Morgunblaðið - 21.01.2009, Page 30

30 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 21. JANÚAR 2009
✝ Auður Krist-mundsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 26. maí
1951. Hún andaðist á
líknardeild Landspít-
ala 12. janúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar eru Krist-
mundur Jakobsson
loftskeytamaður, f.
4.7. 1923 og Ástdís
Gísladóttir, húsmóðir,
f. 24.4. 1926, d. 30.9.
1999. Systkini Auðar
eru Þórdís, f. 1948,
Kristín, f. 1954 og
Hannes, f. 1961, d. 1980.
Auður giftist 5.6. 1971 Magnúsi G.
Kjartanssyni lögreglumanni og síðar
framkvæmdastjóra, f. 25.10. 1948, d.
29.3. 1995. Foreldrar Magnúsar voru
Kjartan Jónsson, f. 1912, d. 1991 og
Margrét Thorberg Magnúsdóttir, f.
1908, d. 1965. Börn Auðar og Magn-
úsar eru Margrét, f. 15.7. 1974 og
Kristmundur, f. 1.9. 1979, maki Halla
Sigrún Sveinbjörnsdóttir, f. 28.6.
1980, dóttir þeirra er Auður María, f.
12.10. 2003. Sambýlismaður Auðar
er Jón S. Knútsson framkvæmda-
stjóri, f. 23.7. 1957.
Auður lauk kenn-
araprófi frá Kenn-
araháskóla Íslands
1973 en stundaði síðan
nám í bókasafnsfræði
við Háskóla Íslands
1993-1994. Auður
starfaði sem kennari í
rúm 20 ár, lengst af
við Varmárskóla í
Mosfellsbæ, en einnig
kenndi hún við Fella-
skóla og Hofsstaða-
skóla. Með kennslu
starfaði hún við ferða-
þjónustu m.a. sem
leiðsögumaður og varð það starfs-
vettvangur hennar síðustu árin og
rak hún ferðaþjónustufyrirtæki
ásamt Jóni sambýlismanni sínum.
Auður var mjög virk innan Kven-
félagasambandsins, hún var formað-
ur í Kvenfélagi Lágafellssóknar árið
1988, formaður í Kvenfélaga-
sambandi Gullbringu- og Kjós-
arsýslu 1990 til 1994 og varaforseti
Kvenfélagasambands Íslands frá
1992 til 1998.
Útför Auðar fer fram frá Dóm-
kirkjunni í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Elsku mamma, ég er ekki sátt að
þurfa að kveðja þig svona snemma.
Þú varst ótrúlega góð móðir, sterk
og ákveðin. Það er samt ákveðin
huggun að ná að eyða jólunum og
áramótunum með þér. Þú varst
mikið jólabarn og þó að þú værir
orðin mjög veik varstu ákveðin að
eiga góð jól og skapa góðar minn-
ingar. Baka kökur með fjölskyld-
unni, skera út laufabrauð, föndra
jólaskraut og kenna mér að búa til
jólaísinn.
Ég á alveg ótal góðar minningar
með þér, t.d. þegar þú reyndir að
kenna mér á skíði. Þó að það hafi
verið deginum ljósara að vetraról-
ympíuleikarnir væru kannski ekki á
minni dagskrá, var þessu samt öllu
slegið upp í grín og skemmtun eins
og svo mörgu öðru sem þú tókst að
þér.
Þær stundir sem við eyddum
saman eru mér gulls ígildi, eins og
þegar ég fékk að fljóta með í hring-
ferð um landið með hóp af Svíum,
þá fórum við oft í göngutúra, bara
við mæðgurnar. Eða ferð okkar til
Lúxemborgar í heimsókn til Hildar
frænku, og fórum í verslunarferð
þar sem kreditkort okkar fengu nú
aldeilis að finna fyrir því.
Það sem ég mun sakna mest eru
þær stundir sem við sátum og
spjölluðum um allt og ekki neitt.
Þinn helsti ókostur var einnig þinn
helsti kostur, ákveðni. Þú sagðir
manni óspart hvað þér fannst um
allt sem maður tók sér fyrir hendur,
og þá var það undir manni komið að
taka því eða ekki. Og alveg sama þó
að maður veldi ekki þann kost sem
þú kaust, þá studdir þú alltaf þær
ákvarðanir sem ég tók. Jákvæðni,
grín, fjör, styrkur, áreiðanleiki, feg-
urð, þetta eru þau orð sem ég mun
ætíð kenna við þig. Þó að það sé
mikið óréttlæti í að þú skulir vera
farin varst það þú sem alltaf sagðir:
ekki dvelja við það sem gerðist í
gær, alltaf horfa fram á veginn.
Hún sem minni ævi er
allt sem veitir kæti,
hennar minning hjartað ber,
hverju sem ég mæti.
(Sigurður Breiðfjörð.)
Ástarkveðja. Þín dóttir
Margrét Magnúsdóttir.
Ég sit hérna og stari á tölvuskjá,
reyni með öllum mætti að setja eitt-
hvað niður á blað og láta biturleik-
ann ekki taka mig. Nú er næstum
vika síðan þú fórst, og þá viku er ég
búinn að reyna að vera annars hug-
ar, reyna að hugsa um vinnuna, eitt-
hvað sem er að gerast í þjóðfélag-
inu, bara eitthvað sem lætur mig
ekki vita að þetta sé virkilega veru-
leikinn. Þú áttir ekki að fara, hann
pabbi dó, og það þýðir að þú áttir að
vera hérna, vera með mér, deila
með mér gleðinni og stoltinu sem ég
finn sem faðir, og öllu sem á eftir að
koma.
Ég veit að þú sagðir oft við mig
að reyna að velta mér ekki upp úr
einhverju sem maður getur ekki
stjórnað. En ég kemst samt ekki yf-
ir óréttlætið sem er raunin. Ég tel
mig ótrúlega heppinn að eiga þig
sem móður, ég hef alla tíð getað
sagt með stolti hverra manna ég er.
Ég get ekki ímyndað mér betri fyr-
irmynd, manneskju sem geislar af
sjálfstrausti, fágun og styrk, sem
sýndi sig og sannaði eftir að pabbi
dó. Þar biðu þín verk sem aðeins
handfylli af fólki hefði haft þor og
kjark í að takast á við. Um leið hlúa
að mér og Margréti, veita okkur at-
hygli og leiðbeiningar eftir föður-
missi og hjálpa okkur í gegnum tán-
ingsárin sem tóku við.
Mér var ráðlagt við að skrifa
minningargrein, að hugsa til góðra
minninga og koma þeim á blað. Ef
ég ætti að skrá þær allar niður þá
yrði þetta Morgunblaðið sem pass-
aði ekki í póstkassann og á öftustu
blaðsíðu stæði: to be continued!
Hvaða góðu minningu á að lýsa?
Þær eru svo ótrúlega margar, eru
það feluleikirnir þegar ég var smá-
polli, öll þau hundruð ferðarlaga
sem við fórum í, að fara að sofa í
mínu rúmi og vakna á Húsavík, eða
sú gleði sem ríkti alltaf í Austur-
brúninni, öll matarboðin þegar þér
tókst að ná öllum krökkunum sam-
an? Það sem stendur upp úr í öllum
tilfellum er hversu mikil móðir þú
varst, en samt gat maður alltaf tal-
að við þig eins og vin. Það var hægt
að tala um öll heimsins málefni, en
einnig koma með grófustu sögur og
brandara sem maður hafði heyrt.
Auk þess hvað þú varst tilbúin að
leggja á þig til að gera manni til
geðs. Ég gleymi til dæmis ekki þeg-
ar ég var búinn að ákveða að biðja
hennar Höllu. Ég var á fullu að
vinna og gat með engu móti verið að
ráfa um göturnar að skoða þá trú-
lofunarhringa sem í boði voru.
Þannig að ég spurði þig hvort þú
gætir farið milli skartgripaverslana
og fengið bæklinga um trúlofunar-
hringa, og grey þú hugsaðir með
þér, kona á fimmtugsaldri að fara
inn og biðja um að fá að skoða trú-
lofunarhringa. Jesús! En jú, þú lést
þig hafa það, og næst þegar ég kom
í heimsókn beið mín hver einasti
bæklingur um trúlofunarhringa á
höfuðborgarsvæðinu.
Þú sagðir oft, að góð bernska
væri það besta veganesti sem mað-
ur fengi í lífinu. Að koma frá heimili
þar sem maður hefur fengið ást og
umhyggju mun fylgja manni um
ókomna tíð. Ef sú er raunin tel ég
að það sé ekkert sem ég get ekki
tekist á við.
Vertu blessuð, elsku mamma mín,
við sjáumst vonandi síðar.
Kristmundur Magnússon.
Ég man vel eftir því þegar ég
hitti þig í fyrsta sinn. Ég var 18 ára
og var ekki komin inn í Austur-
brúnina þegar ég heyrði hlátrasköll-
in og gleðina. Það var ávallt mikil
gleði í kringum þig og stutt í hlát-
urinn. Ég fann það strax að þarna
var mjög svo sterk og ákveðin kona
á ferð. Þú baðst mig mjög ákveðið,
en samt blíðlega, að setjast hjá ykk-
ur Jóni inni í stofu og spjalla. Þú
sást það strax hversu feimin ég var
og hefur örugglega haldið aftur af
þér í spurningunum.
Þú fylgdist vel með þegar ég var
ólétt að Auði Maríu og fórst ekki
leynt með þínar skoðanir á hvað
væri barninu fyrir bestu. Þegar litla
daman fæddist varstu með þeim
fyrstu sem mættu í heimsókn til að
skoða prinsessuna. Þegar þú fékkst
hana í fangið vildir þú helst ekki
sleppa henni. Þú tókst ömmuhlut-
verkið alvarlega og varst búin að
plana allt sem þú ætlaðir að kenna
henni. Það var t.d. lestur, skrift, Ís-
lendingasögurnar og landafræði.
Eins og ég sagði við þig þegar þú
varst á lífi var það mikil blessun í
mínu lífi að fá að vera tengdadóttir
þín. Þarna sá ég konu sem ég vildi
líkjast. Þú varst ótrúlega sterk,
dugleg og góð kona. Þú hvattir mig
áfram og hélst því fram að það væri
ekkert sem ég gæti ekki tekið mér
fyrir hendur. Þessi stuðningur var
mér ómetanlegur. Fyrir utan að
vera yndisleg tengdamóðir varstu
frábær vinkona. Við gátum spjallað
mikið saman, um hvað sem var. Þú
varst ein af þeim fáu sem ég leitaði
til, hvað sem mér lá á hjarta. Mér
fannst þú skilja mig svo vel og vissir
alltaf hvað átti að segja.
Elsku Auður mín, þín verður sárt
saknað. Minning þín mun lifa í
hjörtum okkar og ég mun gæta þess
að Auður litla muni ávallt muna eft-
ir ömmu sinni. Segja henni sögur af
öllum góðu stundunum sem við átt-
um saman og hversu frábær amma
þú varst. Eins og Auður litla sagði:
„Mamma, ég er með mikið af öm-
muknúsum í hjartanu mínu og ég
skal gefa þér eitt“.
Þín tengdadóttir
Halla Sigrún Sveinbjörnsdóttir.
Við munum ávallt minnast 12.
janúar með sorg og söknuði í okkar
hjörtum. Það er grátbrosleg stað-
reynd að ef ekki væri fyrir Auði þá
myndum við fjögur ekki sitja hér
saman og rifja upp góðar minningar
um ótrúlega konu. Það lýsir Auði
kannski best að nú erum við búin að
sitja í tvo klukkutíma og hlæja sam-
an að öllum góðu minningunum sem
við eigum um hana.
Einn góðan veðurdag, haustið
1996, fengum við öll símtal frá föður
okkar þar sem við vorum boðuð í
kvöldverð, í áður óþekktu húsi. Þar
tók á móti okkur kona sem átti eftir
að setja mark sitt á líf okkar allra.
Frá og með þeim degi hófst hún
handa við að sameina okkur systk-
inin og hún lagði einnig mikið upp
úr því að við kynntumst hennar eig-
in börnum. Úr því varð stór systk-
inahópur, en þetta verkefni krafðist
mikillar ákveðni, þrautseigju og
málamiðlunar sem voru þeir eigin-
leikar sem einkenndu Auði einna
helst. Henni tókst að ná þessu
markmiði sínu og fljótlega sátum
við löngum stundum í eldhúsinu,
þar sem hlátur og gleði var alltaf í
fyrirrúmi, í húsinu sem ekki lengur
var óþekkt heldur öllum opið, hvaða
stund sólahringsins sem var.
Fljótlega fórum við systkinin að
upplifa hinar ótrúlegustu aðstæður
með Auði fremsta í flokki. Ófáar
mínúturnar fóru í að leita að bílnum
á stæðum borgarinnar, eftir að hún
óð út úr honum og mundi ekkert
hvar hún skildi við hann. Síðar kom
hún heim með laskaðan síma með
brotnum skjá eftir að hafa keyrt yf-
ir hann á 50 manna rútu og uppskar
mikil hlátrasköll fyrir vikið. Fjölda-
mörg matarboð voru haldin í húsinu
góða. Þessi boð áttu það öll sameig-
inlegt að vera skemmtileg, upplífg-
andi og fræðandi. Þar sat Auður við
enda borðsins eins og sönnum
„Don“ sæmir og fræddi okkur um
lífsins ólgusjó. Aldrei komum við að
lokuðum dyrum þegar við þurftum
á hjálp að halda, því hjálpsemi og
góðmennska var einn af stærstu
kostum Auðar. Í raun má segja að
hún hafi haft hag og þarfir annarra
ofar sínum eigin og lagði sig alltaf
fram við að vera til staðar og kom
fram við okkur öll sem jafningja
sína. Eftir stendur minning um
magnaða og sterka konu sem við
kveðjum með miklum söknuði, en
umfram allt þakklæti. Hún hefur
sett mikið mark á líf okkar allra
sem mun fylgja okkur um ókomna
tíð .
Sólveig og Jónas, Jóhanna
Clara, Haukur Viðar og
Sæunn María, Jón Knútur og
Eva Hillerz
Allt sem lifir hlýtur að visna og
deyja.
Stefán Axel spurði mig að því af
hverju þú þurftir að deyja af því þú
varst svo góð amma og hann sagði
að góðar ömmur ættu ekki að fara
frá manni. En auðvitað veit hann að
þú ert ennþá hjá honum en bara
núna í hjartanu. Þín verður alltaf
minnst sem góðrar ömmu sem gerði
allt fyrir okkur litlu ömmustrákana
sína. Við eigum alltaf eftir að sakna
þín svo mikið og við elskum þig af
öllu hjarta elsku Auður amma okk-
ar.
Sorgin er eins og löng dimm
göng. Hvergi sér handa skil en
framundan er ljósið.
Og núna ert þú ljósið sem lýsir
okkur elsku amma.
Þínir ömmustrákar,
Stefán Axel og Emil Daði.
Mikið er sárt að kveðja hana Auði
frænku. Ég hugga mig þó við það að
hún er nú komin á betri stað, svo
miklu betri. Minningarnar um Auði
eru margar og góðar. Það sem er
sameiginlegt með þeim öllum er
hláturinn og gleðin sem ávallt ríkti í
kringum hana. Hún var ávallt mið-
punktur athyglinnar hvert sem hún
fór. Sögurnar hennar Auðar voru
einstakar og skemmtilegar, enda
eru fáir sem eru jafn orðheppnir og
góðir að segja frá og hún. Auður var
ótrúlega dugleg og ákveðin kona.
Það sást bersýnilega í hetjulegri
baráttu hennar við illvígan sjúk-
dóm. Aldrei kvartaði hún og hún
bar sig ótrúlega vel. Svo vel að eng-
an grunaði að hún færi svona fljótt
frá okkur.
Undanfarna mánuði og vikur átt-
um við einstaklega góðar stundir
saman, bara við tvær og svo líka í
faðmi fjölskyldunnar. Ég er svo
þakklát fyrir þessar stundir. Fá að
kynnast henni betur og læra af
henni. Við sátum fyrir skömmu
lengi saman og höfðum það svo
gott. Borðuðum á okkur gat af kök-
um og öðru góðgæti. Það var margt
um manninn þennan dag, enda svo
margir sem standa henni nærri.
Ekki grunaði mig að þetta yrði í síð-
asta skiptið sem við spjölluðum
saman. Auður hafði mjög jákvætt
viðhorf til lífsins og held ég að það
hafi hjálpað henni og allri fjölskyld-
unni að takast á við tilveruna eins
og hún var. Með söknuði kveð ég
Auði, en mun alltaf muna hláturinn
hennar og lífsgleði.
Elsku Jón, Gréta, Diddi, Halla og
Auður María, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð.
Kristín Björk.
Við kveðjum Auði með minningu
um konu sem á margan hátt var
okkur stór fyrirmynd.
Hún var ein af þeim manneskjum
sem við höfum verið svo lánsöm að
þekkja alla okkar ævi. Hún var
frænkan okkar góða.
Sem börn var minning Auðar
tengd þeirri eftirvæntingu að vera á
leið upp í Mosó í heimsókn. Móttök-
urnar þar voru ávallt hlýlegar. Eig-
inleikar fullorðinnar persónu eru
kannski ekki svo skýrir í augum
barns. En þegar við verðum full-
orðin og lærum hvað einkennir góða
manneskju þá skýrist myndin af
Auði og þeim eiginleikum sem hún
hefur alltaf búið yfir. Okkur verður
það ljóst að hún hefur alltaf komið
fram við okkur sem jafningja. Það
var enginn munur á manneskjunni í
hennar augum.
Þetta einkenndi Auði á margan
hátt, einnig í því starfi sem henni
þótti svo gefandi, að vinna með
börnum. Auður hafði góða nærveru,
hún var orkumikil og lifandi en um
leið afar skilningsrík. Og það hafa
börnin sem hún kenndi eflaust
skynjað. Börnum leið vel í návist
hennar og hafði hún allt til að bera
sem einkenndi góðan kennara.
Gagnkvæman skilning og traust.
Jákvæðnin var einn af hennar
sterkustu eiginleikum og það var
aðdáunarvert að hún hafði alltaf
þessa bjartsýni með sér, einnig í
veikindum sínum. Í kringum hana
var alltaf þessi jákvæða drífandi
orka sem lýsti sér í smitandi fram-
kvæmdagleði. Við munum minnast
Auðar sem konu sem gekk hreint til
verks og kom hlutunum í gagnið
oftar en einu sinni.
„Já og svo bara drifið með allt lið-
ið út í bíl!“
Skemmtilegur frásagnarhæfileiki
lífgaði oftar en ekki upp á margt
matarboðið og hún var iðulega í
miðri sögu í góðra vina hópi þegar
mætt var til veislu eða í heimsókn.
Það var þessi lifandi og skemmti-
legi persónuleiki sem Auður hafði
sem fékk fólk til að líða vel í kring-
um hana og sækja í félagsskap
hennar. Hennar verður sárt saknað.
Við erum þakklát fyrir allar þær
stundir sem við fengum með Auði,
þá sér í lagi nú fyrir jól þegar fjöl-
skyldan var dugleg að hittast og
undirbúa jólin saman.
Vorið kom hlæjandi
hlaupandi
niður hlíðina vestan megin.
Engri sjón hef ég orðið jafn bundinn
og alls hugar feginn.
Ég tók það í fang
og festi mér það
sem fegurst og best ég þekki.
Mánuður leið
mannsaldur leið,
og ég missti það ekki.
(Guðm. Ingi Kristjánsson.)
Við viljum votta Jóni, Margréti,
Didda, Höllu, Auði Maríu og öðrum
ástvinum, okkar dýpstu samúð.
Pétur Örn Eyjólfsson,
Elísabet Björt Eyjólfsdóttir
og fjölskyldur.
Auði kynntumst við fyrst þegar
hún Halla dóttir/systir kynnist hon-
um Kristmundi syni hennar. Í okk-
ar augum var Auður „stór“ kona,
hún var mikill forkur og dugleg að
láta hlutina ganga upp hvernig sem
hún fór að því. Við dáðumst alltaf að
dugnaði hennar og vilja. Auður tók
Höllu okkar strax svo vel og var
henni afskaplega góð, eins og hún
væri hennar dóttir. Hún var mikið
fyrir fjölskyldu sína og snerist okk-
ar síðasta samtal um hana. Hún tal-
aði um hvað það væri yndislegt og
mikilvægt að hlúa að fjölskyldunni
því hún væri það dýrmætasta sem
maður ætti.
Hún Auður litla var hennar yndi
og gleðigjafi. Hvað henni þótti vænt
um þegar allir komu saman eftir
Auður
Kristmundsdóttir
Elsku amma mín, ég elskaði
þig svo mikið og þú elskaðir
mig meira en allt í heiminum.
Mér fannst svo gaman að
vera hjá þér elsku amma og
leika við þig.
Það var gaman að spila við
þig.
Mig langar að vera hjá þér
og gefa þér blóm. Og þú elsk-
ar mig alltaf í lífinu mínu.
Ég ætla að gefa þér engla-
kertið mitt og rósablómið
mitt rauða.
Mig langar að vera hjá
þér, Auður amma, og ég ætla
að gefa þér dótafiðrildi og
Skellibjöllu.
Það var gaman að lita með
þér.
Auður María ömmustelpa.
HINSTA KVEÐJA