Morgunblaðið - 03.04.2009, Blaðsíða 26

26 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. APRÍL 2009
✝ Guðný María Sig-ríður Guðmunds-
dóttir fæddist á
Látrum í Aðalvík í
Sléttuhreppi í N-Ís.
18. júní 1932. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suðurlands
sunnudaginn 22.
mars 2009. For-
eldrar hennar voru
hjónin Guðmundur
Pálmason, vitavörð-
ur á Straumnesvita
og bóndi í Rekavík
bak Látur, f. 28.1.
1878, d. 21.2 1951 og Bjarney
Andrésdóttir frá Lambadal Mý-
rahr. V-Ís., f. 3.11. 1890, d. 7.6.
1976. Guðný átti 14 hálfsystkin
samfeðra og 3 alsystkin, þau eru:
Ingibjörg Ketilríður, f. 17.6. 1928,
d. 23.7. 2008, Guðmunda Stella, f.
27.5 1930, d. 27.7 2007 og Magnús
Þorberg, f. 23.9. 1933.
og eitt barnabarn, Amy. 2)
Hrafnhildur, f. 1.8. 1955, gift
Ólafi Bachmann 28.7. 1947, þau
eiga þrjá syni, Jóhann, Harald og
Sindra Bachmann, og tvö barna-
börn, Emblu Dögg og Evítu Rán.
3) Sigurður Hilmir, f. 13.11.
1962, kvæntur Guðbjörgu Guð-
jónsdóttur, f. 10.1. 1966 og eiga
þau fjóra syni, Guðjón, Jóhann,
Gunnar og Egil.
Guðný og Jóhann bjuggu á
Kirkjubæjarbraut 19 í Vest-
mannaeyjum en fluttu til Reykja-
víkur gosárið 1973 og bjuggu eft-
ir það að Ljósalandi 6. Sumarið
2003 fluttu þau á Selfoss. Guðný
var hárgreiðslukona og vann við
það þau ár sem hún bjó í Vest-
mannaeyjum. Samhliða vinnu
stundaði hún kvöldskólanám í
viðskiptum og eftir að hún flutti
til Reykjavíkur vann hún sem
gjaldkeri og bókari hjá Ein-
hamri, Sveini Egilssyni og síðast
hjá Tandri.
Útför Guðnýjar verður gerð
frá Selfosskirkju í dag, 3. apríl,
klukkan 13.30.
Guðný ólst upp hjá
hálfsystur sinni Mar-
íu Guðmundsdóttur
og manni hennar
Ingvari Benedikts-
syni í Rekavík bak
Látur frá 3 ára
aldri. Þegar hún var
15 ára flutti hún til
Reykjavíkur með
Stellu systur sinni
sem var þá orðin
berklaveik. Tveimur
árum síðar flutti hún
til Vestamannaeyja.
Guðný giftist 6.
júní 1953 Jóhanni Sigurðssyni,
skipstjóra og útgerðarmanni frá
Svanhól í Vestmannaeyjum, f.
30.6. 1930, d. 17.10. 2003. Guðný
og Jóhann eignuðust 3 börn, en
þau eru: 1) Þórdís Bjarney, f.
31.10. 1952, gift Helga Her-
mannssyni, f. 21.2. 1948, þau eiga
þrjú börn, Lilju, Jónas og Davíð,
Í dag verður jarðsungin frá Sel-
fosskirkju elsku hjartans tengda-
móðir mín, Guðný Guðmundsdóttir.
Ég kynntist Guðnýju og Hanna
haustið 1971, en þá leigði ég her-
bergi í kjallaranum hjá þeim, á
Kirkjubæjarbraut 19 í Vestmanna-
eyjum. Ég var þá byrjaður að skjóta
mig í Habbó; þau vissu það ekki í
fyrstu, en svo komst allt upp en það
fór allt vel og gengur vel enn þann
dag í dag.
Þegar gosið hófst í Eyjum 1973
var Hanni heitinn tengdapabbi í sigl-
ingu og við Habbó vöknuðum þegar
Guðný bankaði á dyrnar hjá mér og
tilkynnti okkur að það væri komið
gos. Þá nótt held ég að hún hafi tekið
mig sem fullgildan tilvonandi fjöl-
skyldumeðlim.
Guðný og Hanni fluttu til Reykja-
víkur í gosinu en fluttu aldrei aftur
til Eyja. Þau áttu yndislegt heimili í
Ljósalandi 6 í Reykjavík og þaðan
eigum við fjölskyldan ógleymanleg-
ar mynningar. Sumarið 1982 keypt-
um við okkur sitthvort hústjaldið og
lögðumst í ferðalög vítt og breitt um
landið. Í öllum okkar ferðalögum og
útilegum höfum við hitt margt fólk,
bæði gamla vini og kynnst nýjum og
ég er þess fullviss að allt það fólk
sem kynntist Guðnýju og Hanna í
þessum ferðum er mér sammála um
að vandfundnir voru skemmtilegri
og yndislegri ferðafélagar og vinir
en þau heiðurshjón.
Guðný var yndisleg persóna,
ákveðin, sanngjörn, bráðskemmtileg
og mjög barngóð. Hún vildi alltaf
vera að fá barnabörnin til sín og þau
voru hjá afa og ömmu heilu og hálfu
dagana og helgar. Hanni og Har-
aldur bjuggu hjá þeim um nokkurra
ára skeið.
Guðný hafði mjög góð áhrif á
barnabörnin sín og þau lærðu margt
af henni. Hún var mjög snyrtileg og
vildi hafa allt í röð og reglu. Það
breyttist ekkert þegar við vorum í
útilegum, hún hafði unun af því að
taka til í fellihýsinu og fortjaldinu og
ég man svo vel eftir svörtu gúmmí-
hönskunum sem hún notaði við þau
verk.
Hin síðari ár, frá 1997, þá vorum
við með fellihýsin okkar staðsett á
Flúðum allt sumarið, og þar erum
við Habbó ennþá, nú í hjólhýsi.
Guðný bjó hin seinni ár á Ljós-
heimum á Selfossi og þar fór mjög
vel um hana. Allt starfsfólk og
umönnunarfólk sem þar starfar eða
kemur að umönnun á miklar þakkir
skildar.
Elsku Guðný, nú ert þú farin í
þína síðustu útilegu og kemur ekki
aftur til okkar, en ég er viss um að
Hanni hefur tekið vel á móti þér, og
þið eruð áreiðanlega í heiðurssessi í
fortjaldinu hjá Hinum Hæsta Höf-
uðsmið Himins og Jarðar.
„Einstakur“ er orð
sem notað er þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt,
faðmlagi
eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki
sem stjórnast af rödd síns hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur“ á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Terri Fernandez)
Elsku Guðný, takk fyrir öll þau ár
sem ég fékk að vera með þér, og
bestu þakkir frá okkur Habbó fyrir
allt sem þú hefur gert fyrir okkur.
Ólafur Bachmann.
Elsku besta amma mín, ég gleymi
þér aldrei.
Ég mun sakna þín sárt og mikið.
Þú varst alltaf svo blíð og góð við
alla, mér leið alltaf svo vel með þér.
Takk, elsku amma, fyrir stundirn-
ar sem við áttum saman.
Ég mun alltaf geyma þig í hjarta
mínu.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson frá Presthólum.)
Hjartans kveðja,
þín ömmustelpa,
Embla Dögg Bachmann.
Nú ertu farin,
nú ertu farin frá mér,
hvar ertu núna
hvert liggur þín leið...
(Einar Bárðarson.)
Elsku besta amma, nú ert þú búin
að hitta Hanna afa,sem þú saknaðir
svo mikið.Við bræður vorum ekki
háir í loftinu, þegar við fórum með
rútunni frá Selfossi til ykkar afa í
Ljósó í pössun, allir með litla bak-
poka með dóti, Andrés-blöðum og
smá nammi í poka til að hafa á leið-
inni.Við vorum alltaf svo spenntir að
fá að hitta ykkur og það var líka
gagnkvæmt.
Svo var komið við í bakaríinu og
keyptir snúðar og vínarbrauð og svo
voru pylsur í kvöldmatinn. Þið viss-
uð alveg hvað okkur þótti gott á
þessum árum.
Svo var farið í Kolaportið og svo
endað á því að fá sér stóran ís.
Okkur eru líka ógleymanlegar
þær útilegur og ferðalög sem við fór-
um með ykkur og mömmu og pabba
út um allt land.
Sindri man svo vel eftir ferðinni
með ykkur til Svíþjóðar í heimsókn
til Hilmis og Guðbjargar.
Við Hanni og Haraldur viljum
einnig þakka fyrir þau góðu ár sem
við fengum að búa hjá ykkur í Ljósa-
landinu.
Þig faðmi liðinn friður guðs,
og fái verðug laun
þitt góða hjarta, glaða lund
og göfugmennska í raun.
Vér kveðjum þig með þungri sorg,
og þessi liðnu ár
með ótal stundum ljóss og lífs
oss lýsa gegnum tár.
Vér munum þína högu hönd
og hetjulega dug,
og ríkan samhug, sanna tryggð
og sannan öðlingshug.
Guð blessi þig! Þú blóm fékkst grætt,
og bjart um nafn þitt er.
Og vertu um eilífð ætíð sæll!
Vér aldrei gleymum þér.
(Jón Trausti.)
Guð geymi þig, elsku amma.
Strákarnir þínir frá Selfossi.
Jóhann Bachmann.
Haraldur Bachmann.
Sindri Bachmann.
Elsku amma.
Ó, Jesús bróðir besti
og barnavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
Mér gott barn gef að vera
og góðan ávöxt bera,
en forðast allt hið illa,
svo ei mér nái að spilla.
(Páll Jónsson.)
Ég kveð þig, elsku amma mín,
með þessum sálmi sem þú söngst
fyrir okkur frá því ég man eftir mér.
Hann á ávallt eftir að minna mig á
þig. Og þessi sálmur á svo sannan-
lega við þig, amma, barngóð, ljúf og
umhyggjusöm. Þú hefur alltaf gætt
okkar, passað okkur, kennt okkur
góða og fallega hluti og þegar við ux-
um úr grasi gættirðu langömmu-
barnanna þinna. Þið afi áttuð ynd-
islegt og fallegt heimili sem alltaf
var gott að koma til. Og þú amma,
alltaf svo falleg og vel til höfð, eins
og drottning. Ég á eftir að sakna þín,
elsku amma, en hann afi bíður þín og
á eftir að taka vel á móti þér. Góða
ferð, elsku hjartans amma mín.
Þín
Lilja.
Látin er mikil sómakona, Guðný
Guðmundsdóttir frá Svanhól í Vest-
mannaeyjum.
Það munu vera þrjátíu ár síðan
við hjónin kynntumst heiðurshjón-
unum Guðnýju og Jóhanni, en þau
voru foreldrar og tengdaforeldrar
vina okkar Habbóar og Ólafs Bach-
mann. Eftir að Óli og Habbó fluttu á
Selfoss voru heimsóknir Guðnýjar
og Jóhanns, eða Hanna eins og hann
var kallaður, nokkuð reglulegar, en
þá bjuggu þau í Reykjavík. Við
fundum það fljótt að heimsóknir á
Selfoss veittu þeim mikla ánægju og
oft var glatt á hjalla í Grashaganum
þar sem Óli og Habbó bjuggu. Við
hjónin minnumst margra góðra
samverustunda með þeim þar sem
frásagnir, hlátur og glaðværð réðu
ríkjum. Oftar en ekki kom það fyrir
að við hjónin hittum Guðnýju og
Hanna hjá Óla og Habbó í afmæl-
isveislum eða við önnur tækifæri.
Það var alveg ljóst að bæði höfðu
gaman af því að vera með fólki og
tóku virkan þátt í því sem um var að
vera. Þau sýndu strax vináttu og
tryggð við okkur kunningja Óla og
Habbóar. Þessi góðu kynni leiddu af
sér margar frábærar útilegur þar
sem Guðný og Hanni voru í fyrir-
rúmi, hress og glöð að vanda. Minn-
isstæðar eru útilegur á Laugarvatni
og nokkrar á Flúðum þar sem
Hanni hélt m.a. upp á stórafmæli
sitt. Þá voru Vestmannaeyjalögin
sungin hástöfum og leikið á gítar.
Eftir að heilsuleysi fór að gera vart
við sig hjá Hanna passaði Guðný
ávallt vel upp á að honum yrði ekki
kalt í útilegum. Hún bar mikla um-
hyggju fyrir heilsu hans, vafði hann
teppum og hélt góðum hita á felli-
hýsinu. Þannig fór vel um þau úti í
náttúrunni í lengri eða skemmri
tíma. Það kom engum á óvart þegar
Guðný og Hanni ákváðu að flytja á
Selfoss þar sem dæturnar báðar,
tengdasynir og barnabörnin búa.
Þau fluttu í fallegt parhús full til-
hlökkunar og ákveðin í að láta sér
líða vel á Selfossi. En um það leyti
sem Selfossdvölin var að byrja veik-
ist Hanni og deyr.
Það varð Guðnýju þungbært og
erfitt að missa manninn sinn og
hafði veruleg áhrif á hana. En þrátt
fyrir mótlæti var Guðný ótrúlega
sterk og bar sig vel. Hún var ávallt
glæsileg kona, ung í anda og fylgdist
vel með allri tísku.
Þegar frá leið fór heilsu hennar að
hraka sem leiddi til dauða hennar.
Við hjónin erum þakklát fyrir að
hafa fengið að kynnast þessu góða
fólki. Elsku Habbó og Óli, Dísa og
Helgi og aðrir aðstandendur, um
leið og við vottum öllum innilega
samúð biðjum við góðan Guð að
varðveita minningu þeirra. Jæja
Hanni minn, nú eruð þið Guðný
sameinuð á ný.
Hólmfríður og
Björn Ingi Gíslason.
Guðný Guðmundsdóttir
✝ Eiður Árnasonfæddist á Aust-
ara-Hóli í Fljótum í
Skagafirði 4. mars
1931. Hann lést á
Sjúkrahúsi Akureyr-
ar 22. mars 2009.
Foreldrar hans voru
hjónin Árni Björgvin
Jónsson, f. 24. maí
1901, d. 6. júní 1989
og Magnea G. Ei-
ríksdóttir, f. 28. maí
1898, d. 7. mars
1979. Systkini Eiðs
eru Guðmundur
Sævar, f. 23. ágúst 1929, d. 14.
júlí 1957, Guðrún, f. 12. apríl
1932, og Unnur Erla, f. 7. maí
1934, d. 23. sept. 1990.
Eiður kvæntist 24. nóvember
1957 unnustu sinni Huldu Sigurð-
ardóttur frá Fagurhóli í Sand-
mannastörf eins og á Akranesi
en þangað fluttist hann með for-
eldrum sínum, er þau brugðu
búi, árið 1953 og var þar uns
hann stofnaði sitt eigið heimili
með konu sinni í Reykjavík 1957.
Í höfuðborginni starfaði hann
sem bílstjóri og flokksstjóri hjá
Sorphirðu Reykjavíkur í hartnær
50 ár. Eiður var söngmaður mik-
ill og söng áratugum saman í
Fíladelfíukórnum enda trúfastur
meðlimur Hvítasunnukirkjunnar.
Hann sinnti ýmsum trún-
aðarstörfum á vegum safnaðar-
ins, t.d. var hann stjórn-
arformaður Sparisjóðsins
Pundsins og kom að Blaða- og
bókaútgáfunni, sem gaf meðal
annars út Aftureldingu og
Barnablaðið.
Eiður dvaldi síðustu æviár sín
í góðu yfirlæti á Dvalarheimilinu
Sæborg á Skagaströnd.
Útför Eiðs fer fram frá Hvíta-
sunnukirkjunni Fíladelfíu í dag,
3. apríl, og hefst athöfnin kl. 13.
gerði, f. 26. nóv.
1930, d. 17. ágúst
1977. Foreldrar
hennar voru Sig-
urður Einarsson, f.
8. nóv. 1878, d. 26.
feb.1963 og Guðrún
Sigríður Jónsdóttir,
f. 27. sept. 1889, d.
17. okt. 1980. Eiður
og Hulda eignuðust
tvo syni: Davíð, f. 7.
jan. 1960, d. 21.
sept. 2003 og Elfar,
f. 28. mars 1967,
kvæntur Jóhönnu
Benný Hannesdóttur, f. 10. sept.
1967. Synir þeirra eru Sævar, f.
29. mars 1991, Daði Snær, f. 16.
ágúst 1992, Eiður Smári, f. 4. júní
1996 og Birkir, f. 19. nóv. 1997.
Eiður ólst upp í Skagafirði. Þar
stundaði hann almenn verka-
Mig langar með fáum orðum að
kveðja Eið Árnason sem var giftur
móðursystur minni, Huldu Sigurð-
ardóttur, en hún lést fyrir aldur
fram eftir erfið veikindi.
Ég fór fyrst til þeirra hjóna þegar
ég var tveggja ára.
Þau fluttu síðan í Blesugrófina.
Húsið þeirra var frekar lítið en þó
alltaf fullt hús af gestum, enda Eið-
ur fróður og Hulda léttlynd og fynd-
in. Ég var hjá þeim flest öll sumur
og stundum kom það fyrir að ég
ílentist fram á vetur.
Þolinmæði var einn af eiginleikum
Eiðs. Við Hulda vorum duglegar að
sækja hina og þessa listviðburði hjá
hinum ýmsu listamönnum og var þá
Eiður jafnan í för með okkur. Við
urðum fyrir miklum áhrifum frá
Súm-hópnum og vorum með alls
konar uppákomur eftir að hafa farið
og skoðað það sem listamennirnir
höfðu fyrir stafni, varð það innblást-
ur í okkar verk. Við höfðum mikið
dálæti á alls konar tónlistargjörn-
ingum, sem við fluttum af mikilli
innlifun, og var Eiður þá gjarnan
fenginn til að vera sérlegur gagn-
rýnandi okkar. Það var ekki hörð
gagnrýni en hann lét okkur þó vita
hvað betur mætti fara.
Eiður var alltaf til staðar með út-
rétta hjálparhönd. Á sumrin voru
farnar margar lautarferðir austur
fyrir fjall eða á Þingvelli. Oftar en
ekki byrjaði hann á því að keyra til
Keflavíkur og sækja mömmu mína
og bræður. Þegar til Reykjavíkur
var komið bættumst við Hulda í hóp-
inn og öllum staflað í litla Fíatinn
sem þau áttu. Þarna sat ég fram í, í
fanginu á Huldu, mamma og bræður
mínir aftur í og þeir eldri héldu á
þeim yngri.
Þetta voru lautarferðir og oftar en
ekki voru systur Huldu, makar og
börn með í för og í minningunni var
alltaf sól og blíða. Ferðirnar tóku
allan daginn og hægt ekið yfir
Hellisheiðina enda vegirnir ekki eins
góðir og í dag. Mér fannst ég vera í
besta sætinu þar sem ég fékk að
vera fram í og lét bróður minn sem
er ári yngri vita af því. Aldrei skynj-
aði ég að hann væri þreyttur eða
pirraður á öllum þessum krakka-
skara. Ferðalögin sem ég fór með
þeim hjónum voru mörg, oft voru
þau ákveðin með stuttum fyrirvara.
Eitt sinn vorum við í Fljótshlíð-
inni á leið til Reykjavíkur þegar
ákveðið var að fara í ferðalag, jafn-
vel fara hringinn í kring um landið.
Fyrst var farið til Reykjavíkur og
útbúnaður til ferðarinnar sóttur,
settur í skottið og lagt af stað.
Stundum voru einhverjir vinir
þeirra hjóna sem vildu slást með í
för. Í einu slíku ferðalagi var ákveð-
ið að hittast í Borgarfirði, en ekki
voru farsímar til á þessum dögum,
svo eitthvað varð að gera til að far-
ast ekki á mis. Eiður stakk upp á að
þeir hefðu með sér kaðalspotta og sá
sem yrði á undan átti að leggja
spottann á miðjan veginn fyrir fram-
an ákveðinn bæ. Sá sem sá spottann
vissi þá að hinn hafði verið fyrr á
ferðinni og þá var allt í lagi að auka
hraðann.
Eiður var mjög fróður um Íslend-
ingasögurnar og fengum við að
heyra frásagnir af fornum köppum á
leið okkar um landið og eru þessi
ferðalög ógleymanleg. Ég vil votta
Elfari og fjölskyldu hans svo og
Guðrúnu systur Eiðs samúð mína og
bið Guð um að blessa minningu góðs
vinar.
Eygló Haraldsdóttir.
Eiður Árnason