Morgunblaðið - 01.02.2009, Qupperneq 43

Minningar 43
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 1. FEBRÚAR 2009
✝
Ástkær móðir mín, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
BIRGIT M. JOHANSSON,
Hörðukór 1,
Kópavogi,
lést á Hrafnistu í Reykjavík þriðjudaginn
13. janúar.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Sérstakar þakkir færum við Pétri Thorsteinsson lækni og
starfsfólki á H-2 fyrir frábæra umönnun.
Margrét Tryggvadóttir, Guðmundur Borgþórsson,
Tryggvi Andersen,
Halldóra Guðmundsdóttir,
Kamilla og Daniel.
✝
Systir okkar og mágkona,
HREFNA JÓNSDÓTTIR,
Lindargötu 57,
áður Kleppsvegi 2,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum Fossvogi þriðjudaginn
13. janúar.
Útför hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Friðrik J. Jónsson, Anna Ólafsdóttir,
Ragnheiður Þyri Jónsdóttir,
Stefán Ólafur Jónsson, Elín Vilmundardóttir,
Ingibjörg Jónsdóttir.
✝ Hafliði Jónssonfæddist á Ak-
ureyri 19. mars 1950.
Hann lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Hvammi á Húsavík að
kvöldi sunnudagsins
18. janúar síðastlið-
ins. Foreldrar hans
voru Jón Sigurðsson
verkstjóri á Húsavík,
f. 26. september 1923
og Emilía Þorsteins-
dóttir ljósmóðir í
Reykjavík, f. 2. febr-
úar 1926.
Hafliði átti sex hálfsystkini. Sam-
mæðra, faðir Jafet Sigurðson f. 1.
maí 1934, d. 5. september 2002, eru
a) Þorsteinn Sigurður, f. 31. júlí
1959. Hann á einn son. b) Ingi-
björg, f. 3. júlí 1960. Hún á eina
dóttur. Ingibjörg er í sambúð með
Tómasi Ingólfssyni. c) Indíana, f.
22. nóvember 1962, d. 22. október
2001. Indíana var gift Guðjóni Ing-
ólfssyni. Hún átti 3 börn. Systur
Hafliða, samfeðra, móðir Gerður
Kristjánsdóttir f. 25. apríl 1926,
eru a) Helga, f. 18. ágúst 1957, gift
Arnóri Guðmundssyni, þau eiga
tvo syni, b) Sólveig, f. 1. apríl 1959,
gift Vésteini Vé-
steinssyni, þau eiga
tvö börn og c) Sigrún,
f. 16. júlí 1961.
Fyrstu tvö ár æv-
innar bjó Hafliði með
foreldrum sínum á
Akureyri en fluttist
þá föður sínum í Mý-
vatnssveit og bjuggu
þeir lengst af í Álfta-
gerði hjá Freydísi
Sigurðardóttur og
Geir Kristjánssyni.
Hann lauk námi í
Barnaskóla Skútu-
staðahrepps. Framan af ævi vann
Hafliði hjá Vegagerð ríkisins í Suð-
ur-Þingeyjarsýslu. Seinna stundaði
hann ýmsa verkamannavinnu á
Húsavík þar sem hann bjó mestan
hluta ævi sinnar.
Þegar heilsan fór að gefa sig
eignaðist Hafliði heimili í sambýl-
inu í Sólbrekku 28 á Húsavík. Þar
bjó hann vel á annan áratug. Í
febrúar sl. fluttist hann á Dval-
arheimilið Hvamm. Þar hlaut hann
einstaka umönnun til síðustu
stundar.
Hafliði var jarðsunginn frá
Húsavíkurkirkju 24. janúar.
„Ég var sem fjötrum færður fang-
elsi þungu í,“ segir Hallgrímur í 23.
Passíusálmi sínum. Þessi orð koma
mér í hug er ég minnist Hafliða
frænda míns og fóstbróður. Fjötrar
Hafliða og Hallgríms voru þó af
ólíkum toga spunnir, þar sem Haf-
liði átti sér enga frelsunarleið út úr
sínu fangelsi, sem hann hafði verið
hnepptur í þegar í frumbernsku.
Það fann hann vel og fyrir það leið
hann meira en nokkurn gat grunað.
Lengst af gat hann þó skapað sér
nokkurt rými innan þeirra fjötra
sem andleg fötlun hans var honum –
rými sem gerði honum lífið bærilegt
á köflum.
Hafliða var gefið hreint hjarta í
vöggugjöf og það hjartalag varð-
veitti hann til hinstu stundar. Hann
var hreinskiptinn og viðkvæmur í
lund – þoldi ekki óréttvísi eða
ódrengskap af neinu tagi. Hann tók
því nærri sér þegar honum fannst
að sér vegið á einhvern hátt. Við það
mátti hann lengi búa, því alltaf eru
þeir nógir sem finna hjá sér hvöt til
þess að gera lítið úr þeim sem
minna mega sín, svo undarlegt sem
það þó er. En þeim sem lögðu hon-
um lið og vörðu hann fyrir ágangi
ódrengja bast hann órjúfandi vin-
áttuböndum.
Á yngri árum var Hafliði oftast
glaður og gat leikið á als oddi. Hann
var spaugsamur og bjó sér til gælu-
nöfn á þá sem hann umgekkst og
þótti vænt um. Hann hafði á hrað-
bergi skemmtileg tilsvör og hermdi
á græskulausan hátt eftir ýmsum
eftirminnilegum persónuleikum sem
á vegi hans höfðu orðið.
Og ýmsar lystisemdir kunni hann
að meta og naut í ríkum mæli. Góð-
meti hverskonar var honum kært og
kunni hann sér lítið hóf í þeim efn-
um. Sá það á og var hann alltaf mjög
þungur. Háði það honum við líkam-
lega vinnu einkum á seinni árum og
því sóttist hann eftir vélavinnu þeg-
ar kostur var. Var hann býsna lið-
tækur á því sviði. Tóbaksmaður var
hann mikill og áfengi hafði hann
stundum um hönd.
Hjálpsemi var Hafliða í blóð bor-
in. Honum þótti gott að geta glatt
vini sína, hvort heldur með því að
færa þeim heim kartöflur sem hann
fékk hjá vinum í Höfðahverfi eða
skjóta þeim bæjarleið á bíl sínum.
Honum fannst gaman að keyra og
stundum svo að mér er ekki grun-
laust um að rekstur bílsins hafi oftar
en ekki reynst honum ærið þungur.
„Hugur einn það veit, er býr
hjarta nær,“ segir í Hávamálum.
Hvað Hafliði hugsaði lá ekki alltaf í
augum uppi. Víst er þó að það var
meira og merkilegra en almennt var
álitið. Þær hugsanir voru honum oft
þungbærar og við þær átti hann að
stríða mörg síðustu æviárin. Af
þeim sökum þurfti hann að nota
geðlyf, sem gerðu hann sljóan og
ólíkan sjálfum sér. Þó var eins og
bráði af honum síðasta kastið. Mér
fannst að í krabbameininu, sem
leiddi hann til dauða, eygði hann leið
út úr „fangelsinu þunga“. Nú eru
fjötrarnir af honum fallnir.
Ég bið Hafliða blessunar Guðs og
þakka honum einstakt trygglyndi og
vináttu við mig og okkur öll í Rang-
árfjölskyldunni.
„Sælir eru hjartahreinir því að
þeir munu Guð sjá“ (Matt. 5.8).
Jón Aðalsteinn Baldvinsson.
Góður vinur minn og leikfélagi úr
æsku, Hafliði Jónsson, er látinn fyr-
ir aldur fram en trúlega þreyttur
eftir langa baráttu við illvíga sjúk-
dóma.
Faðir Hafliða, Jón Sigurðsson
vegaverkstjóri frá Arnarvatni, vissi
hvað drengnum var fyrir bestu í
bernsku og átti Hafliði löngum at-
hvarf í Álftagerði í Mývatnssveit hjá
föðursystur sinni, Freydísi Sigurð-
ardóttur og hennar góðu fjölskyldu.
Þar lágu leiðir okkar strákanna
saman.
Í Álftagerði bjó líka vinur minn
og jafnaldri, Ásbjörn Dagbjartsson,
og urðum við þrír, Hafliði, Böddi og
ég, nánir vinir og leikfélagar.
Hafliði gekk ekki heill til skógar,
en við félagar hans tókum auðvitað
ekkert eftir því sem börn, enda
sjálfsagt allir skrýtnir, hver á sinn
hátt. Og við Böddi litum upp til Haf-
liða vegna þess að hann var nokkr-
um árum eldri en við, en hann átti
líka flottara hjól en við, með ljósum
og alls konar græjum að ekki sé
minnst á trébílana, mekkanóið og
annað dót.
Ég minnist þess hve okkur þótti
gaman að koma ljósum á leikfanga-
bílana og jafnvel frumstæðum drif-
búnaði. Hafliði átti oftast hugmynd-
irnar og tækjakostinn, Böddi var
tækni- og framkvæmdamaðurinn,
en ég naut svo afrakstursins með
ótakmörkuðu leyfi Hafliða til þess
að leika mér með þessi gull.
Og þótt Hafliði væri fjórum árum
eldri okkur Bödda, var hann um
tíma samferða okkur í barnaskóla.
Faðir minn, Þráinn Þórisson, var
skólastjóri á Skútustöðum og aðal-
kennari okkar og urðu þeir Hafliði
strax góðir vinir. Hafliði var líka
fljótur að læra að svara fyrir sig,
hvort sem í hlut átti skólastjórinn
eða aðrir.
Við þóttumst menn með mönnum
þegar við vorum byrjaðir í skóla og
bárum höfuð hátt. Þá bar það til ein-
hverju sinni að Hafliði brá sér í
heimsókn til nágrannanna í næsta
húsi í Álftagerði. Hafliði var heima-
gangur þar og varð það á að heilsa
ekki formlega í þetta skipti. „Heils-
ar þú ekki, Hafliði minn?“ – spurði
Jónas gamli. „Ertu ekki kominn á
skóla til að læra mannasiði?“. „Þeir
eru nú ekki kenndir þar“ – svaraði
Hafliði! Tilsvör Hafliða og athuga-
semdir voru alla tíð mestu gersem-
ar.
Nú hafa þeir báðir kvatt þennan
heim vinir mínir, Böddi og Hafliði
og er sárt saknað. En æskuminning-
arnar lifa og ylja því meir sem árin
líða.
Far þú í friði, Hafliði minn og
þakka þér fyrir vináttuna. Þú verðu
svo tilbúinn með gömlu bílana þegar
ég kem.
Ég votta fjölskyldu Hafliða samúð
mína.
Steinþór Þráinsson.
Meistarinn er floginn til feðranna.
Með Pontuna. Og tekur hraustleg-
ast í nefið. Eins og hann gerði alltaf.
Eftir að hafa niðurlægt Krabbann
hefur Mikilmennið kvatt. „Kastaðu
einhverju að mér og ég tek það í
nefið með æðruleysinu“ hefði getað
staðið á bolnum hans eða innan á
gleraugunum en hann hefði ekki
tekið eftir því. Eða í besta falli verið
alveg sama. Því það var honum eðl-
islægt. Æðruleysið. Eins og að taka
í nefið. Tímalaust. Augnablikið. Arf-
urinn. Hafliði Jónsson og Pontan.
Svo kom ég með ryksuguna. Allt
hefur sinn tíma. Stundum stendur
hann í stað. Stundum þýtur hann
áfram. Hafliði gat látið hann fara
afturábak. Eða á ská. Með sínu rót-
gróna jafnaðargeði og stóísku ró.
Timinn var ekki til. Allt var háð lög-
málum. Hans. Hann afsannaði af-
stæðiskenningu Einsteins hvað sem
það nú þýðir. Þótti það ekkert
merkilegt. Hann vissi það ekki einu
sinni. Því við erum komnir til Spán-
ar og dottnir í „bokkudrusluna“ með
4 kg af neftóbaki og okkur er alveg
sama. Þegar við finnum þögnina fyr-
ir aftan niðinn þá finnum við Hafliða
Jónsson spyrjandi hvað hafi eigin-
lega tafið okkur. Ég kveð þig Meist-
ari og vinur.
Jón Indriðason.
Lokið hefur lífsgöngu sinni
frændi minn og vinur Hafliði Jóns-
son. Hafliði var um margt sérstakur
maður og batt ekki alla bagga sína
sömu hnútum og samferðamenn
hans, en þá sem hann batt, batt
hann af kostgæfni lengstum. Það er
í raun ekki langt síðan farið var að
bjóða upp á þjónustu fyrir börn með
þroskafrávik, eða voru á gráu svæði,
enda var ekki um slíkt að ræða fyrir
frænda þótt hann hafi átt góða að og
fengið drjúga aðstoð og góða með-
höndlun í skóla. Sú meðhöndlun
kom ef til vill frekar til af virðingu
fyrir lítilmagnanum en sérstakri
kunnáttu.
Frá unga aldri eyddi Hafliði
sumrum með vegavinnuflokki föður
síns þar sem hann byrjaði síðan að
vinna sem fullgildur verkamaður á
unglingsárum. Hann tók bílpróf og
keypti sér „stokkinn“ sem var
Volkswagen-bjalla. Hann hafði í
nokkur ár verið upp á aðra kominn
með ferðir til og frá vinnu um helgar
en nú varð breyting á, frelsið jókst
og stokknum ekið út um allar
koppagrundir, fullum af fólki á böll
og samkomur og í raun hvert sem
fara gerði og öllum farþegum skilað
heilum heim.
Hafliði varð með tíð og tíma ágæt-
ur vélamaður og mokaði á bíla hjá
Vegagerðinni í mörg sumur. Um
helgar dvaldi hann á sveitabæjum
um alla Suður-Þingeyjarsýslu og
var jafnan aufúsugestur þar sem
hann bar niður. Hafliði hafði næmt
auga fyrir hinum spaugilegu hliðum
mannlífsins og varð snemma snill-
ingur í að herma eftir mönnum, náði
sérkennum manna, kækjum og tökt-
um og gat tekið þátt í samræðum
með því að tala eingöngu í tilvitn-
unum og eftirhermum, var þá fáum
hlíft. Hann hafði fílsminni og seinast
í fyrra heyrði ég hann hafa eftir,
orðrétt, samtal milli tveggja manna
sem átti sér stað fyrir um það bil 40
árum. Þá var hann glöggur mann-
þekkjari, beinskeyttur og einarður í
tilsvörum en aldrei meinlegur. Hann
tók fúslega til hendinni hjá bændum
ef um vélavinnu var að ræða en
hokraði lítt að öðrum bústörfum.
Hann sóttist eftir atvinnu á vetrum
á vertíðum og urðu honum nokkur
vonbrigði að móttökum sem hann
fékk þar enda ekki vanur öðru en
hlýju viðmóti frá heimahögum þar
sem jafnan var stutt í vini og ætt-
ingja.
Það er sorglegt til þess að vita
hvað mannskepnunni geta verið
mislagðar hendur í umgengni við
sína minnstu bræður, en huggun
harmi gegn að vita að Hafliði, með
sitt hreina hjartalag, var um flest
betri en samfélagið í kringum hann.
Hafliði dvaldi síðustu árin á sambýl-
inu við Sólbrekku á Húsavík, þar
leið honum vel og þar var fólk hon-
um gott.
Fari hann vel.
Jón Einar Haraldsson (Lambi.)
Elsku Hafliði! Nú hefur þú fengið
hvíld eftir nokkurra ára veikindi.
Það var aðdáunarvert hvernig þú
tókst á við veikindi þín, því að æðru-
leysið var allsráðandi hjá þér, þú
varst ekki mikið fyrir að stressa þig
eða æsa yfir hlutunum. Það þurfti
ekki mikið til að gleðja þig, ein og
ein ferð á Sölku, pitsa og bjór og
jafnvel stöku vindill, þá varstu
ánægður. Þú varst líka heimakær og
þér virtist aldrei líða betur en þegar
þú lást í rúminu þínu að hlusta á
sögurnar á Rás 1, tónlistina eða sast
við skrifborðið þitt og gluggaðir í
bók með neftóbakið við höndina. Þér
var annt um samferðamenn þína en
það sást sérstaklega vel þegar um
var að ræða Gerðu og Matta, þau
áttu greinilega stað í hjarta þínu.
Einnig þótti þér vænt um frænda
þinn hann Lamba sem var svo dug-
legur að vera í sambandi og gera
eitthvað með þér. Bíllinn þinn með
einkanúmerinu „Bambi“ átti sér
sérstakan stað hjá þér líka, það gaf
þér ekkert meira en að fá að taka í
stýrið annað slagið sem því miður
var orðið mjög sjaldan síðustu ár.
Það var þitt hlutverk að keyra með
samleigjendur hingað og þangað,
sækja kartöflur í sveitina og selja og
þess naustu. Einnig varð bíllinn að
vera í toppstandi og þú hafðir ekki
mikla þolinmæði til að láta bílinn
standa óökufæran til langs tíma, nei
hann skyldi lagaður og það hið
fyrsta.
Þegar sjúkdómurinn fór að herja
meira á þig vissum við að þú þurftir
að komast undir góðar hendur sem
höfðu reynslu og kunnáttu til að
annast þig eins vel og hægt var, og
Hafliði minn, þú áttir aðeins það
besta skilið. Hvammur varð raunin
og þar leið þér vel. Þú hafðir orð á
því að þar væri góður matur og gott
fólk. Þér fannst gott að geta gengið
að því vísu að hinar ýmsu kræsingar
biðu þín á hverjum degi, alltaf
stundvíslega á sama tíma. Þér
fannst meira að segja svo gott að
borða að fallegi sveitarúnturinn sem
farinn var með þér endaði þannig að
bílstjórinn þurfti að ýta aðeins fast-
ar á bensíngjöfina til að þú næðir í
kaffi á Hvamm, þrátt fyrir að bíl-
stjórinn hefði verið búinn að setja
Karlakórinn Fóstbræður í og lands-
lagið og veðrið léku við ykkur þann
dag. Nei, heim skyldi fara því kaffið
kallaði. Elsku Hafliði, þú sagðir yf-
irleitt ekki mikið, þú virtist hafa
meira gaman af því að hlusta og
hlæja lágum og djúpum hlátri þegar
eitthvað kætti þig. Húmor og stríðni
voru til staðar þó ekki bæri mikið á,
en þú varst hnitmiðaður hvað það
varðaði og oftar en ekki hitti það
beint í hjartastað þeirra sem höfðu
þau forréttindi að þekkja þig og
annast. Jæja Hafliði! Nú kveðjum
við þig í hinsta sinn og vonum að þar
sem Guð almáttugur heldur sig séu
líka götur, sveit, kaggar, bjór, tób-
ak, skvísur og góður matur því þá
ertu ánægður og það áttu alltaf skil-
ið. Við sem eftir erum yljum okkur
um ókomin ár við góðar minningar
um góðan mann. Hvíldu í friði, elsku
kallinn. Við sendum aðstandendum
Hafliða innilegar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd þess starfsfólks sem
annaðist þig síðastliðin fjögur ár í
Sólbrekkunni,
Aðalbjörg G. Árnadóttir
forstöðumaður.
Elsku Hafliði.
Við viljum þakka þau forréttindi
að hafa fengið að kynnast þér. Þú
gafst okkur mikið. Þakka þér fyrir
að hafa tekið okkur eins og við er-
um. Þú með þitt rólega fas. Þakka
þér fyrir að umbera innrás okkar
inn á þitt heimili. Takk fyrir þau
spor sem þú hefur skilið eftir í til-
veru okkar.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það en samt ég verð að segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson.)
Það er nú svo skrýtið, er á það ég lít,
sú örvænting stórbrotin, segja ég hlýt,
þegar finn ég það út, ef fast ég brýt hug-
ann
um ferðalag okkar á þessari storð,
alveg er sama hve ánægður dvel
í allsnægtum – mér verður ekkert um sel.
Hamingjan drukknar, sem dægurflugan
í draumum um meira á allsnægtarborð.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson.)
Hvíl þú í friði, elsku vinur,
Guðrún Gunnarsdóttir,
Sigríður Árdís Kristínardóttir.
Hafliði Jónsson