Morgunblaðið - 09.01.2009, Page 38

Morgunblaðið - 09.01.2009, Page 38
38 Minningar MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. JANÚAR 2009 ✝ Lúðvík Frið-riksson fæddist í Reykjavík 26. sept- ember 1952. Hann lést hinn 29. desem- ber síðastliðinn. For- eldrar hans eru hjón- in Kristín Lúðvíksdóttir, fv. verslunarmaður, f. í Reykjavík 6. október 1928, og Friðrik Ólafsson rennismið- ur, f. í Point Roberts í Bandaríkjunum 10. apríl 1930. Lúðvík var elstur fimm systkina en hin eru Sig- ríður Jóna, f. 1953, gift Hlyni Árna- syni, f. 1951, þau eiga tvö börn, Haukur, f. 1956, kvæntur Sigríði Önnu Ragnarsdóttur, f. 1955, þau eiga fjögur börn, Hrönn, f. 1957, hún á þrjú börn, og Pétur, f. 1960, kvæntur Sigurlínu Gísladóttur, þau eiga fjögur börn. Hinn 7. desember 1974 kvæntist Lúðvík Áshildi Dalberg Þorsteins- dóttur, f. 6. desember 1952. For- eldrar Áshildar voru hjónin Þor- steinn Ketilsson verkamaður í Reykjavík, f. á Fossi, Hrunamanna- hreppi 3. janúar 1914, d. 3. ágúst 2007, og Guðrún Sveinsdóttir hús- móðir, f. í Dalkoti, V-Eyjafjöllum 24. júlí 1912, d. 10. apríl 2008. Börn Lúðvíks og Áshildar eru a) Kristín Guðrún, f. 25. október 1980. b) Anna Sigga, f. 3. janúar 1983. c) Þorsteinn Lúðvík, f. 29. apríl 1987, sambýliskona Marta Silfá Birg- isdóttir, f. 15. nóvember 1988. Lúðvík ólst upp í Reykjavík til 14 ára aldurs en þá flutti fjölskyldan að Melgerði í Mosfellssveit. Lúðvík lauk stúdentsprófi frá Verzl- unarskóla Íslands 1973, lokaprófi í vélaverkfræði frá Há- skóla Íslands 1977 og MS í iðnaðarverk- fræði frá University of Massachusetts, Amherst, Bandaríkj- unum 1979. Lúðvík bjó í sjö ár í Banda- ríkjunum og starfaði hjá Motorola í Chi- cago að námi loknu þar. 1984 flutti fjöl- skyldan heim og stofnaði Lúðvík þá hugbúnaðarfyr- irtækið Rafreikni ásamt fjölskyldu sinni. 1988 var fyrirtækið selt til EJS og starfaði Lúðvík þar í þrjú ár. 1991 hóf Lúð- vík störf hjá Ratsjárstofnun og starfaði þar til 2002 er hann flutti sig yfir til verkfræðideildar Varn- arliðsins. Frá maí 2007 var Lúðvík framkvæmdastjóri Malarvinnsl- unnar á Egilsstöðum. Lúðvík tók virkan þátt í fé- lagsstörfum, meðal annars í Sjálf- stæðisfélagi Mosfellinga, sunddeild Aftureldingar og Sundsambandi Ís- lands. Lúðvík var um tíma ritstjóri Varmár í Mosfellsbæ, sat í tækni- nefnd Mosfellsbæjar, tækninefnd Sundsambands Íslands og í stjórn Society of American Military Eng- ineers. Lúðvík hafði gríðarlegan áhuga á ættfræði, átti orðið mikið ætt- fræðisafn og stóð ásamt fleirum að útgáfu bókarinnar „Frá Aðalvík og Ameríku“ sem segir sögu ömmu hans og fjallar um flutning ömmu hans og afa til Bandaríkjanna og til baka snemma á síðustu öld. Útför Lúðvíks fer fram frá Bú- staðakirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 13. Minn kæri bróðir Lúðvík lést á heimili sínu að morgni 29. desember sl. eftir stutta en harða baráttu við krabbamein. Lúðvík var elstur okkar en við vorum fimm systkinin fædd á sjö og hálfu ári og því vorum við mjög samrýnd. Oft var fjör á heimilinu og var Lúðvík fremstur í flokki þegar gerð voru prakkarastrik. Hann var mjög fjörugt barn og lét ekkert sér óviðkomandi, þurfti að skoða allt og kanna vel, til að vita hvernig hlutir voru samsettir tók hann þá bara í sundur og reyndi að setja saman aft- ur. Við Lúðvík fórum margar ævin- týraferðir um mela og móa Reykja- víkur þegar við vorum lítil og þurftum oft að passa yngri systkini okkar. Við drógum þau með okkur á ýmsa staði, við fórum á skauta á veturna og á tjörnina á sumrin til að veiða síli, í Heiðmörk og niður á höfn til að skoða skipin, í feluleiki á Klambratúni og löbbuðum langar leiðir eftir hitaveit- ustokkunum. Við fórum til ömmu Sig- ríðar á Brávallagötuna og fengum brúnkökubita og ömmu Alexíu í Álf- heimana til að hlusta á hana lesa Andrés Önd á dönsku og síðan á ís- lensku. Þegar við Lúðvík vorum á unglingsaldri fluttum við í Hlíðar- túnshverfið í Mosfellssveit og kætti það yngri systkinin mjög að komast í frelsið í sveitinni, en við Lúðvík vor- um ekki alveg eins ánægð því okkur fannst þetta ansi langt frá Reykjavík, en svo fór nú með árunum að það urð- um við sem bjuggum svo lengst í sveitinni. Við Lúðvík fórum í Verzlunarskól- ann og fylgdumst því vel að á ung- lingsárunum, síðan fór hann í verk- fræði í HÍ og þaðan í framhaldsnám til Bandaríkjanna. Hann starfaði þar í nokkur ár en flutti svo aftur heim í Mosfellsbæinn, þar sem hann bjó þar til fyrir rúmu ári að þau Ása fluttu í Sóleyjarrima. Lúðvík kynntist ástinni sinni, Ás- hildi Þorsteinsdóttur, 1972 og eignuð- ust þau þrjú börn, Kristínu Guðrúnu, Önnu Siggu og Þorstein Lúðvík. Þau hjón hafa alla tíð verið mjög samrýnd og samstiga. Börnin hafa sýnt í veik- indunum hvað í þeim býr. Þau hafa lagt sig öll fram um að hugsa vel um báða foreldra sína. Ég er mjög stolt af þeim. Þau eru öll glæsileg og flottir krakkar sem eiga lífið framundan, nú hvílir sú ábyrgð á þeim að styðja mömmu sína. Ég veit að það munu þau gera af alúð. Það hefur verið sárt að horfa upp á Lúðvík í veikindunum og geta lítið sem ekkert gert. Hann sýndi mikið æðruleysi og huggaði alla sem komu til hans. Hlustaði á vandamál ann- arra, gaf góð ráð og sagði að sér liði vel og bætti svo við: „Það er allt í lagi með mig.“ Hann lést heima við hlið Ásu 29. des sl. Nú þegar komið er að leiðarlokum er ég þakklát í hjarta fyrir að hafa átt svo góðan bróður sem Lúðvík var, hann var heiðarlegur og góður dreng- ur. Hann var fyrstur til að bjóða fram aðstoð og öllum í fjölskyldunni var hann góður, hann var einstaklega góður og natinn við foreldra okkar. Ég trúi því að Lúðvík taki á móti okk- ur þegar við komum til hans yfir móð- una miklu. Þá verður hann búinn að kanna fyrir okkur hin mela og móa og mun leiða okkur eins og hann gerði þegar við vorum börn. Takk fyrir allt, elsku bróðir. Sigríður Jóna. Elsku Lúlli. Mikið er það sárt að þurfa að kveðja þig. Þú varst stóri bróðir minn, tókst það hlutverk þitt af alúð og dugnaði, eins og annað sem þú gerðir. Það sem einkenndi þig var hjálpsemi, þolinmæði og vinátta. Þú hafðir alltaf tíma fyrir aðra. Fyrsta minningin um þig er í Mávahlíðinni á öskudag. Þú plataðir mig til að hengja öskupoka í konur fyrir utan mjólkurbúðina, eitthvað gekk mér brösuglega og man ég sér- staklega eftir konu sem skammaðist mikið, þú fylgdist með úr fjarlægð og hlóst mikið að enda alltaf verið grall- ari. Það varst þú sem kenndir mér á klukku, ég var að byrja í 2. bekk og þurfti að læra á klukku til að mæta á réttum tíma í skólann. Þú tókst það að þér og ekki varstu lengi að kenna mér, gerðir það af rósemi og ákveðni. Eftir þetta leit ég mikið upp til þín, má eiginlega segja að þá hafir þú orð- ið stóri bróðir. Ég byrjaði snemma að baka brún- tertur og fann fljótt út hvað þér fannst þær góðar. Ég hef nýtt mér það í gegnum árin, hvort sem það þurfti að gera við tölvuna eða dytta að íbúðinni minni þurfti ég ekki annað en að hringja og segjast hafa verið að baka brúntertu og þú sagðir: Frá- bært, ég kem, á ég að taka eitthvað með mér? Ég fann ekki straumbreytana að útiljósunum mínum fyrir jólin, var að kvarta yfir því við þig þegar ég kom í heimsókn. Þú kallaðir til Ásu og sagð- ir að það væru straumbreytar í kassa, við fundum þá og ljósin mín skína skært. Það er ennþá kveikt á jólaljós- unum mínum og verður eitthvað áfram. Ég á eftir að sakna brandaranna sem þú sendir okkur reglulega, ég var að horfa á þann síðasta sem þú sendir, auðvitað var það skítabrandari, nema hvað! Það er mikill missir að þér Lúlli minn, þú varst svo góður drengur. Ég veit að þú átt eftir að vaka yfir mér. Takk fyrir alla hjálpina, vináttuna og það að vera besti stóri bróðir minn. Elsku Ása, Kristín Guðrún, Anna Sigga, Þorsteinn, Marta og við hin í fjölskyldunni, Guð gefi styrk í okkar miklu sorg. Hrönn systir. Nú þegar við kveðjum Lúlla mág, svila og frænda á ská er okkur efst huga hugulsemi hans og ræktarsemi. Alltaf hafði hann hugsun á að allir þyrftu að komast með í ferðalög hvort sem það voru einstaklingar á fjórða ári eða eldri. Í tvígang tóku Lúlli og Ása Andra Þór með sér í fjölskyldu- ferðir þegar við þurftum að vera heima með tvö yngri börnin. Þegar Guðrún Arna var stúdent mætti Lúlli með myndavélina með sér og tók myndir af veislugestum enda Lúlla fullkunnugt um að fjölskyldumeðlim- ir væru ekki duglegir við slíkt. Mynd- unum kom hann svo til fjölskyldunnar á geisladisk nokkrum dögum síðar. Fjölskyldur okkar systkina hafa oft eytt gamlárskvöldi saman. Lúðvík var alltaf lykilmaðurinn á þeim kvöld- um því hann var mikill rakettukall. Hann lífgaði upp á boðið þegar hann mætti með kúrekahatt og vindil að sprengja rakettur í heimatilbúnu sta- tífi. Af öllum þeim góðu og greiðviknu mönnum sem dvelja hjá guði á himnum, ég þúsundir myndi þá telja. Ég velti því fyrir mér, því sem hann er að hanna hefur hann ekki nú þegar úr mörgum að velja. – Þurfti hann svo fljótt þann besta á meðal oss manna. Elsku Ása, Kristín Guðrún, Anna Sigga, Þorsteinn og Marta. Hjá ykk- ur hefur hugur okkar dvalið undan- farna daga. Megi guð og gæfan fylgja ykkur um ókomna framtíð. Sturla, Ingibjörg, Andri Þór, Guðrún Arna og Baldvin. Nálægt miðju ári 2007 urðu kafla- skil í lífi Áshildar, systur minnar, og Lúðvíks, mágs míns. Þá seldu þau húsið sitt í Mosfellsbænum, keyptu litla íbúð í Grafarvoginum og fluttu síðan sjálf austur til Egilsstaða. Ef til vill dálítið undarlegt ferli en svona var þetta samt. Allt gerðist þetta mjög snöggt. Svoleiðis var að Lúðvík stóð á þessum tíma atvinnulaus. Eitt af því sem kom til greina var framkvæmda- stjórastaða í stóru verktakafyrirtæki á Egilsstöðum. Hann brá sér austur í viðtal en að því loknu var það afskrif- að þó svo að annað kæmi á daginn áð- ur en yfir lauk. Á þessum sama tíma var sá er þess- ar línur ritar að setja saman bækling þar sem yfirskriftin var Gönguleiðir upp úr Botni Hvalfjarðar. Eitt af því sem talið er nauðsynlegt að fylgi slík- um leiðalýsingum eru GPS-staðsetn- ingarhnit á gönguleiðunum. Ég vissi að Lúðvík átti gott og nákvæmt tæki. Því fór ég þess á leit við hann að hann gengi með mér og léti tækið marka leiðina. Eins og hans var von og vísa brást hann vel við beiðni minni. Þriðjudaginn 1. maí skrifa ég í dag- bókina mína. Við Lúðvík fórum upp að Hrísakoti í Brynjudal, gengum upp með Þórisgili, yfir Hrísháls og fram á Djúpadalsborgir. Þaðan lá leiðin síð- an niður í Botnsdal. Tilgangurinn var að merkja gönguleiðina með GPS- hnitum. Ég fann út þegar um kvöldið að þarna hafði ekki verið kastað hönd- unum til hlutanna. Daginn eftir voru hnitin sett inn á loftljósmyndir þar sem allt passaði nákvæmlega. En enginn ræður sínum næturstað því kvöldið eftir var hann orðinn framkvæmdastjóri fyrir áðurnefndu verktakafyrirtæki á Egilsstöðum. Forsvarsmönnum fyrirtækisins hafði greinilega snúist hugur. Ég efast ekki um þarna völdu þeir rétt. Í byrjun ágúst í sumar heimsóttum við Sigga þau á Egilsstöðum. Ég verð að viðurkenna að við sáum strax þeg- ar við höfðum heilsað Lúðvík að þarna var á ferð maður sem ekki gekk heill til skógar. Til að gera langa sögu stutta þá gekkst Lúðvík undir upp- skurð um miðjan september þar sem fjarlægð var meinsemd úr ristlinum. Því miður reyndist hún illkynja og hafði dreift sér til nærliggjandi eitla. Þó að allt væri gert til lækna og lina virkaði það lítt eða ekki. Snemma í desember var nokkuð ljóst að hverju stefndi. Tíminn sem í hönd fór var okkur öllum erfiður. Þó sýndu bæði Lúðvík, systir mín Áshildur og börnin þeirra mikið æðruleysi. Um það leyti sem birta tók af degi 29. desember sl. lauk stríðinu. Það var ekki bara að Lúðvík væri góður vinur minn og félagi, heldur var ákaflega gott að leita til hans með ým- islegt sem er innifalið í lífinu eins og áður er komið fram. Einu sinni stóð ég í smáviðskiptum við útlönd. Að semja bréf á ensku þeim tengd er ekki mín sterkasta hlið. Þá var gott að leita til hans og hann var snöggur að því. Það má því ljóst vera að með hvarfi Lúðvíks af sjónarsviðinu er skarð fyrir skildi sem verður vand- fyllt. Hvíl þú í friði, kæri mágur. Leifur Þorsteinsson. Við Lúðvík erum synir bræðra úr Sléttuhreppi og hittumst oft í æsku, ekki sízt við Steingrímsstöð í Grafn- ingi þar sem Kjartan, faðir minn, starfaði, en Friðrik, bróðir hans, og faðir Lúðvíks frænda bjó og starfaði í Reykjavík. Börnum úr Reykjavík var ekki síður ævintýri en okkur sem bjuggum við stöðina að komast í frels- ið. Þar var margt brallað og eins þeg- ar við heimsóttum ættingja í Reykja- vík. Lúðvík var uppátækjasamur fremur okkur bræðrum og lét sér detta margt í hug. Hann var óþreyt- andi við að koma hugmyndum sínum í verk. Stundum var hann fyrirferðar- mikill. Nú um stundir hefði einhver sérfræðingurinn sjálfsagt látið sér í hug koma að gefa honum rítalín. Sem betur fer fékk hann að njóta sín. Árin er annar sótti Menntaskólann og hinn Verzlunarskólann lágu leiðir okkar saman. Lúðvík reyndist góður og dugandi námsmaður og lauk prófi frá verk- fræðideild Háskóla Íslands og stund- aði framhaldsnám í iðnaðarverkfræði í Amehurst í Bandaríkjunum. Þar bjuggu þau hjón og eignuðust dætur sínar, Kristínu Guðrúnu og Önnu Siggu er fæddust sömu ár og eldri dætur okkar Þórdísar. Við heimsótt- um þau í Chicago dagpart og endur- nýjuðum kynnin við Lúðvík og Ásu sem tóku okkur af höfðingsskap, sóttu á flugvöllinn og skiluðu okkur. Árið eftir, 1980, tóku þau á móti okkur Skúla bróður af sömu alúð og við dvöldum í góðu yfirlæti nokkra daga. Þau heimsóttu okkur Þórdísi með Önnu Siggu nýfædda á Selfoss og þá var kátt með frændum þegar afkom- endur voru skoðaðir vandlega. Við fluttum til Ísafjarðar. Lúðvík sem þá vann hjá Ratsjárstofnun rækti frænd- semina og kom við, sýndi mér Rat- sjárstöðina á Bolafjalli og margt var skrafað og við sammála um flest, með svipaða sýn á þjóðmálin og skoðanir á því sem betur mátti fara. Lúðvík var Lúðvík Friðriksson Elsku faðir minn og tengda- faðir. Deyr fé, deyja frændur, deyr sjálfur ið sama; en orðstír deyr aldregi, hveim er sér góðan getur. (Úr Hávamálum.) Hvíldu í friði. Takk fyrir allt. Þorsteinn og Marta Silfá. HINSTA KVEÐJA trygga og vel gerða fólki sem hafði með einum eða öðrum hætti áhrif á líf mitt og minna. Ég kveð Ólöfu með þakklæti, söknuði og virðingu og þakka henni gengin spor og hlutdeildina í mínu lífi. Guðfinna Ragnarsdóttir. Kveðja frá Menntaskólanum í Reykjavík Ólöf Benediktsdóttir hóf kennslu í Menntaskólanum í Reykjavík árið 1959, og hún hætti kennslu fyrir ald- urs sakir árið 1990. Því var starfsfer- illinn í skólanum orðinn alllangur. Ólöf var röggsöm og mikill skörung- ur. Hún var valin til forystu á marg- víslegum vettvangi. Ólöf var deild- arstjóri í dönsku í Menntaskólanum og formaður kennarafélags MR um skeið. Þá var hún kjörin í skólastjórn skólans og sat í henni um skeið. Guðni Guðmundsson rektor greindi frá því í skólasetningarræðu haustið 1990, að Ólöf hefði látið af störfum eftir langa og dygga þjón- ustu. Þakkaði hann henni vel unnin störf, góðar tillögur til mála og sam- viskusemi í allri embættisfærslu. – Ólöf kenndi ensku og þó einkum dönsku hin síðari ár. Hún fylgdist vel með námi nemenda sinna og lagði mikla vinnu í yfirferð verkefna nem- enda, og þetta var allt unnið af sér- stakri alúð og vandvirkni. Hún hélt uppi góðri reglu í tímum, en hún var samt einkar hlýleg og hjálpleg við nemendur. Ólöf var góður félagi í hópi sam- starfsmanna sinna. Hún var hrein- skiptin og sagði skoðanir sínar um- búðalaust og allt sem Ólöf sagði stóð eins og stafur á bók. Hún var glöð á góðri stund og hrókur alls fagnaðar á samkomum kennara. Mér er minn- isstætt hversu oft var kátt í dönsku- deildinni hjá Ólöfu, Kristínu Kaaber og Ólafi Péturssyni. Um það leyti sem ég hóf kennslu við skólann drukku þau oftast kaffi í löngu frí- mínútunum hjá Þorgerði Magnús- dóttur úti í Þrúðvangi á meðan kennt var þar. Þar var oft glatt á hjalla og ánægjulegt að fá að vera hjá þeim. Ólöf naut virðingar í hópi kennara, og hún var traustur og samvisku- samur starfsmaður hvort sem hún kenndi eða vann önnur trúnaðar- störf. Hennar skal hér minnst með þakklæti og virðingu. Börnum henn- ar og öðrum vandamönnum eru færðar innilegar samúðarkveðjur. Blessuð sé minning Ólafar Bene- diktsdóttur. Yngvi Pétursson. Kveðja frá Sjálfstæðis- kvennafélaginu Hvöt Látin er Ólöf Benediktsdóttir, fyrrv. menntaskólakennari. Ólöf var alla tíð einn af máttarstólpunum í starfi Sjálfstæðiskvennafélagsins Hvatar, hún sat lengi í stjórn félags- ins og var m.a. formaður um tíma. Í þeim störfum hennar fannst ekki brestur frekar en í öðru er henni var til trúað. Ólöf var ein þeirra kvenna sem á óeigingjarnan hátt sýndu sam- félaginu og Sjálfstæðisflokknum hollustu sína með ýmsum hætti. Í yf- ir 70 ár hafa Hvatarkonur borið hit- ann og þungann af sýnilegu starfi flokksins í Reykjavík og var Ólöf ein þeirra. Ólöf var síðar gerð að heið- ursfélaga Sjálfstæðiskvennafélags- ins Hvatar fyrir vel unnin störf. Sjálfstæðishugsjónin var Ólöfu alla tíð hugleikin. Þátttaka og áhugi á stjórnmálum var henni í blóð bor- inn. Hún var alin upp á heimili þar sem hugmyndafræði Sjálfstæðis- flokksins var í hávegum höfð og þátt- taka sjálfsögð. Nú að henni allri er konum í Sjálfstæðiskvennafélaginu Hvöt efst í huga þakklæti fyrir störf hennar í þágu félagsins og þær senda ástvinum hennar dýpstu sam- úðarkveðjur. Blessuð sé minning Ólafar Benediktsdóttur. Áslaug Friðriksdóttir, formaður. Ólöf Bene- diktsdóttir

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.