SunnudagsMogginn - 01.11.2009, Síða 34

34 1. nóvember 2009
F
jölmarga dreymir um að ferðast víða um heim-
inn, til framandi staða, en láta aldrei af því
verða. Sólveig er ekki ein af þeim. Undanfarin
ár hefur hún ferðast víða og alltaf tekið með sér
brimbretti, snjóbretti eða „longboard“-ið sitt (langt
hjólabretti), hvað sem hentar aðstæðum á hverjum stað.
Hún segist hafa fengið ferðabakteríuna ung að árum og
eftir nokkur ferðalög með foreldrum sínum um Evrópu
skellti hún sér 17 ára í skiptinám til Bandaríkjanna í eitt
skólaár – með snjóbrettið í farangrinum.
Eftir að hún kom heim var byrjað að skipuleggja næsta
ferðalag en Sólveig viðurkennir að vera alltaf með hug-
ann við næstu ferð. Árin á eftir lá leiðin til Frakklands,
Rússlands, Portúgals, Filippseyja, Englands, Austurríkis
og Kanada, svo aðeins nokkur lönd séu nefnd. Í fyrra fór
hún ásamt öðru starfsfólki ferðaþjónustufyrirtækisins
Ultima Thule á skútu til Grænlands og því næst ásamt
vinkonu sinni, Bryndísi Sævarsdóttur, til Taílands, Taív-
ans, Malasíu og Ástralíu. „Ég les greinar í blöðum og á
netinu og svo ferðast vinir mínir mjög mikið,“ segir Sól-
veig, spurð hvaðan hún fái hugmyndir að næstu áfanga-
stöðum. „Á ferðalögum hitti ég líka fólk með sömu
áhugamál og við spjöllum um staði sem við höfum
ferðast til,“ bætir hún við. Eftir jól ætlar hún aftur til Fil-
ippseyja og því næst til Nýja-Sjálands.
Sannkallað Kodak móment
Sólveig og Bryndís eyddu síðustu jólum og áramótum í
bænum Byron Bay í Ástralíu en óvænt atvik setti sitt
mark á ferðina. „Annan í jólum var ég að renna mér á
„longboard“-inu úti á götu og það var aðeins byrjað að
dimma. Ég var að koma inn á hringtorg þegar bíll á
fleygiferð kom úr annarri átt og bílstjórinn sá mig ekki
og ég sá hann ekki fyrr en of seint. Ég reyndi að stöðva
„longboard“-ið, beygja til hliðar og skransa en löppin
rann af og fór undir bílinn. Ökumaðurinn hægði aðeins á
sér, hann sá hvað gerðist þar sem ég lá í götunni en hann
brunaði svo áfram af stað,“ segir Sólveig en hún hlaut
opið beinbrot á sköflungnum. Ökumaðurinn gaf sig fram
á lögreglustöð nokkrum klukkutímum síðar og lék
grunur á ölvun við akstur.
„Það fyrsta sem ég hugsaði um þegar ég starði niður á
beinið og blóðið voru myndbönd af fótboltaslysum á
YouTube. Ég beið eftir að sársaukinn kæmi en ótrúlegt
en satt fann ég bara fyrir þrýstingi. Það er skrýtið
hvernig líkaminn fer í sjokk og vinnur á móti óbærileg-
um sársauka. Ég lá þarna í 20 mínútur að bíða eftir
sjúkrabíl svo það var ekkert annað í stöðunni en að biðja
vinkonu mína um að taka myndir, enda sannkallað Ko-
dak móment! Daginn eftir rankaði ég við mér og þá var
ég búin að fara í tvær aðgerðir og var uppdópuð af mor-
fíni,“ segir Sólveig en upphaflega óttuðust sjúkraflutn-
ingamennirnir að taka þyrfti fótinn af Sólveigu þar sem
brotið var svo slæmt að hún gat ekki hreyft tærnar. Hún
segir það því hafa verið afar dramatíska stund stuttu síð-
ar á spítalanum þegar í ljós kom að hún gat hreyft tærn-
ar. Nú er hún með tein og fjórar skrúfur í hægri fætinum.
Sólveig segir að það hafi ekki runnið upp fyrir sér
hversu alvarleg meiðslin voru fyrr en daginn eftir en þá
var hún þakklát fyrir að ekki var keyrt yfir hnéð eða
ökklann. Ljóst var að Sólveig kæmist ekki á snjóbretti í
Austurríki mánuði síðar, eins og til stóð. „Ég var á
sjúkrahúsi í viku og eyddi þar áramótunum ein og upp-
dópuð af morfíni. Ég reyndi að líta á björtu hliðarnar og
hugsa að það væri kannski fínt að byrja árið á botninum,
það gæti þá bara orðið betra.“
Hafist var handa við að skipuleggja ferðina heim til Ís-
lands og var hún talsvert frábrugðin því sem Sólveig
hafði átt að venjast til þessa. „Um leið og ég kom á flug-
völlinn fékk ég hjólastól og ég þurfti aldrei að bíða í
neinum röðum. Ég og Bryndís flugum á fyrsta farrými
með Singapore Airlines sem þýddi að það var allt í silki
og við gátum lagt sætin alveg niður. Hinsvegar þurfti ég
að sprauta mig með blóðþynnandi lyfjum og var með
morfíntöflur en þar sem við vorum nú á fyrsta farrými
og komnar með kokteilalista áður en við fórum í loftið
ákvað ég að fá mér einn kokteil, þá sjaldan að maður
lyftir sér upp. Kokteill ofan í morfín og blóðþynnandi lyf
þýddi svo að ég var „game over“ áður en flugvélin fór í
loftið. Svo vaknaði ég bara í annarri heimsálfu. En ég gat
auðvitað ekkert beygt hnéð svo að þegar ég þurfti að
pissa í miðju flugi þá þurfti Bryndís að koma með mér
því það var ekki hægt að loka dyrunum inn á klósett.“
Sólveig sigldi með hópi fólks á skútu til austurhluta Grænlands í fyrrahaust. Þar fór hún m.a. í göngur, æfði skotfimina, fór á sjóbretti og sigldi á kajak milli ísjaka.
Er alltaf
með hug-
ann við
næstu ferð
Sólveig Pétursdóttir hefur und-
anfarin ár sameinað áhuga sinn
á ferðalögum og jaðaríþróttum.
Hún hefur m.a. kafað í Filipps-
eyjum, verið á brimbretti í
Ástralíu og á snjóbretti í Kan-
ada en eftir að hún klárar
ferðamálafræði í Háskólanum
næsta vor langar hana í þyrlu-
flugmannsnám en hún er þegar
með atvinnuflugmannsréttindi.
Ylfa Kristín K. Árnadóttir ylfa@mbl.is
Rennir sér í púðursnjó í Avoriaz í Frakklandi.
Ferðalög