Árdís - 01.01.1935, Qupperneq 45

43
að gera sér grein fyrir gildi 'þess. Heimilið og heimilisfólkið, for-
eldrar og systkini, er þess veröld. Faðirinn og móðirm eru kon-
ungurinn og drotningin í því litla konungsríki. Alt sem þau segja
og gera, hlýtur að vera rétt og gctt. Barnið heldur það.
Það er margt og rnikið, sem börnin læra á þessum fyrstu
árum, en barnið veit ekki að það er að læra og foreldrarnir vita
oft heldur ekki, að þau enu að kenna. Hver hugsun, hvert orð og
hver athöfn, sem fram kemur á heimilinu hefir sín áhrif á sálarlíf
barnsins og byggja skapgerð þess og eru undirstöðurnar sem líf
þess byggist á.
Áhrifa u’tan heimilisins gætir lítið fyrstu fimm árin. Á þeim
árum berum við sjálf, foreldrarnir, alla ábyrgð á uppeldi barnsins
og öllum velfarnaði þess. Það er ekkert til sem getur losað oss
við þá ábyrgð. Þegar þetta er athugað, verðiur það býsna ljóst,
að í þeim efnum, sem hér er um að ræða, verðum vér foreldrar
að gæta vor vandlega. Ekkert er raunalegra en það, að foreldrar
reynast því ekki vaxin, vegna skorts góðra andlegra hæfileika,
að gefa börnum sínum það fordæmi og þá handleiðslu, sem þeim
er nauðsynleg á þeirra fyrstu æskuárum.
Með sönnu má segja, að það sé móðirin, sem barnið stendur
næst fyrstu sjö árin. En engu að síður hefir faðirinn, systir og
bróðir, líka mikið við það að gera, að mynda skapgerð barnsins.
Móðirin hefir ibarnið undir sinni hendi nótt og dag fyrstu
æfiár þess. Þaö er því hennar skapgerð og framkoma 'öll, sem
fyrst og fremst mótar 'hugarfar og verknað ibarnsins. En svo
þýðingarmikið sem hlutverk móðurinnar er í þessum efnum, þá
er hlutverk föðursins ekki öllu þýðingarminna, sérstakiega þegar
um drengi er að ræða. Drengurinn getur elskað móður sína eins
heitt og innilega, eins og barnið getur lengst komist í þeim efnum,
en það er engu að sfður faðirinn, sem drengurinn lítur upp til og
dáist að og reynir að líkjast, eða hann hefir ógeð á honum og
forðasit hann.
Ekkert verk í þessum lieimi er þýðingarmeira en uppeldi
barnsins, líkamlegt, andlegt, siðferðislegt, félagslegt uppeldi. Það
er vandaverk mikið og til þess að leysa það vel af hendi, þarf
mikla andlega áreynslu og vandlega tamningu sinna eigin geðs-
rnuna.
Garðyrkjumaðurinn þarf vandlega að þekkja alt eðli hverrar
einustu píöntu, sem hann gróðursetur í görðum sínum. Hann veit
hver er hentugasti tíminn til að gróðursetja hverja plönitutegund
fyrir sig og hann veit 'hvaða jarðvegur hentar hverri tegund og
hann veit yfir höfuð um alt sem til þess þarf, að plantan geti náð
sem mestum og beztum þroska. Hann veit fullvel, að öllum plönt-
um hentar ekki það sama. Hver um sig verður að hafa það, sem
hún sérs'taklega þarfnast. Það sem er einni plöntu naúðsynlegt,