Árdís - 01.01.1935, Blaðsíða 14

12
það vandasama verk, fáist ekki aðrir en þeir, er svo eru verki
sínu vaxnir, að við getum trúað þeim fyrir börnunum okkar. Bn
þá ber okkur, þegar slfkir kennarar erú fengnir, að sýna þeim
kærleika og samúð í þessu sameiginlega verki þeirra og okkar.
Kirkjuna má nefna, sem annan þátt í uppeldi hvers barns og
þjóðar. Hennar hlutverk, að því er til uppeldis kemur, er að
glæða það, sem af öllu er helgast í mannssálinni, hæfileikann til
að komast í samband við Guð. Væri því fráleilit að hugsa sér að
mæðurnar, sem mest elska börnin sín, beiti ekki kröftum sínum
til að gera hana verki sínu vaxna og elski ekki af öllu hjarta þá
stofnunina, sem æðsta hlutverkið hefir og á að leggja grundvöllinn
að innræti og siðferði barnanna, og halda á lofti fyrir þeim fyrir-
myndinni fullkomnu.
Þar sem við eigum þá alla framtíð barna okkar og alla heill
þjóðanna undir þeim mannfélagsstofnunum þremur, sem nefndar
hafa verið, þá gefur að skilja hver ábyrgð hvílir á okkur að vaka
yfir velferð þeirra. Til þess erum við konurnar þá einnig sér-
staklega kallaðar, og er þá vel ef við notum þekking þá, er við nú
höfum fengið, og stjórnarfarsleg réttindi, til þess að halda vernd-
arhöndúm um þessar dýrmætu stofnanir. Enda mun þess full
þörf, svo mikil hætta sem þeim nú öllum stafar af tíðaranda vorra
daga. Heimilið er í hættu statt, vegna vaxandi vanhelgunnar á
þeim helgidómi, og nýtízku kenningum um hjónabandið og nýjum
siðum á heimilunum. Víða eru heimilin lítið annað en hús, þar
sem fól'kið, sem að heimilinu stendur, etur og sefur. Til hjúskapar
er einatt stofnað af mikilli léittúð og hjónaskilnaður færist í vöxt
með hverjú ári. Það er skylda okkar kvennanna, að minsta kosti
okkar, sem kristnar teljumst, að halda á lofti svipu reiðinnar yfir
sérhverju því í löggjöf þjóðanna og siðvenjum mannfélagsins,
sem miðar að því, að draga úr helgi heimilislífsins og eyða áhrif-
um þess.
Ekki mun síður þörf að vaka yfir skólunum. Ekki svo að
skilja, að við ætlum okkur að segja fyrir um fræðslugreinir, sem 1
skólum eru kendar. En rétt og skyldu höfúm við til þess, að
heimta, að í skólunum sé börnunum, með orðum og eftirdæmi,
kent að bera lotning fyrir hugsjónum siðgæðisins og þar fái ekki
líttþroskaðir oflátungar að hafa fyrir æskulýðnum siði og kenn-
ingar, sem stríða í bága við það hið bezta, sem við mæðunrar
leitumst við að innræta þeim á heimilunúm.
Og loks mun oss mæðrum vera það skylt, fremur öllu öðru, að
leggja kirkjunni alt það lið, sem við megum. Æði víða má sjá þess
merki, að vondur veraldar-andi ásækir kirkjuna og sundrung og
óvild draga úr starfskröftum hennar. En þó er kirkjan sú stofn-
un, sem við hljótum að setja traúst okkar til. Eða hvort mættum
við' hugsa til þess, að börn vor færu á mis við blessun þá, sem
kirkjan hefir að færa þeim í nafni hans, sem forðum lagði hendur
yfir smábörnin og blessaði þau?