Árdís - 01.01.1935, Blaðsíða 27

25
fram í grundvallarlögum kvenfélagsins á Garðar sem stofnað
var 1885. Erfitt mun starfið hafa verið á fyrstu fátæktar árum
bygðanna. Og erfitt mun hafa verið að reka fþað með þeim sam-
göngutækjum sem þá gerðust. — En andi ‘þjónusbu'seminnar sat
við stýrið, og hafði sér til aöstoðar ráð og dáð hinna óeigingjörnu
kvenna, sem alt vildu á sig leggja góðu málefni til stuðnings. Og
starfið ‘blessaðist. Og það hefir haldið áfram óslitið fram á
þennan dag.
Er þá nokkur sýnilegur árangur af þessu starfi? .Vissulega.
Hægt er að benda á fjölmargar kirkjur, prýðilega útbúnar, sem
eiga kvenfélögum að þakka flesta innanstokksmuni. Hægt er að
benda á gamalmenna heimilið Betel, sem á tilveru sína að þakka
framtakssemi eins kvenfélagsins. Hægt væri að nefna stórar
peningaupphæðir sem félögin hafa gefið ýmsum málefnum til
stuðnings. Áhrifin til góðs sem kærleiksylurinn frá góðverkum
félaganna hefir vakið. og menningargildið sem sumt af starfinu
hefir í sér fólgið, eru máske ekki eins 'bersýnileg, en jafn raun-
veruleg fyrir því.
Á síðustu árum hafa safnaða kvenfélögin fært út verkahring
sinn, og myndað tvö bandalög eða sambönd í þeirri von að ávextir
starfsins verði enn meiri, vfðtækari og blessunarríkari. Hugsjón
sú átti upptök sín hjá frú Láru Bjarnason, konunni sem eg hygg
megi telja frumherja íslenzkra kvenna vestan hafs á sviði ment-
unar, kristilegrar líknarstarfsemi, og kristilegrar félagsstarfsemi.
En í framkvæmd komst hugmyndin fyrir 'ötula framgöngu Mrs.
Guðrúnar Johnson.
Langt er frá því að félagsstarfsemi íslenzkra kvenna hafi verið
einskorðuð við mál safnaðar eða safnaða kvenfélaga. Þær hafa
bu'ndist félagsböndum um langtum fleiri hugsjónir. Þær hafa
starfað með mönnum sínum að bindindismáíum, mentamálum,
kirkjumálum og þjóðræknismálum. Þær eiga sín eigin hússtjórn-
arfélög .góðgjörðafélög, trúboðsfélög, og enn fleiri félög, sem öll
liafa það markmið að hrinda einhverri umbótahugsjón áleiðis til
sigurs.
Nú hefir verið getið að nokkru afstöðu frumherja kvenanna
við málefni út á við, út frá heimilum þeirra. En því megum við
ekki gleyma að í insta eðli sínu voru og eru íslenzkar konur sér-
staklega heimilanna konur vegna þess hvað íslenzk heimili hafa
gegn um aldaraðir verið einkennilega sett og hafa mátt til að iðka
það að vera sjálfum sér nóg að svo langflestu leyti. Rithöfundur
einn hefir komist svo að orði, að Mklega séu tólf mætustu konur
landsins konur sem ekki séu þektar utan heimila sinna. Um
sannleiksgiidi þessarar staðhæfingar skal eg ekki reyna að dæma.
En hitt er áreiðanlegt að sé akur heimilisins ræktur samvizku-
samlega og vel, þá er það úr þeim akri sem vænta má mestu,
bestu og varanlegustu ávaxtanna.