Morgunblaðið - 07.01.2009, Blaðsíða 30

30 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 7. JANÚAR 2009
Ég veit ekki hvort þú
hefur,
huga þinn við það fest.
Að fegursta gjöf sem
þú gefur
er gjöfin sem varla sést.
Ástúð í andartaki,
augað sem glaðlega hlær,
hlýja í handartaki,
hjarta sem örar slær,
Allt sem þú hugsar í hljóði,
heiminum breytir til.
Gef þú úr sálarsjóði,
sakleysi, fegurð og yl.
(Úlfur Ragnarsson.)
Í dag verður til moldar borin
elskuleg tengdamóðir mín Ólafía,
eða Olla eins og hún gjarnan var
kölluð. Ég hitti hana fyrst um jólin,
fyrir 22 árum, þegar Óli, sonur
hennar, bauð mér heim í jólaboð
fjölskyldunnar. Hún tók á móti
mér með útbreiddan faðminn rétt
eins og hún hefði alltaf þekkt mig
og þannig mótaði hún okkar sam-
skipti. Hún var alltaf til staðar fyr-
ir mig og síðan börnin er þau komu
til sögunnar eitt af öðru. Hún
sýndi fólki mikla umhyggju, ég
þurfti ekki að segja margt, það var
bara eins og hún vissi hvernig mér
liði. Oft á tíðum þegar ég var dauð-
þreytt og lítið sofin með krakkana
litla sagði hún svo oft: „Steina mín,
nú vil ég að þú leggir þig“. Síðan
var settur undir mann koddi og
hlýlega breitt yfir mann teppi og
síðan hafði hún ofan fyrir börn-
unum á meðan ég hvíldist. Svona
var þetta oft og ég fór alltaf út-
hvíld frá henni.
Olla var mikil dama, alltaf smart
og vel tilhöfð og hún var varla
Ólafía Sigurbjörg
Ólafsdóttir
✝ Ólafía SigurbjörgÓlafsdóttir fædd-
ist á Álftarhóli í Aust-
ur-Landeyjum 25.
febrúar 1927. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í Kópa-
vogi 21. desember síð-
astliðinn og fór útför
hennar fram frá Foss-
vogskirkju 6. janúar.
vöknuð þegar hún
var búin að setja upp
andlit. Hún kvartaði
aldrei, það var allt í
lagi hjá henni, hún
gerði ekki kröfur á
neinn en var alltaf
sjálf tilbúin að gera
allt fyrir alla aðra.
Eftir að Goggi afi
kvaddi þá var hún
dugleg að koma til
okkar og hugsa um
börnin og heimilið, nú
síðast í mars þegar
við hjónin skelltum
okkur til Parísar. Hún var alltaf
að, settist síðust niður við mat-
arborðið þó að hún væri sjálf gest-
ur og eldhúsið var mjög tómlegt á
aðfangadag, engin Olla mér við hlið
við matargerðina. Hún bjó yfir
mikilli visku, eitt sinn sagði hún við
mig: „Steina mín, það er svo skrítið
að það er alltaf séð fyrir manni,
hlutirnir fara ekki alltaf eins og
maður vildi eða hafði vonast eftir,
en vittu til þeir fara vel á end-
anum“.
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinum megin birtan er.
Höndin, sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar – Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(Sigurður Kristófer Pétursson.)
Elsku Olla, hetjan mín. Takk
fyrir hlýjuna og umhyggjuna í
minn garð.
Hvíldu í friði, Þín
Steinunn.
Elsku amma, ég var á leiðinni til
þín aftur sunnudagsmorguninn 21.
desember þegar mamma hringdi
og sagði að þú værir farin í þitt
síðasta ferðalag. Ég hafði verið hjá
þér allan laugardaginn fram á
kvöld en fór heim að sofa um nótt-
ina. Guðni kom og náði í mig um
kvöldið, hann kom inn og gekk að
rúminu þínu og kvaddi þig og
sagði, góða ferð Olla mín. Ég vissi
þá innst inni að ég ætti ekki eftir
að sjá þig aftur, Guðni er nefnilega
eins og þú að því leytinu til að
hann finnur ýmislegt á sér. Þau
voru ófá skiptin sem þú hringdir
og spurðir „er ekki allt í lagi, hver
er veikur?“.
Minningarnar lifna allar við og
erfitt er að taka einhverja eina
fram yfir aðrar því að ég var
ömmustelpa og á mikið af ynd-
islegum minningum sem betur fer,
við vorum óskaplega nánar alla tíð
nánast eins og mæðgur, töluðumst
við á hverjum degi í síma eða alla-
vega annan hvern dag. Það er
kannski ekki skrítið því við bjugg-
um fyrstu 2 árin í Skipholtinu hjá
þér áður en ég, mamma og pabbi
fluttum til Hveragerðis vorið 1970.
Ég kom alla tíð mikið í bæinn til
þín, hvort sem þú varst heima eða
að vinna í hlaðdeildinni úti á
Reykjavíkurflugvelli en þaðan á ég
margar skemmtilegar minningar.
Ég náði aldrei að kynnast Jósef afa
því hann dó 3 árum áður en ég
fæddist og þá stóðst þú uppi sem
ekkja með 3 börn.
Þú þurftir alla tíð að hafa sjálf
fyrir hlutunum, fékkst ekkert upp í
hendurnar og vannst alltaf mikið.
Ég man eftir því að þegar þú varst
komin á aldur, 67 ára og máttir
hætta að vinna þá datt þér það
ekki í hug, að „fara að hanga
heima allan daginn og gera hvað?“,
svo þú vannst bara til sjötugs. Ég
man þegar þú kynntist Georg afa
og þið hófuð sambúð, hann varð
strax hluti af fjölskyldunni okkar
og börnin hans líka. Það var mikill
missir þegar hann lést en þú hélst
samt ótrauð áfram og lést það ekki
buga þig að vera ein. Nokkrum ár-
um eftir að Georg afi dó seldirðu
stóru íbúðina í Skipholtinu og
keyptir þér litla en fallega íbúð í
Lækjarsmára þar sem þú bjóst þér
fallegt heimili.
Þú varst fagurkeri, heimsborgari
og dama. Þú naust þess að eiga fal-
legt heimili og fallega hluti. Iðu-
lega þegar ég kom í heimsókn þá
varstu að hlusta á tónlist eða út-
varp. Hin seinni ár voru leikhús-
ferðir í uppáhaldi hjá þér og það
var alltaf ómissandi að fara í lagn-
ingum, helst einu sinni í viku. Síð-
asta vor fórstu með Stínu systur
þinni og stelpunum hennar í ynd-
islega helgarferð til Noregs.
Þegar ég var að skreyta fyrir
jólin hjá mér og Palli var að hjálpa
mér að koma öllu jóladótinu, dúkk-
unum og dúllum fyrir þá varð mér
á að segja að þetta og hitt væri
ekki alveg á réttum stað. Þá sagði
Guðni að nú væri ég orðin alveg
eins og þú með allt dúlleríið mitt.
Ég er stolt af því að líkjast þér,
betri fyrirmynd er ekki hægt að fá.
Þú varst amma mín en líka vinkona
mín og kletturinn sem ég gat alltaf
leitað til og það verður erfitt hjá
mér og okkur öllum að hafa þig
ekki hjá okkur lengur.
Elsku amma, ég kveð þig með
söknuði en jafnframt með vissu um
að þér líður vel þar sem þú ert
núna.
Þín
Ebba.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson.)
Hún amma mín var einstök
kona. Hún var falleg bæði að innan
sem utan. Hún var góð við allt og
alla. Hún var þolinmóð og tillits-
söm við þá sem þurfti og ég man
ekki eftir henni ömmu öðruvísi en
brosandi. Hún var hjálpsöm og
dugleg og vildi allt fyrir mann
gera. Þegar hún gekk inn í her-
bergi þá ljómaði allt og allir í
kringum hana. Hún amma átti svo
sannarlega stóran hluta í hjörtum
allra sem veittist það frábæra
tækifæri að kynnast henni.
Amma, þú ert best. Ég elska þig
og gleymi þér ALDREI! Þín
Berglind María Ólafsdóttir.
Vaktu, minn Jesús, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(Hallgrímur Pétursson.)
Hún amma var falleg og góð
kona. Hún hugsaði alltaf um alla
aðra á undan sjálfri sér. Hún var
ávallt hress og brosti mikið. Hún
var frábær kokkur og naut lífsins
út í eitt. Það var yndislegt að vera
í kringum hana og hún á stórt og
hlýtt pláss í hjarta mér.
Guð geymi þig, elsku amma.
Þinn
Ólafur Jósefsson.
Okkar fallega móðursystir Ólafía
Ólafsdóttir er fallin frá. Engan
grunaði í vor að við ættum eftir að
kveðja Ollu frænku rétt hálfu ári
síðar. Stelpuhelgin í Osló á þjóðhá-
tíðardegi 17. maí var okkar síðasta
ævintýraferð erlendis, en því miður
féll niður lautarferð með hangikjöt
og flatkökur á Þingvelli sem hefur
verið einn af hápunktum sumarsins
hin seinni ár. Það er óhætt að
segja að Olla var alls staðar hrókur
fagnaðar, kímnigáfan og sögur af
systkinum gátu alltaf skemmt okk-
ur. Hún fylgdist vel með og hafði
skoðanir á mönnum og málefnum.
Olla var glæsileg kona og mikill
fagurkeri. Fram á unglingsár héld-
um við systurnar að hún væri hið
fallega fáklædda módel á málverki
eftir Gunnlaug Blöndal sem hékk í
stofunni hennar, og undruðum okk-
ur ekkert á þessu frjálslyndi móð-
ursysturinnar. Munu módelmyndir
Blöndals af ljóshærðum fegurðar-
dísum ætíð minna okkur á hana.
Olla var hjartahlý og alltaf tilbú-
in til að aðstoða. Við áttum margar
skemmtilegar stundir með henni á
blettinum okkar, þar sem hún víl-
aði ekki fyrir sér að ráðast á sinu
síðasta sumars í blómabeði eða
fúaverja með okkur pallinn. Olla
var ein af þeim sem una sér illa
verklausir. Þegar hún settist inn í
bíl var hún óðara búin að draga
upp bréfþurrku úr vasa sínum og
farin að pússa mælaborðið. Hún
var alin upp á barnmörgu sveita-
heimili þar sem allir urðu að leggja
sitt af mörkum og systkinin fóru
snemma að heiman til að vinna fyr-
ir sér.
Áhugi og gleði yfir náttúrunni
fylgdi henni frá uppvextinum, en
trúlega er hún ein fárra kvenna
sem hafa sjálfviljugar tekið mús í
fóstur inn á heimilið, en hana fann
hún vegalausa í flugvél frá Ísafirði
um hávetur. Og ófáa spörfugla,
gæsir og hrafna fóðraði hún af
svölunum.
Olla og mamma voru næstar í
aldri af systrunum. Þær voru mjög
samrýmdar, unnu saman þegar
þær voru ungar og töluðust við á
nánast hverjum degi þar til yfir
lauk. Síðustu ár hittust þær einnig
oft í viku og eyddu deginum sam-
an, horfðu á gamlar bíómyndir frá
sokkabandsárunum, röltu um
hverfið og sóttu reglulega kyrrð-
arstund í Neskirkju. Við munum
allar sakna góðra samverustunda
með Ollu. Blessuð sé minning
hennar.
Björg, Helga og Ásta.
✝ Guðrún M. Sigfús-dóttir fæddist á
Galtastöðum ytri í
Hróarstungu 13. júní
1923. Hún lést á dval-
ar- og hjúkrunarheim-
ilinu Grund 28. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sigfús Magn-
ússon bóndi á Galta-
stöðum, f. 14.6. 1874,
d. 19.10. 1951, og
Katrín Sigmunds-
dóttir húsfreyja, f. 3.2.
1892, d. 7.8. 1934. Systkini Guðrúnar
voru Ingólfur, f. 20.3. 1925, d. 19.9.
1965, Brynhildur, f. 24.9. 1927, d.
24.11. 1928, og Sigmundur, f. 24.12.
1929, d. 26.1. 1982. Systur samfeðra
Anna, f. 1.12. 1905, d. 7.2. 1995, og
Magna, f. 25.3. 1910, d. 11.6. 1985.
Guðrún giftist 4. júní 1960 Guð-
kennara, f. 19.2. 1961. Börn þeirra
Þórdís Edda, f. 20.4. 1992, og
Sturla, f. 26.6. 1995. b) Arnar Holm
tæknimaður, f. 14.12. 1964, í sam-
búð með Magdalenu Hansen hjúkr-
unarfræðingi, f. 10.11. 1972. 2)
Ágúst leikstjóri, f. 29.6. 1947. Börn
hans eru Guðmundur Ísar, f. 16.10.
1985, d. 27.12. 1998, og Iðunn Snæ-
dís, f. 23.9. 1995.
Guðrún ólst upp í foreldrahúsum
til ellefu ára aldurs en við lát móður
sinnar flutti hún til Seyðisfjarðar til
móðursystur sinnar og fjölskyldu
hennar og ólst þar upp. Hún fór ung
að vinna fyrir sér og vann allan sinn
starfsaldur hjá Landsíma Íslands,
fyrst á Seyðisfirði og síðar í Reykja-
vík. Eftir að Guðrún og Guðmundur
giftust sinnti Guðrún húsmóð-
urstörfum og bjó þeim hjónum fal-
legt heimili á Tómasarhaga 44 þar
sem þau bjuggu alla sína búskap-
artíð.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst athöfn-
in klukkan 15.
mundi Ágústssyni,
framkvæmdastjóra
Kexverksmiðjunnar
Fróns, f. 2.9. 1918, d.
2.12. 2001. Dætur
þeirra eru: 1) Anna
Katrín, f. 4.11. 1961, d.
3.6. 1964, og 2) Anna
Katrín verkefnastjóri,
f. 23.6. 1965, gift
Hringi Hafsteinssyni,
verkefnastjóra, f.
30.12. 1963. Börn
Önnu og Hrings eru
Högna, f. 29.4. 1988,
og Dagur, f. 13.10. 1999. Börn Guð-
mundar af fyrra hjónabandi eru: 1)
Edda V. forstöðukona, f. 23.12. 1943,
gift Elíasi Sveinbjörnssyni, ráðgjafa
og stuðningsfulltrúa, f. 20.1. 1943.
Börn Eddu og Jóns Holm eru: a)
Linda Björk Holm forstöðukona, f.
18.6. 1961, gift Skúla Péturssyni,
Tengdamömmu hitti ég fyrst þeg-
ar ég bankaði upp á á Tómasarhag-
anum til að draga heimasætuna út á
lífið. Þessari vesturbæjarfrú hefur
varla litist nokkuð á þennan leðraða
slána á hermannaklossum, – en hún
tók mér nú samt opnum örmum. Við
Anna Katrín urðum par og Tómas-
arhaginn varð ein af okkar helstu
bækistöðvum. Það var gríðarlega
fallegt heimili sem endurspeglaði
íbúana vel.
Tengdaforeldrar mínir voru af
gamla skólanum þar sem húsfreyja
rak heimilið en húsbóndinn önnur
mál. Þau voru ólíkar persónur, ein-
stakar manneskjur og frábært par.
Við urðum strax góðir vinir og
styrktist sá vinskapur í gegnum all-
ar torfærurnar sem lífið úthlutar
okkur. Af öllum minningunum, s.s.
öllum jólunum, áramótunum, Mal-
lorca, kindakæfunni, Los Angeles,
sunnudagssteikunum, garðslættin-
um, tvöföldum asna og smíðavinn-
unni, – þá sakna ég kaffispjallsins
við eldhúsborðið mest. Þar sátum
við ýmist kvölds eða morgna og
ræddum um allt og alla – eða bara
þögðum. Ólíkt mér gátu þau hjónin
horft yfir sviðið án æsings eða
sleggjudóma. Öll mál höfðu margar
hliðar og þannig ætti að nálgast
hlutina. Sjálf hafði Guðrún stríðinn
húmor og stórt hjarta eins og frænd-
garður hennar á til. Guðrún og Guð-
mundur voru einstaklega vel gerðar
og heiðarlegar manneskjur sem gott
var að leita til. Þau reyndust mér
ómetanleg í alla staði og er ég mjög
þakklátur fyrir kynni mín af þessum
heiðurshjónum sem ég hlakka til að
hitta á ný.
Hringur.
Amma var engin venjuleg kona.
Hún var í mínum augum súperamma
sem vissi og kunni allt. Sem barn var
ég mikið hjá ömmu og afa á Tóm-
asarhaganum. Þar var ég eins og lítil
prinsessa því þau bókstaflega sner-
ust í kringum mig. Foreldrar mínir
höfðu miklar áhyggjur af því að ég
borðaði aldrei neitt en amma sá til
þess að ég nærðist því hún náði alltaf
á einhvern undraverðan hátt að
plata mat ofan í mig. Sem dæmi þá
átti hún það til að skera niður brauð
með skinku og setja bitana á nokkra
staði í húsinu í þeirri von að ég ræk-
ist á þá og borðaði þá. Og viti menn,
það virkaði!
Amma kenndi mér líka svo margt.
Hún kenndi mér að prjóna og hekla,
enda var hún ein sú myndarlegasta
hannyrðakona sem ég þekki. Við
gátum setið tímunum saman við
borðstofuborðið og lagt kapal eða
spilað á spil og alltaf var fastur liður
hjá okkur ömmu að horfa á Ná-
granna í eftirmiðdaginn. Amma átti
alltaf nóg af tíma, nokkuð sem er svo
erfitt að finna í dag. Þegar ég var
lasin var ég háttuð ofan í hjónarúm
og amma útbjó hunangsvatn handa
mér sem hún sagði að væri allra
meina bót við kvefpestum.
Þegar ég hugsa um ömmu er afi
ekki langt undan. Þegar ég fer að
muna eftir mér var afi hættur að
vinna svo þau höfðu nógan tíma til
að dekra við mig, þar sem ég dvaldi
alltaf part úr degi hjá þeim. Afi tók
upp Tomma og Jenna úr sjónvarp-
inu fyrir mig, sagði mér sögur frá
Vestmannaeyjum og keyrði mig
allra minna ferða. Ég bar mikla virð-
ingu fyrir þeim og því fannst mér
mjög mikilvægt að standast vænt-
ingar þeirra. Eitt sem ég man að
amma og afi lögðu mikla áherslu á
var að ég mætti alltaf á réttum tíma í
hádegismatinn. Ég lagði þess vegna
mikið upp úr því að mæta þeirri
beiðni og oftar en ekki var ég mætt
fyrir framan húsið þeirra fimm mín-
útur fyrir tólf og beið þar til klukkan
sló tólf og þá hringdi ég dyrabjöll-
unni, mjög stolt!
Þegar afi dó keyptum við hús með
ömmu og síðustu árin bjuggum við
öll saman, við uppi og amma með
íbúð niðri. Amma vildi leggja sitt af
mörkum til heimilisins og því borð-
uðum við alltaf morgunmatinn niðri
hjá henni. Það var frábært að fara út
í daginn eftir ristað brauð og kókó-
malt og notalegt spjall við ömmu og
fjölskylduna.
Mér finnst ég mjög heppin að hafa
notið svo mikillar návistar og nándar
við ömmu mína og afa. Það er nokk-
uð sem ég bý að alla ævi. Takk fyrir
allt elsku amma.
Högna Hringsdóttir.
Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki með
tárum, hugsið ekki um dauðann með
harmi eða ótta. Ég er svo nærri, að hvert
eitt tár ykkar snertir mig og kvelur, þótt
látinn mig haldið.
En þegar þið hlæið og syngið með glöðum
hug, lyftist sál mín upp í mót til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem lífið
gefur og ég, þótt látinn sé, tek þátt í gleði
ykkar yfir lífinu.
(Kahlil Gibran)
Minningin um Gunnu frænku, en
það var hún alltaf kölluð af okkur
bræðrunum, mun lifa í hjörtum okk-
ar fyrir léttleika, glæsileika, góðan
húmor, en fyrst og fremst sem föð-
ursystur okkar.
Elsku Anna Katrín, Hringur,
Högna og Dagur. Góður Guð styrki
ykkur.
Guðmundur, Kristján og
Sigmundur Sigmundssynir.
Guðrún M. Sigfúsdóttir