Stundin - 01.10.1940, Blaðsíða 47

STUNDIN
47
Erlendis oft með þjóðum
ávaxta nam sitt pund,
menntunar sætum sjóðum
safnandi á ýmsa lund.
Fljótt þegar fram í sótti
flestum það mjög svo þótti
áferðar fallegt sprimd.
Lek reynist lífs vors dugga
Jöngum, og margt vill ske.
Fár kann til fulls að stugga
frá sér ótuktinne.
Lagðist þó meður manni
margumtalaður svanni
varla svo vitað sé.
Meydóm réð fráleitt farga
fyrir verð rauðamálms,
víst nokk þó vola og sarga
vissa ég týra hjálms.
Má og með sanni segja:
Sú reyndist stabíl meyja
höfundi hjálagðs sálms.
Bar loks einn gest að garði,
ganglúinn búandþegn,
sem þó að sízt oss varði
svo skjótt varð henni um
megn.
Hart nam á hurðir knýja
hann, og segja: “Mín pía,
stolt þitt mér stenzt ei
gegn”
Ósmeykur upp vatt durum,
og yfir þrepskjöld sté.
Vaðmálskufl vist óþurum
vafinn frá höku að kné.
Nam segja án neinnar hulu;
“Nú munt þú giftast skuiu,
og vinskap veita í té.
big tcl ég vænsta vífa
og vakurt allt þitt stand.
“Mér leiddist hann svo mikið, “Jem”, sagði kona hans.
“Eg kæröi mig ekki um að láta þennan fugl glápa á
mig allan guðslangan daginn, en mig langaði til að
kaupa kerin, hattinn og þessa litlu gjöf handa þér”.
Vélstjórinn fleygöi litlu gjöfinni út í horn á stofunni.
“Sjáðu til, Jem. Það er hreint ekki víst, að hann hefði
sagt þér satt”, hélt frú Gannett áfram. “Hann hefði
kannske sagt þér alls konar skröksögur um mig, og
hver veit hvað af því hefði getað hlotizt”.
“Hann gat ekki logið”, hrópaði vélstjórinn í bræði
sinni, stökk upp af stólnum og æddi fram og aftur um
herbergið. “Þú veizt upp á þig skömmina, og þess vegna
seldirðu páfagaukinn. Hvernig dirfðistu að selja gauk-
inn minn?”
“Vegna þess aö hann sagði ekki satt, Jem”, sagði
kona hans og var nú oröin föl í kinnum.
“Það væri ekki mikið út áþig aö setja, ef þú værir
eins sar.nsögul og páfagaukurinn”, öskraði vélstjórinn.
“Þú, þú dregur mig á tálar”.
Frú Gannett seildist aftur í vasa sinn, tók upp lítinn
vasaklút og bar hann upp aö augunum.
“Eg — ég seldi hann þín vegna”, stamaöi hún. ”Hann
var farinn að segja svo hræðilegar skröksögur um þig.
Mér var ómögulegt að hlusta á hann lengur”.
I “Um mig!” sagöi Gannett og hneig niður í stólinn.
s Hann starði steinhissa á konu sína. “Var hann að ljúga
! upp á mig? Bannsett vitleysa. Hvernig hefði hann átt
aö geta það?”
“Það hefði líklega veriö jafn auövelt fyrir hann eins
og að segja þér af mínum högum”, sagði frú Gannett.
“Þetta var fjölkunnugri fugl en þig grunaöi, Jem. Hann
sagði mér hræöilegar sögur um þig. Eg þoldi ekki að
hlusta á þær”.
“Helduröu að þú sért að tala við kyakka eða kjána?”
spuröi vélstjórinn sárgramur.
Frú Gannett hristi höfuðið veiklulega. Hún hélt enn
á vasaklútnum og lét hann skýla munninum.
“Mér þætti gaman að heyra eitthvað af þessum sög-
um, sem hann sagði um mig, — ef þú manst þá nokk-
uö úr þeim”, sagöi vélstjórinn hæönislega.
“Hann sagði mér fyrstu skröksöguna um þaö leyti,
sem þú varst í Genúa”, sagöi frú Gannett veiklulega
en ákveöin. “Hann sagði, að þú værir í einhverjum
hljómskálagaröi ofarlega í borginni”.
Tárvott auga, sem gægöist undan vasaklútnum, sá,
að vélstjórinn kipptist við í stólnum.