Morgunblaðið - 03.04.2009, Blaðsíða 29

Minningar 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. APRÍL 2009
✝ Svanlaug Þor-geirsdóttir fædd-
ist á Mýrum í Vill-
ingaholtshreppi í
Árnessýslu, 4. maí
1926. Hún lést á líkn-
ardeild Landspítalans
í Kópavogi 26. mars
2009. Foreldrar henn-
ar voru hjónin Guðrún
Eiríksdóttir húsfreyja,
f. 16.12. 1884, d. 2.11.
1967 og Þorgeir Jóns-
son bóndi, f. 5.4. 1889,
d. 18.3. 1960. Svan-
laug var yngst sex
systkina; Helgi, f. 29.7. 1912, d. 28.12.
1996, Jón, f. 2.8. 1913, d. 9.6. 1985,
Eiríkur, f. 5.4. 1917, Þórður, f. 14.6.
1920, d. 7.5. 1954, og Lilja, f. 24.4.
1923.
Svanlaug giftist 15.8. 1957 Guð-
laugi Magga Einarssyni hæstarétt-
arlögmanni, f. 13.1. 1921, d. 17.2.
1977. Þau skildu. Foreldrar hans
voru hjónin Guðrún Sigríður Guð-
laugsdóttir bæjarfulltrúi, f. 10.2.
fræðingur, f. 6.1. 1960. Þau eiga
fjögur börn, a) Svanlaug Dögg raf-
magnsverkfræðingur, f. 29.5. 1981,
búsett í Hollandi, b) Stefán Karl
verkfræðinemi, f. 18.7. 1986, búsett-
ur í Reykjavík, c) Sigurþór Maggi, f.
19.3. 2002, d) Sævar Breki, f. 1.12.
2004. Svanlaug giftist 10.7. 1971
Sigurþóri Magnússyni verkstjóra, f.
28.7. 1928. Foreldrar hans voru
María Aradóttir húsfreyja, f. 9.12.
1895, d. 24.10. 1971 og Magnús
Gíslason bóndi, f. 12.4. 1886, d.
27.11. 1938.
Svanlaug ólst upp á Mýrum í Vill-
ingarholtshreppi en fluttist ung að
árum til Reykjavíkur og lagði stund
á nám við Kvennaskólann í Reykja-
vík. Lengst af starfsævi sinni vann
hún sem talsímavörður hjá Land-
síma Íslands við Austurvöll og síðar
í Ármúla til starfsloka. Svanlaug
hafði mikla ánægju af ferðalögum.
Meðan hún gat, stundaði hún hann-
yrðir (saumaði og prjónaði). Þær
eru ófáar peysurnar sem barna-
börnin hafa fengið. Útför Svanlaug-
ar fer fram frá Laugarneskirkju í
dag, 3. apríl, og hefst athöfnin kl.
13.
Meira: mbl.is/minningar
1893, d. 2.5. 1967 og
Einar Birgir Krist-
jánsson bygg-
ingameistari, f. 22.2.
1892, d. 2.8. 1966.
Dætur Svanlaugar og
Guðlaugs Magga eru:
1) Svana fjár-
málastjóri, f. 6.7. 1961
búsett á Eskifirði,
maki Andrés Elisson
rafiðnfræðingur, f.
22.8. 1957. Þau eiga
tvær dætur a) Guð-
laug Dana fé-
lagsfræðingur, f. 17.3.
1981, búsett á Eskifirði, í sambúð
með Þórhalli Hjaltasyni stýrimanni,
f. 27.8. 1980. Þau eiga einn son
Andrés Leon, f. 19.1. 2003. b) Ingunn
Eir snyrtisérfræðingur, f. 15.7. 1983,
búsett á Eskifirði, í sambúð með Páli
Birgi Jónssyni tölvunarfræðingi, f.
13.7. 1981. Þau eiga einn son, Orra
Pál, f. 7.11. 2007. 2) Sunna læknir, f.
17.8. 1962 búsett í Reykjavík, maki
Snorri Ingimarsson rafmagnsverk-
Elsku mamma, það er komið að
kveðjustund.
Það verður skrýtið að koma til
Reykjavíkur í framtíðinni án þess að
þú sért þar með útbreiddan faðminn,
ást og hlýju að taka á móti mér. Við
höfum alla tíð verið mjög nánar
mæðgurnar og það er gott að eiga
margar góðar minningar að ylja sér
við núna. Hugurinn reikar til baka til
æskuáranna á Laugarnesveginum
þar sem við Sunna systir slitum
barnsskónum. Við vorum alltaf eins
klæddar, hreinar og fínar. Alltaf var
passað vel upp á að ekki væri gert
upp á milli okkar. Þetta voru anna-
söm ár hjá útivinnandi einstæðri
móðir með tvö börn. Síðar kom Siggi
til sögunnar og þvílíkur happafengur
fyrir okkur allar þrjár. Traustur og
góður maður sem hefur staðið við hlið
þér eins og klettur í gegnum árin.
Mér er minnisstætt þegar þið Siggi
giftuð ykkur 1971, bæði komin á
fimmtugsaldurinn. Við öll komin í
okkar fínasta púss, litla fjölskyldan,
og mættum heim til prestsins þar
sem athöfnin skyldi fara fram. Prest-
urinn tók á móti okkur og vísaði okk-
ur inn í litla setustofu og tilkynnti svo
með hátíðarbrag að við skyldum bara
bíða þarna því brúðhjónin væru ekki
komin. Sennilega hefur hann búist
við að brúðhjónin væru eitthvað
yngri.
Síðar flutti fjölskyldan í Vestur-
bergið þar sem þið Siggi byggðuð
ykkur þetta fína hús. Fyrst var flutt í
kjallarann og síðar á efri hæðina,
þegar efni og aðstæður leyfðu. Þær
eru ófáar stundirnar sem fjölskyldan
safnaðist saman í Vesturberginu og
átti góðar stundir saman. Stundum
var troðfullt hús um jól og páska. Þá
kom ég með mína fjölskyldu frá Eski-
firði og Sunna með sína frá Hollandi.
Alltaf nóg pláss fyrir alla. Margar
ferðirnar fórum við saman bæði inn-
anlands og utan. Síðast um páskana í
fyrra til Tenerife, öll stórfjölskyldan.
Það var góð og skemmtileg ferð sem
heppnaðist afar vel þar sem stund var
milli stríða hjá þér í veikindum þín-
um.
Síðustu tæp tvö ár hafa verið þér
afar erfið . Ég veit að þú ert hvíldinni
fegin, þrátt fyrir að þú hafir aldrei
kvartað. Það var ekki þinn stíll. Alltaf
tókstu öllu af æðruleysi og jafnaðar-
geði, enda marga fjöruna sopið í
gegnum lífið.
Takk fyrir allt, elsku mamma, og
megi guð styrkja Sigga á þessum erf-
iðu tímum. Missir hans er mestur.
Þín dóttir
Svana
Elsku mamma. Það er svo erfitt að
kveðja þig. Þú varst svo sterk, ráða-
góð og alltaf til staðar. En innst inni
veit ég að þú ert hvíldinni fegin. Þetta
hefur verið langur og strangur gang-
ur í gegnum erfið veikindi. Þrátt fyrir
fulla meðferð var nánast aldrei lát á
framgangi sjúkdómsins. Mitt í því
öllu bjóstu samt yfir svo áberandi öfl-
ugum lífskrafti, æðruleysi, brosi og
hlýju „þetta kemur allt saman“. Bara
minningin um brosið þitt vermir svo
mikið. Hvernig líður þér, mamma?
„Vel, ég hef það gott“. Ertu þreytt?
„Nei“. Ertu með verki? „Nei“. Aldrei
var að þínu mati yfir neinu að kvarta.
Líkamleg þjáning var borin í hljóði.
Alltaf var stutt í brosið og fangið þitt
hlýja opið öllum og faðmlagið fals-
laust.
Hvern dag sem við lifum spilum við
á okkar lífsins strengi og látum þá
hljóma eftir þeim þrótti sem okkur
býr í brjósti. Það er svo undarlegt að
við vitum ekki hve lengi við eigum
alla okkar strengi til að spila á eða
láta hljóma af þeim þrótti sem við
kjósum. Enginn veit sína ævina fyrr
en öll er. Sjúkdómar breyta gjarnan
okkar strengjana hljóman. Þegar ég
hugsa í þessu samhengi til þín, elsku
mamma, þá var alltaf einn strengur-
inn þinn tærastur og brást aldrei. Það
var þitt stóra gjöfula hjarta, hlýjan,
knúsið og orðin „elsku hjartans eng-
illinn minn“.
Ég er óendanlega þakklát öllu sem
við náðum að gera saman og þá
traustu vináttu sem við áttum sem
mæðgur. Svo ekki sé minnst á ómet-
anlegar samverustundir með stór-
fjölskyldunni á ferð og flugi, innan
lands sem utan (Eskifjörður, Hótel
Rangá, Holland, Frakkland, Rhodos,
Tenerife og svo mætti lengi telja).
Þær minningar munu lifa í mínu
hjarta um ókomna tíð. Það er nefni-
lega svo gott að geta farið aftur til
þessara ára og hugsað um okkar
samverustundir frá þeim tíma. Þær
eru eins og fjársjóður. Á þeim árum
varstu svo hraust, full af lífsþrótti og
spilaðir á lífsins strengi í samræmi
við það af miklum krafti og gleði. Ys
og þys í Vesturberginu, hver í fjöl-
skyldunni man ekki eftir því? Tónlist-
in alltaf á, lagviss falleg söngrödd þín,
og stutt í glensið, „alltaf er ég nú sami
vitleysingurinn“ og hlegið dátt.
Elsku mamma, ég kveð þig með
þeim orðum sem þá sjálf kenndir
mér, „megi algóður Guð vera með
þér“. Hvíl í friði. Kærleikur Guðs um-
vefji Sigga á þessum erfiða tíma. Ég
veit að hans sorg er mikil og djúp.
Sunna.
Nú eru liðin yfir 30 ár síðan ég
kynntist Svanlaugu tengdamóður
minni. Hún sagði mér síðar á góðri
stundu að henni hefði ekki litist allt of
vel á piltinn sem var að gera hosur
sínar grænar fyrir dótturinni, sem þá
var aðeins rúmlega 15 ára. Sem betur
fer átti dóttirin þó síðasta orðið og
kynni okkar Svönu hafa alla tíð upp
úr því verið farsæl og góð.
Við Sunna vorum aðeins 18 og 20
ára þegar við tilkynntum tengdafor-
eldrum mínum, hálfstressuð yfir við-
brögðunum, að við ættum von á
barni. Svana sagði þá af æðruleysi
eftir stutta þögn: „Jæja krakkar mín-
ir, þá er það alvara lífsins.“ Næstu ár-
in tóku við fjölmörg námsár og fleiri
börn. Stuðningur Svönu ömmu og
Sigga afa á þessum árum var ómet-
anlegur.
Svana hafði mikið yndi af því að
kaupa falleg föt á barnabörnin og
lagði mikla áherslu á að við kæmum
reglulega í mat. Hlýlegt og fallegt
heimili Svönu og Sigga í Vesturberg-
inu var okkur alltaf opið og mikill
samkomustaður stórfjölskyldunnar.
Þeim leið greinilega best þegar allir
afkomendurnir voru þar saman-
komnir. Enda eru margar góðar end-
urminningar tengdar jólum og ára-
mótum í Vesturberginu. Svana var
listakokkur og fáa þekki ég sem geta
gert jafngóðan mat.
Svana og Siggi hafa alla tíð haft
mikið yndi af ferðalögum, bæði inn-
anlands og utan. Við eigum frábærar
minningar um margar sumarleyfis-
ferðir um Evrópu og sólarferðir til
Rhodos og Tenerife með ótal ævin-
týrum. Innanlands höfum við átt
margar góðar vikur saman á Eski-
firði og í orlofshúsum hér og þar.
Svana var mikill dýravinur og
hændi sérstaklega að sér ketti hvar
sem hún kom. Kötturinn okkar, hann
Simbi, lá iðulega malandi í kjöltu
hennar þegar hún var í heimsókn og
þáði vinalegar strokur. Lífshlaup
Svönu ber þess merki að hún hefur
þurft að standa á eigin fótum, taka
erfiðar ákvarðanir og hafa fyrir lífinu.
Hún var sjálfstæð og sterk, vildi ekki
vera upp á aðra komin. Svönu minnist
ég þó fyrst og fremst fyrir þá miklu
ást og hlýju sem hún hefur ávallt sýnt
okkur og börnunum okkar.
Ég veit ekki hvort þú hefur,
huga þinn við það fest.
Að fegursta gjöf sem þú gefur
er gjöfin sem varla sést.
Ástúð í andartaki,
augað sem glaðlega hlær,
hlýja í handartaki,
hjarta sem örar slær,
Allt sem þú hugsar í hljóði,
heiminum breytir til.
Gef þú úr sálarsjóði,
sakleysi, fegurð og yl.
(Úlfur Ragnarsson)
Megir þú hvíla í friði.
Snorri Ingimarsson.
Með Svanlaugu Þorgeirsdóttur er
mæt kona gengin. Hún var stjúpmóð-
ir mín og ég átti heimili hjá henni og
föður mínum um tíma. Ég man skýrt
þegar hún steig út úr bíl föður míns á
sólskinsdegi sumarið sem ég varð 13
ára. Þau voru þá nýgift. Hún var með
mikið kastaníubrúnt hárið í hnút í
hnakkanum, í rauðum hnébuxum og
hvítri blússu, glæsileg kona.
Svana reyndist mér og bræðrum
mínum tveimur Einari og Kristjáni
umhyggjusöm. Hún skapaði heimili
þar sem ríkti gestrisni og góður andi.
Til þessa var hún vel hæf, húsmóðir
svo af bar, hlýleg og samviskusöm.
Við Svana vorum alla tíð nálægar
hvor annarri og það breytti engu þar
um þótt hún og faðir minn slitu sam-
vistir þegar hálfsystur mínar voru
litlar telpur. Þvert á móti lagði Svana
sig fram við að treysta fjölskyldu-
böndin milli okkar systkinanna fimm
og það tókst henni svo vel að betra
verður varla á kosið. Og ekki spillti
þegar Sigurþór maður hennar kom til
sögunnar. Ævinlega var á þeirra
heimili jafn vel tekið á móti manni, á
rúmhelgum dögum sem á hátíðum.
Þannig liðu árin eitt af öðru. Það var
sama á hverju gekk, tryggð og holl-
usta Svönu var vís. Systur mínar uxu
upp og urðu myndarkonur.
Öll höfum við systkinin átt barna-
láni að fagna og góðu gengi í lífinu.
Þetta gladdi Svönu mikið. Þessarar
sterku og tryggu konu er nú saknað.
Mestur er missir eiginmannsins, en
Svana var sólin í lífi hans, og dætr-
anna sem hún elskaði mjög og fjöl-
skyldna þeirra. Á tímum sem mark-
ast af kaldrifjaðri hentistefnu er enn
meiri sjónarsviptir en ella þegar vel
gert og heilsteypt fólk hverfur af
vettvangi. Æðruleysi Svönu var fá-
gætt og næstum átakanlegt í þung-
bærum veikindum hennar.
Ég bið Guð að blessa minningu
minnar ágætu stjúpmóður og minnist
með klökkva þeirrar hljóðlátu og skil-
yrðislausu vináttu sem hún ávallt
sýndi mér og mínum. Við sendum öll
Sigurþóri, Svönu, Sunnu og fjölskyld-
um þeirra okkar einlægustu samúð-
arkveður á erfiðri kveðjustund.
Guðrún Guðlaugsdóttir.
Svanlaug Þorgeirsdóttir
 Fleiri minningargreinar um Svan-
laug Þorgeirsdóttir bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Fjóla Bjarnadóttirfæddist í Neskaup-
stað 26. mars 1924.
Hún lést á Heilbrigð-
istofnun Suðurnesja 26.
mars 2009. Foreldrar
hennar voru Guðrún
Halldórsdóttir, hús-
freyja, frá Hliði á Eyr-
arbakka og Bjarni Vil-
helmsson, sjómaður,
frá Nesi í Norðfirði.
Fjóla var fimmta í röð
fimmtán alsystkina en
einnig átti hún sex hálf-
systkini. Fjóla fluttist frá Neskaup-
stað til Seyðisfjarðar þar sem hún bjó
ob, f. 12.12. 1945, kvæntur Svanhildi
Kjær, f. 28.1. 1943, þau eiga þrjár
dætur, a) Kristín Hrund, f. 31.3. 1963
gift Thron Alm, f. 2.3. 1963, börn
þeirra eru Jonas Thronson, f. 1994
og Nora Íris, f. 1996, b) Fjóla Íris, f.
4.12. 1965, gift Jóhanni Steinari
Guðmundssyni, f. 23.8. 1961, börn
þeirra eru Svanhildur Guðrún, f.
1993 og Guðmundur Stefán, f. 1998,
c) Inga Bryndís, f. 22.9. 1982. 2) Guð-
rún, f. 2.2. 1952, í sambúð með John
Bridger, f. 29.6. 1938, dóttir þeirra
Sunna, f. 24.6. 1978. Fjóla var lengst
af húsmóðir en starfaði í mötuneyti
á Keflavíkurflugvelli í nokkur ár.
Fjóla verður jarðsungin frá Kefla-
víkurkirkju í dag, og hefst athöfnin
klukkan 14.
Jarðsett verður í Hólmbergs-
kirkjugarði.
í nokkur ár og flutti
þaðan til Keflavíkur og
bjó þar þar til yfir lauk.
Hinn 22. september
1945 giftist Fjóla Har-
aldi Hermannssyni,
starfsmanni lyfjaversl-
unar Seyðisfjarðar og
Keflavíkur og síðar
starfsmanni á Kefla-
víkurflugvelli, f. á
Seyðisfirði 25. júní
1923, d. 21. apríl 1981.
Foreldrar hans voru
Jakobína Jakobsdóttir
og Hermann Þorsteinsson. Börn
Fjólu og Haraldar eru: 1) Stefán Jak-
Nú kveð ég hana elskulegu ömmu
mína. Amma var einstök manneskja
og nærvera hennar svo góð. Við gát-
um setið tímunum saman og rætt allt
milli himins og jarðar. Mér fannst
gott að leita til ömmu þegar eitthvað
bjátaði á, hún var alltaf tilbúin til að
hlusta og gefa mér ráð og á sama tíma
var ég alltaf svo spennt að segja henni
frá skemmtilegum og spennandi tím-
um í lífi mínu. Ég gat treyst henni fyr-
ir hverju sem er og við sögðum hvor
annarri mörg leyndarmál í gegnum
tíðina. Ég fann það strax sem barn
hvað ég átti auðvelt með að tala við
ömmu og við vorum bestu vinkonur.
Við vorum mikið bara tvær einar.
Sem barn var ég dugleg að labba til
hennar og fara í heimsókn. Þá var hún
oft búin að kaupa handa mér dúkku-
lísur og búin að dunda sér við að
klippa þær allar út fyrir mig. Hún
nennti alltaf að hafa fyrir okkur
barnabörnunum og barnabarnabörn-
unum þegar við komum í heimsókn.
Alltaf voru til einhver sætindi og
rjómaterta hjá ömmu.
Amma hlustaði alltaf með athygli
þegar ég var að segja henni frá ein-
hverju úr lífi mínu. Ég man þegar ég
var um sex ára gömul og ég kvartaði
við hana að ég fengi ekki að taka þátt í
eldamennskunni heima hjá mér
vegna þess að ég var svo lítil og ung.
Næst þegar ég kom í heimsókn til
hennar var hún búin að útbúa litla
eldavél úr pappakassa, finna gamlan
pott og fullt af kryddi sem hún var
hætt að nota og ég fékk að elda dýr-
indis súpur í mínu eigin eldhúsi heima
hjá henni, þetta var ekta amma. Það
skein alltaf af ömmu hvað henni
fannst gaman að fá okkur í heimsókn
og það gaf manni svo mikið.
Amma var alltaf eins, hún var alltaf
við góða heilsu þrátt fyrir reykingarn-
ar og aldrei man ég eftir að hafa séð
hana veika. Síðustu dagana hennar
ömmu á sjúkrahúsinu var hún á mikl-
um verkjalyfjum og það var erfitt að
ná góðu sambandi við hana en þrátt
fyrir það hafði hún það í sér að leggja
mér lífsreglurnar, gefa mér ráð og
ávíta mig fyrir að svara henni með
humm-i. „Inga litla, maður segir já en
ekki mmmhmm!“
Nú er stórum kafla af lífi mínu lokið
og ég á eftir að sakna hennar ömmu
minnar mikið. Þú skilur eftir stórt
tómarúm í lífi mínu sem erfitt verður
að fylla en ég er því fegin að þú fékkst
að fara og hvílast. Guð geymi þig
elsku amma.
Þín
Inga Bryndís.
Elsku amma mín.
Ég mun ætíð minnast þín í hjarta
mínu. Þú varst alltaf svo lífsglöð,
hress og glæsileg. Ég man það vel
hvað það var gaman að vera hjá ykkur
afa á Faxabrautinni, ég fékk að taka
litlu kompuna alveg undir mig og þar
gat ég leikið mér í búleik tímunum
saman og þú og afi voruð alltaf að
koma með dót til að bæta í búið. Það
var líka svo gaman þegar við fórum að
Seltjörn á sumrin þegar gott var veð-
ur, þar fundum við laut í stóra skóg-
inum sem þar var (hann var stór í
mínum huga) og lágum þar í sólbaði
með nesti.
Ég er fegin að Svanhildur og Guð-
mundur fengu að kynnast langömmu
sinni, þú varst alltaf svo góð og gjaf-
mild við þau. Við eigum eftir að sakna
þín amma mín ég, Jóhann, Svanhildur
og Guðmundur, en ég veit að afi hefur
tekið á móti þér og þið hafið það gott
saman á ný.
Guð blessi þig, amma mín.
Fjóla Íris.
Elsku besta Fjóla frænka, mér
fannst alltaf svo gott og gaman að
koma í heimsókn til þín, það var alltaf
svo fínt og þú áttir svo mikið af fallegu
dóti og varst alltaf svo góð. Það verð-
ur skrýtið að fara næst til Keflavíkur
og fara ekki til þín. Þú gafst mér alltaf
ópal eða tópas og varst með nammi í
skál.
Vonandi líður þér vel, Fjóla
frænka, ég sakna þín alveg rosalega
mikið,
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Þín,
Guðfinna Birta Steinarsdóttir.
Fjóla Bjarnadóttir