Morgunblaðið - 22.01.2009, Blaðsíða 36

36 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 22. JANÚAR 2009
✝ Vigfús Tómassonfæddist í Árbæj-
arhjáleigu í Rang-
árvallasýslu 30. októ-
ber 1920. Hann lést á
Landspítalanum 14.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Tómas Halldórsson,
f. 28. febrúar 1860, d.
24. júní 1935, og Vig-
dís Vigfúsdóttir, f.
14. september 1875,
d. 22. september
1933. Systkini Vig-
fúsar voru: Vigdís, f.
8. júlí 1896, d. 28. febrúar 1897,
Halldór, f. 14. mars 1898, d. 30. maí
1923, Kjartan, f. 11. desember
1899, d. 9. mars 1986, Elín, f. 14.
nóvember 1901, d. 15. júlí 1990,
Filipus, f. 23. maí 1903, d. 29. des-
ember 1991, Arndís, f. 27. nóv-
ember 1905, d. 29. september 1986,
Sigurbjarni, f. 30. janúar 1908, d.
7. maí 1957, Guðlaug, f. 5. nóv-
ember 1911, d. 21. september 1957,
Klara, f. 3. nóvember 1913, d. 22.
nóvember 1993, og Hjalti, f. 13.
september 1916, d. 20. janúar 2006.
Alice Hansen og Gunnar Örn
Morthens. b) Orri Morthens, f. 1.
janúar 1985, unnusta Margrét
Írena Ágústsdóttir.
Vigfús ólst upp á Árbæj-
arhjáleigu til sex ára aldurs þegar
fjölskyldan tók sig upp og flutti til
Reykjavíkur. Vigdís móðir Vig-
fúsar hafði fengið spönsku veik-
ina eftir að hún átti Vigfús og var
rúmliggjandi í 13 ár til dauða-
dags. Kom það í hlut Elínar systur
Vigfúsar að annast móður þeirra
og ala Vigfús upp. Vigfús gat ekki
gengið menntaveginn þar sem
heimilisaðstæður leyfðu það ekki
og hóf því störf hjá Sláturfélagi
Suðurlands aðeins 14 ára gamall
sem sendill í verslun Sláturfélas-
ins á Sólvallagötu. Hjá Slát-
urfélaginu starfaði Vigfús sleitu-
laust í 53 ár eða til ársins 1987, þá
sem sölustjóri og framleiðslu-
stjóri á Skúlagötu 20, Reykjavík.
Vigfús var hestamaður mikill og
höfðu þau hjónin mikið yndi af því
að skoða landið á hestbaki. Áhug-
inn á hestamennskunni dvínaði
aldrei þrátt fyrir háan aldur og
fór hann í hesthúsið aðeins örfá-
um dögum fyrir andlátið.
Útför Vigfúsar fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 15.
Vigfús kvæntist
21. nóvember 1953
Kristínu Valgerði
Ellertsdóttur, f. 10.
desember 1934. For-
eldrar hennar voru
Ellert Helgi Ket-
ilsson, f. á Álfstöðum
í Skeiðahreppi 17.
júní 1913, d. 10. apríl
1973, og Guðmunda
Híramía Sigurð-
ardóttir, f. á Stein-
hólum í Grunnavík-
urhreppi 16. janúar
1902, d. 18. apríl
1969. Vigfús og Kristín eignuðust
tvö börn: 1) Ellert, f. 10. júní 1955,
kvæntur Jóhönnu Sigríði Njáls-
dóttur, f. 6. janúar 1956, dætur
þeirra a) Kristín Valgerður, f. 4.
nóvember 1982, sambýlismaður
Róbert Þórir Sigurðsson og sonur
þeirra Kristófer Svavar. b) Elín
Þóra, f. 11. ágúst 1990. 2) Elín, f.
28. maí 1958, maki Hinrik Mort-
hens, f. 16. ágúst 1955, þau skildu.
Synir þeirra a) Vigfús Morthens, f.
5. apríl 1979, kvæntur Inger Rut
Hansen, börn þeirra Hrafnhildur
Þó að við vissum að hverju stefndi
var það samt áfall þegar pabbi til-
kynnti okkur miðvikudaginn 7. jan-
úar sl. að hann hefði tekið þá ákvörð-
un að „segja upp í vélinni“. Hann
hafði verið í nýrnavél þrisvar í viku,
5 klst. í senn í sex ár. Fyrir 88 ára
gamlan mann var þetta mikið álag
og þá daga sem hann var í vélinni var
hann mjög máttfarinn. Það sem
gerði útslagið í ákvörðun pabba var
að hann var orðinn ósjálfbjarga bæði
vegna nýrnasjúkdómsins og ekki
síst vegna þess að á sl. ári fótbrotn-
aði hann tvisvar sinnum. Hann fékk
síðan þann úrskurð þriðjudaginn 6.
janúar að ekkert annað lægi fyrir en
fara á hjúkrunarheimili. Það kom
ekki til greina af hans hálfu og því
tók hann þessa ákvörðun sáttur.
Auðvitað er erfitt að fá slíkar
fréttir vitandi það að hann myndi
ekki lifa nema nokkra daga, en við
virtum ákvörðun hans og skiljum
hana. Pabbi var alltaf mjög atorku-
samur og féll aldrei verk úr hendi.
Hafði gaman af útiveru og hesta-
mennsku. Þegar farfuglarnir voru að
koma á vorin gat hann setið úti í
sveitinni og hlustað á fuglasönginn
og gleymt sér. Pabbi var einstakur
maður, skapmikill en traustur og
alltaf reiðubúinn til að hjálpa. Gjaf-
mildin mikil á alla aðra en hann sjálf-
an. Það eru forréttindi að ná að
kynnast foreldrum sínum vel og
njóta samverustunda með þeim og
þökkum við fjölskyldan fyrir þau
yndislegu ár sem við áttum sam-
verustundir með pabba.
Daginn eftir ákvörðun hans að
hætta í vélinni fórum við með pabba
austur í Rangárvallasýslu þar sem
fjölskyldan er með aðstöðu til að
stunda hestamennsku og héldum
fyrir hann reiðsýningu, fórum yfir
ættir og skoðuðum ungviðið sem
hann á og hefur ræktað. Ánægjan og
gleðin sem skein úr andlitinu á
gamla manninum þennan dag mun
aldrei líða okkur úr minni. Eftir um
klukkutíma í hesthúsinu spurðum
við hann hvort hann vildi sjá eitthvað
meira, hann leit á okkur og sagði
sposkur, „Ég fer nú ekki í Fossvog-
inn fyrr en ég hef séð fleiri gæð-
inga“. Enduðum við síðan daginn
með því að kíkja á fæðingarstaðinn
hans og borða góðan mat með útsýni
yfir Rangárbakka þar sem hann
hafði margsinnis riðið um á yfir-
ferðatölti.
Næstu dagar á spítalanum voru
erfiðir fyrir okkur fjölskylduna en
hann var ánægður og leið vel. Á
meðan hann hélt meðvitund, fram á
sunnudaginn 11. janúar, var mikill
gestagangur fjölskyldu og vina. Rifj-
aðir voru upp gamlir og góðir tímar
og lék sá gamli á als oddi. Það voru
erfiðir fjórir dagar frá því hann
missti meðvitund þar til hann lést.
Hann var aldrei einn þennan tíma og
héldum við í hendurnar á honum
þegar hann dró síðasta andann.
Móðir okkar vék ekki frá honum
þessa rúmu viku og fékk að sofa inni
á stofunni hjá honum. Viljum við
þakka starfsfólki á deild 13 E á
Landspítalanum og skilunardeild
fyrir hvað það var elskulegt við
pabba og fyrir það óeigingjarna og
ómetanlega starf sem það vinnur.
Blessuð sé minning þín, elsku
pabbi. Þín er sárt saknað en við segj-
um eins og þú sagðir oft, „Maður
með þessa byggingu“ fær örugglega
að fást við girðingavinnu og útreiðar
hjá Lykla-Pétri.
Ellert og Elín.
Tengdafaðir minn Fúsi var ein-
stakur maður. Hann var umhyggju-
samur, traustur og góður maður.
Áhugamál hans voru mörg, hann var
víðlesinn og oft leituðu dætur mínar
til afa ef svör þurfti við spurningum
um bókmenntir, landafræði, ljóð og
fleira. Hann kunni ógrynni af revíum
frá því að hann var ungur og það var
alltaf jafngaman að hlusta á hann
flytja þær. Hann var hestamaður
mikill, stundaði hestamennsku í yfir
40 ár.
Tengdaforeldrar mínir ferðuðust
um landið á hestum á sumrin í mörg
ár. Þau eru orðið mörg árin sem við
áttum saman í hestamennskunni.
Fúsi gaf mér fyrsta hestinn minn,
hann Vin, og vandaði hann vel valið á
þeim hesti. Það voru góðar stundir
sem við Elli ásamt dætrum okkar
áttum með Fúsa austur í sveitum á
sumrin í mörg ár. Þar var alltaf nóg
að gera hjá þeim feðgum. Útreiðarn-
ar um sveitina eru eftirminnilegar –
Fúsi á hestunum sínum Skara eða
Blíðu glæsilegur í hnakknum og
gleðin skein í augum hans, þegar
heim í bústað var komið tóku við
kvöldvökur sem sonardætur hans
sáu um. Það voru bakaðar drullu-
kökur og afa boðið í kaffi. Þar var
sungið og afi hlustaði og það brást
ekki að hann borgaði alltaf fyrir sig
með kossi og 50 kr.
Fúsi var orðin áttræður þegar
hann fór á hestbak í síðasta sinn en
hann fylgdi okkur í bíl margar ferðir
eftir það. Það æðruleysi sem tengda-
faðir minn sýndi síðustu dagana í lífi
sínu er lýsandi dæmi fyrir hvernig
maður hann var, sterkur og yfirveg-
aður hjálpaði hann okkur með
glettni sinni og ástúð að takast á við
þessa erfiðu daga.
Elsku Fúsi Það voru forréttindi að
fylgja þér í lífinu í 33 ár, ég elska þig
og minning þín mun lifa björt í
hjarta mínu um ókomna tíð.
Hvíldu í friði.
Jóhanna Sigríður Njálsdóttir.
Þegar setja skal saman texta til
minningar um Vigfús Tómasson eða
„tengdó“ eins og hann kallaði sjálfan
sig þegar við ræddum saman er erf-
itt um vik. Ekki af því að skorti orð,
staðreyndir, lýsingar eða minnis-
stæð atvik. Þvert á móti. Af svo
miklu er að taka að erfitt er að skera
niður í stutta minningargrein. Þegar
ég kynntist Fúsa fyrir góðum 30 ár-
um var hann sölustjóri hjá Slátur-
félaginu þar sem hann starfaði í
meira en 50 ár. Byrjaði daginn eld-
snemma morguns eða að næturlagi
myndi fólk sennilega kalla það í dag
og læsti í lok dags nær komið var
kvöld. Þá skaust hann heim og skipti
um föt til að fara í hesthúsið. Þar
mokaði hann flórinn, gaf hestunum
og kembdi, hrærði í þá mjöl og gerði
það sem þurfti að gera. Beislaði fola
og fór nokkra hringi í gerðinu ef
hann var að temja. Hvað sem það
var. Fúsi var fyrsti „smiðspípulagn-
ingamúrararafvirkjasölustjóra-
tamningamaðurinn“ sem ég kynnt-
ist. Kannski sá eini. Hann var
altmuligmaður í þriðja veldi og þús-
undþjalasmiður.
En þrátt fyrir langan dag fann
hann tíma til að skutla barnabörn-
unum í sund eða leiðbeina og aðstoða
börn og tengdabörn. Hvort heldur
losa þurfti stíflu, skipta um klósett,
já eða byggja hús. Þá var öllum boð-
ið að flytja í Rauðagerðið á meðan
því ófært var að borga leigu. „Betra
væri að kaupa þá eldhúsinnréttingu
fyrir peninginn“ sögðu hann og
Stína. Þegar við Elín byggðum húsið
í Ljósumýrinni þá vantaði upp á og
bauðst Fúsi til að koma með okkur
til að semja um lán hjá bankanum.
Bankinn bauðst til að lána honum
hinsvegar. Fauk svo í Fúsa að ég
hélt að byggingin við Laugaveg 77
myndi ekki standa af sér storminn.
Hann tilkynnti bankastjóranum að
hann ætti nóga peninga og þyrfti
ekki lán. Hann hefði komið til að að-
stoða okkur við samningagerðina.
Hann ætlaði ekki að geyma sína pen-
inga hinsvegar í banka sem ekki réði
við að lána ungu fólki fé til að byggja
þak yfir höfuðið. Þetta tilkynnti
hann stjóranum og lét ekki þar við
sitja heldur tók út alla sína peninga.
Bauð hann okkur síðan lán sem
skyldi bera sömu vexti og bankinn
hafði heimtað. Fannst okkur þetta
góður díll og var gengið frá þessu.
Kom svo að fyrsta gjalddaga og var
farið að reikna út vaxtabyrðina. Hún
var x krónur og allir sammála. Dró
þá Fúsi upp veskið og greiddi okkur
vextina. Svona var Fúsi.
Snobb þoldi hann ekki. Hafði óbeit
á fyrirbærinu. Betra þótti honum
líka að gera hlutina strax. Fyrr helst
ef hægt var. Hann eyddi ekki miklu í
sjálfan sig en naut þess að hjálpa
öðrum og var rausnarlegur í þeim
efnum. Í veikindum sínum og bar-
áttu sinni við þau sýndi Fúsi þá reisn
sem hann einkenndi. Sá sem berst
árum saman við óvinnandi veikindi
markast af þeim en á sinni banalegu
var hann hrókur alls fagnaðar og
húmornum sem honum var í blóð
borinn hélt hann allt þar til hann
missti meðvitund. Þótt Fúsi sé látinn
mun hann lifa í afkomendum sínum
sem sýna þess sterk merki að vera
náskyldir þessum merka manni sem
við nú syrgjum.
Hinrik Morthens.
Vigfús Tómasson
ljúf minning um góða eiginkonu,
móður, tengdamóður, ömmu og
langömmu.
Ömmubarnið Ásdís sagði inni á
sjúkrastofunni, þegar Anna var dá-
in: Núna er amma hérna rétt fyrir
ofan okkur og fylgist með okkur.
Þannig verður það; við sjáum hana
ekki aftur en hún verður alltaf með
okkur.
Ólafur K. Ólafsson.
Ég var ekki nema sautján ára
þegar ég kynntist Önnu
Georgsdóttur og skömmu síðar var
hún orðin amma Ásdísar dóttur
minnar. Við Kjarri, sonur hennar,
eignuðumst Ásdísi þegar ég var
enn í menntaskóla og þá voru góð
ráð dýr því ekki var hægt að halda
áfram námi nema fá góða pössun.
Og þar greip Anna inn í þegar
barnið var ekki nema hálfs mán-
aðar gamalt og í því fólst mikil
gæfa fyrir okkur öll.
Ekki hefði ég getað fengið betri
manneskju til að gæta Ásdísar litlu.
Anna Georgsdóttir var yndisleg í
alla staði, heilsteyptur persónuleiki,
frábær húsmóðir og með skemmti-
legan lúmskan húmor.
Anna og Gunnar voru ákaflega
samstillt hjón og alltaf var gott að
koma í Bauganes 27 og njóta sam-
verustunda með þeim. Þau voru ein
af þessum gjöfum lífsins sem skipta
okkur hin svo miklu máli.
Nú kveð ég þig, Anna mín, með
þakklæti og ást. Þín mun ég minn-
ast svo lengi sem ég lifi. Gunnari og
allri fjölskyldunni votta ég mína
dýpstu samúð.
Petrína Sæunn.
Þegar ég var að alast upp var
amma í Skerjó fasti punkturinn í
tilveru minni. Hún tók alltaf upp
hanskann fyrir mig og passaði upp
á að ég yrði ekki útundan. Mér leið
svo vel hjá ömmu og afa í Skerjó.
Þar var líka regla á hlutunum, það
var t.d. hægt að ganga að því vísu
að maður fengi „Laugásgott“ með
fyrri mynd Sjónvarpsins á laug-
ardagskvöldum, að það væri farið í
göngutúr með Glóa strax eftir frétt-
ir og að farnar yrðu nokkrar ferðir
á ári í Þjórsárdalinn sem ég fékk
alltaf að fara með í.
Ég var alltaf velkomin til ömmu
og afa, hjá þeim átti ég alltaf at-
hvarf. Þegar ég flutti árlega á milli
landshluta var gott að koma heim í
Skerjó og finna að þar hafði ekkert
breyst. En nú hefur allt breyst.
Amma mín er dáin. Það er ólýs-
anleg sorg í hjarta mínu og tárin
flæða yfir lyklaborðið. Þótt ég viti
að amma er orðin engill og að hún
er á heimsins besta stað hjá sjálfum
Guði minnkar það ekki söknuðinn.
Elsku amma mín mér þykir svo
vænt um þig, þú varst mér svo
miklu meira en venjuleg amma. Þið
afi eigið stóran hluta af hjarta mínu
– sá hluti verður alltaf ykkar – það
er eitthvað sem breytist aldrei.
Ásdís.
Ég get ekki stillt mig um að
minnast vinkonu minnar Önnu G.,
sem hún var kölluð seinni árin. Í
mínum huga var hún bara Anna.
Við ólumst upp saman á Reynistað í
Skerjafirði, sem nú er kennt við
Skildinganes, enda stendur það hús
á Skildinganesi. Ég ólst þar upp frá
fæðingu, en Anna kom þangað
þriggja ára gömul, þegar faðir
hennar sem var bóndi leigði jörðina
Reynistað af föður mínum. Við urð-
um strax vinkonur. Við lékum okk-
ur saman. Oft rifumst við, en það
stóð ekki lengi. Við hlógum oft svo
tárin runnu niður kinnarnar og
jafnvel pissuðum í okkur af hlátri.
Við lékum okkur í hlöðunni og fjós-
inu og gættum hænsnanna á sumr-
in. Hennar hænsni voru alla vega á
litinn, okkar hænsni voru öll hvít.
Ég öfundaði hana af fallega han-
anum hennar.
Í húsinu heima hjá mér var bara
pabbi og mamma og Laura systir
og vinnukona, en húsið hjá Georg
var alltaf fullt af fólki. Ólöf, mamma
Georgs gekk á túnin og kallaði í
matinn þegar fólk var að heyja, en
aldrei sleppti hún prjónunum. Hall-
dóra, mamma Margrétar mömmu
Önnu sat alltaf uppi á lofti og
kembdi og spann og kenndi okkur
Önnu að kemba. Fleira fólk var í
húsinu, Anna systir Georgs og fjöl-
skylda, Jón bróðir Margrétar og
fjölskylda og Gunna með ömmu
Jónu, sem við kölluðum seinni árin
eftir að Jóna tók að sér að passa
börn, en þá voru þau flutt í Reyni-
velli, en svo hét húsið sem Georg
byggði eftir að þau fluttu frá Reyni-
stað.
Við Anna gátum aldrei af hvor
annarri litið, og þegar við fórum í
M.R. héldum við alltaf sambandi þó
við værum ekki í sama bekk. Við
eignuðumst börn á svipuðum tíma
og þá urðu börnin okkar vinir og
eru enn. Daddi bróðir Önnu var líka
mikill vinur minn. Ekki flutti Anna
úr Skerjafirði þó að hún færi frá
Reynistað svo að við erum því og
verðum sannir Skerfirðingar.
Hverfisfélag Skerfirðinga heitir
Prýðifélagið Skjöldur og hefur
Margrét dóttir Önnu verið formað-
ur þess. Allir Skerfirðingar bæði
ungir og gamlir hafa notið þess
m.a. að hittast á sumargrilli og
gamlárskvöldsbrennu.
Blessuð sé minning minnar
æskuvinkonu Önnu.
Kristín Claessen.
Anna Georgsdóttir
Mig langar til að
festa fáein orð á blað
þegar ég hugsa með
söknuði og virðingu um
vinkonu mína, Fríðu
Valdimarsdóttur, sem lést hinn 12.
desember síðastliðinn. Nærri 60 ár
eru liðin síðan við kynntumst, báðar
ungar að árum og það samband rofn-
aði aldrei né bar skugga á. Og ég
hugsa ævinlega til hennar með þakk-
læti og minnist allra okkar samveru-
stunda. Við fjölskyldan nutum alltaf
mikillar hlýju og gestrisni þeirra
hjóna, Fríðu og Ólafs, bæði á heimili
þeirra og utan. Fríða var sérstaklega
hlý og elskuleg persóna, sem margir
nutu, sem sást best á vinahópnum.
Fríða Valdimarsdóttir
✝ Fríða Valdimars-dóttir fæddist á
Krossi á Barðaströnd
15. ágúst 1931. Hún
lést á heimili sínu í
Reykjavík 12. desem-
ber síðastliðinn og fór
útför hennar fram frá
Fossvogskirkju 18.
desember.
Maður gleymir ekki
samfundum með félagi
Barðstrendinga og öll-
um þeim hópi fólks sem
safnaðist í kringum
Fríðu, bæði hennar
stóra fjölskylda og
vinafólk. Alltaf vildi
hún greiða götu ann-
arra og aldrei breyttist
það þó margar og
þungar byrðar væru á
hana lagðar. Svo liðu
árin og aðstæður
breyttust en sem betur
fór kynntist Fríða
mjög góðum manni, Erni H. Sigfús-
syni, og milli þeirra ríkti mikil vænt-
umþykja og traust. Seinni árin tókum
við símann meira í okkar þjónustu til
samskipta og nutum þess oft að rifja
upp gömul kynni. Eftir þessar mjög
svo erfiðu stundir síðustu vikur eftir
að maður hennar féll frá veit ég að
Fríða var sátt við að fá hvíldina og
ganga á vit ljóssins. Guð blessi hana.
Ég sendi aðstandendum mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Bjarkey Sigurðardóttir.