu að te-
drykkju. Litli og subbulegi matsveinninn, sem haföi
raöað öllu því, sem honum hugkvæmdist, á boröið og
þar næst bætt við öllu því, sem yfirmaöur hans lét sér
detta í hug, hellti í bollana og (var svo beöinn að hafa
sig á brott. Vélstjórarnir tóku hraustlega til matar síns
og ræddust viö milli bita, en ööru hvoru greip anr'.arleg
rödd fram í samtalið, hás og eins og hún kæmi úr dauðs
manns gröf. Sá, er talaði, hafði komist í ákafa geðs-
hræringu viö aö sjá matinn og baö nú um bita, úsköp
hæversklega fyrst, en síðar með öðrum hætti og slík-
um munnsöfnuöi, aö menn hlutu að veita honum eftir-
tekt.
“Laglega sagt af páfagauk”, sagöi þriöji vélstjóri. “Og
þaö er eins og hann ,skilji, hvað hann er aö segja. Nei,
blessaöur geföu honum ekki neitt. Þá hættir hann”.
“Mér er engin ánægja aö því, að hlusta á blót og
formælingar”, sagöi fyrsti vélstjóri í vandlætinga rtón.
Hann stakk brauðbita í ógáti niður í bolla þriöja vél-
stjóra, missti af honum og stakk fingrunum á kaf nið-
ur í bollann til þess aö ná aftur í bitann. ÞriÖji vél-
stjóri staröi á hann móðgaöur og reiöur.
“Þú ættir aö fá þér annan bolla”, sagð'i fyrsti vél-
stjóri, þegar honum varð litið framan í hinn.
“Eg haföi hugsað mér þaö”, sagöi þriðji vélstjóri af-
undinn.
„Maöurinn, sem seldi mér hann”, sagöi fyrsti vélstjóri
og fékk páfagauknum rennvotann bitann, “sagði, aö
hann væri allra skikkanlegasti páfagaukur og hefði
aldrei á ævi sinni heyrt ljótt orð. Mér er ekki um, að
gefa konunni minni hann núna”.
“Þaö er mesta vitleysa aö gera sér grillur út af þess-
konar smámunum”, sagöi þriðji vélstjóri og glotti í
laumi. ‘ ÞiÖ eruð svona allir þessir nýgiftu náungar,
haldið' aö konurnar ykkar séu einhverjar postulínsb) úð-
ur, sem ekkert þola. Eg er viss um, aö hún hefur gam-
an af gauknum”.
Fyrsti vélstjóri yppti öxlum fyrirlitlega. “Eg kevpti